گفتن طلاق به کودکان، نحوه گفتگو با آن ها

گفتگو در مورد طلاق با بچه ها غالبا سخت ترین و عاطفی ترین گام در این فرایند است، ولی نحوه انجام آن می تواند الگوی بحث های آینده را تعیین کرده و بر سطح اعتماد بچه ها به آینده تاثیر بگذارد.
گفتگو در مورد طلاق و این که در شرف جدا شدن هستید، یک سری واکنشهایی را در بچه هایتان به وجود خواهد آورد که می تواند از سر درگمی، ترس، غمناکی تا خشم، احساس گناه و یکه خوردن متغیر باشد. بچه هایتان می خواهند بدانند که شما آنها را نه از نظر جسمی و نه از نظر عاطفی ترک نخواهید کرد و تنهایشان نمی گذارید.
این فرآیند را با تفکر و توجه توام نموده و برای گفتگو در مورد طلاق وقت بگذارید و حتما محیط امنی را برای این کار فراهم کنید. مثلا اگر کشمکش شدیدی بین والدین وجود دارد بهتر است تنها یکی از آنان توضیح دهد که چه اتفاقی قرار است بیفتد. اینک به چند پیشنهاد عملی زیر توجه کنید:
در مورد زمان و مکان مناسب برای گفتگو در مورد طلاق با بچه هایتان فکر کرده و جایی را انتخاب کنید که بچه ها در آن احساس راحتی نمایند. بهتر است که بعدا با هریک از آنها به تنهایی نیز گفتگویی داشته باشید، خصوصا اگر بین آنها تفاوت سنی قابل ملاحظه ای وجود داشته باشد.البته توانایی آنها برای درک موقعیت و واکنش به این خبر کاملا متفاوت است.
به خاطر داشته باشید که انجام چند گفتگوی کوتاه برای بچه ها مفید تر خواهد بود تا اینکه مجبور شوند همه اطلاعات را یک باره دریافت نمایند.
در صورتی که شرایط مناسب باشد، بهترین حالت این است که هنگام گفتگو در مورد طلاق با بچه ها، هر دوی شما حضور داشته باشید. به این ترتیب به آنها اطمینان می دهید که ترکشان نخواهید کرد و برای آینده ی آنها با یکدیگر همکاری خواهید نمود.
از صبر کردن تا آخرین لحظه برای گفتگو در مورد طلاق با بچه ها بپرهیزید. بر خلاف تصور رایج این تاخیر باعث محافظت بچه ها در برابر اضطراب نخواهد شد.
برای گفتگو در مورد طلاق با عبارات کلی برای بچه ها بگویید چرا طلاق روی می دهد. به خاطر داشته باشید که در این مورد باید به سن و مرحله رشد آنان توجه کرد. بچه ها باید بدانند که جدایی و طلاق تقصیر آنها نیست. به عبارت دیگر، جدایی و طلاق مشکل مربوط به بزرگسالی است:
((ما نتوانستیم راه حلی برای مشکلاتمان پیدا کنیم و کاری بکنیم که اوضاع بهتر شود.ما اشتباه کردیم و متاسفیم که باعث درد و رنج شما شدیم.))
قبلا در مورد آنچه می خواهید بگویید فکر کنید.از همه مهمتر آنکه صادق باشید. پیامهایی که در زیر می آیند بر حسب شرایط موجود ممکن است مفید باشند:
((جدایی تقصیر بزرگترهاست و شما نباید خود را مقصر بدانید، این مشکل ماست و سعی می کنیم آن را حل کنیم.))
((می دانیم که انصاف نیست، که این مشکلات باعث رنج و ناراحتی شما شوند. ما هم می خواهیم اوضاع عوض شود اما نمی شود، همه باید برای پذیرش تغییرات در خانوادمان تلاش کنیم.))
((ما دیگر با هم زندگی نخواهیم کرد . فرقی نمی کند که شما با چه کسی زندگی کنید در هر صورت هر دوی ما شما را دوست داریم. ))
((شما همیشه بخشی از یک خانواده خواهید بود.))
((ما دوست داریم که شما احساساتتان را به ما بگویید و این که چه افکاری در این مورد دارید. ممکن است احساس آزردگی، خشم و نگرانی کنید. ما این احساسات شما را درک می کنیم چون ما هم مشابه این احساسات را داریم.))
به بچه ها فرصت دهید تا سوال هایشان را بپرسند و افکار و احساسات خود را در میان بگذارند. از آنجایی که بچه های کوچکتر ممکن است از سوال کردن بترسند یا هنوز تجربه کافی برای بیان افکارشان نداشته باشند ، شما سوالاتی را که ممکن است در ذهن آنها باشد مطرح کنید. اگر در طول گفتگو ساکت هستند به خاطر داشته باشید که آنها برای فهم و هضم اطلاعات نیاز به زمان دارند. آماده باشید که گفتگو را تکرار کنید و به آنان اجازه دهید مطمئن شوند که مایل هستید تا هر قدر که آنها نیاز داشته باشند گفتگو در مورد طلاق صورت گیرد.
بعضی کودکان نسبت به جدایی بد بین خواهند شد. بعضی دیگر کاملا یکه خواهند خورد. در هر حال کودکان برای سازگار شدن با این پدیده نیاز به زمان دارند. گرچه بعضی از آنها ممکن است از این که بالاخره مشکلات تمام می شوند، احساس آسودگی نمایند ولی هنوز احساس آسیب پذیری و نا امنی خواهند نمود. بچه ها در همه سنین صرف نظر از این که زندگی خانوادگی چقدر پر فشار یا دشوار بوده است، ابتدا ممکن است زندگی بدون هر دو والد در زیر یک سقف را نتوانند تصور کنند. والدین باید با کودک یا نوجوان آزرده خویش مدارا نمایند.
نوجوانان از مزیت پختگی روزافزون و درک روابط انسانی برخوردارند و این درک، آنها را نسبت به چگونگی تغییرات زندگی، از تهیه جا و منزل گرفته تا گسستگی زندگی تحصیلی و اجتماعیشان بیشتر آگاه می سازد. بنابراین نوجوانان در مورد تاثیر طلاق بر خودشان ( چه در زمان حال و چه در زمان آینده) نگران خواهند شد. می توانید با تشویق آنها به صحبت کردن در مورد احساساتشان کمک کنید نا امیدیها و ترسهای خود را بیان کنند و به آنها اجازه دهید در مورد این که چگونه با این تغییرات احتمالی می خواهند برخوردکنند صحبت کنند.
ممکن است از این که فرزندانتان چه غم بزرگی را تجربه می کنند اندوهناک شوید ،ممکن است گاهی اوقات احساس گناه کنید، ولی به هیچ عنوان اجازه ندهید که فکر کنید (( من باید کار بیشتری انجام می دادم)). طبیعی است که به عنوان یک والد همیشه دوست داشته باشید بهترین شرایط را برای بچه هایتان انجام دهید، اما احساس گناه معمولا به صلاح فرزندان شما نیست چرا که متعاقبا افکار خود ویرانگر را در شما ایجاد می کند و شما را در حالت تدافعی قرار می دهد و باعث می شود در مقابل دیگران با مقاومت رفتار کرده و یا بسته عمل نمایید.