همکاری کودکان در خانه، خونسردی خود را حفظ کنید

والدین از این که مدام به فرزندشان بگویند که در کارهای خانه کمک کنند خسته می شوند. بچه ها گله دارند که مادرم می گوید : (( زباله ها را بیرون بگذار)) ، (( میز غذا را آماده کن)) ، ((برگ های حیاط را جمع کن)) . البته این کارهای کوچک در برابر مسئولیت زیاد بزرگسالان برای اداره ی خانه بسیار اندک و ناچیز است.
در برابر این خدمات بسیار کم والدین برای برطرف کردن نیازهای فرزندشان وقت بسیاری میگذارند. او را به کلاس های مختلف می برند و می آورند برایش خرید میکنند و هنگامی که دوستانشان را به خانه دعوت کرده اند همه چیز را مهیا میکنند.
والدین اعتقاد دارند که همه ی افراد خانواده باید در کارهای خانه کمک کنند. آنها معتقدند که اگر فرزندشان در کارهای روزمره به آنها کمک کند حس مسئولیت پذیری در آنها ایجاد شده و به رشد فکری آنها کمک می کند و حس همیاری و همکاری با دیگران را در آنها بارور می سازد.
با وجود این بیشتر کودکان کارهای خانه را با یادآوری های مکرر ، تهدید ، رشوه ، دعوا و جر و بحث انجام می دهند. در حقیقت این مسأله در مورد بچه های کوچک تر و حتی ده تا سیزده ساله هم صدق میکند و این تکرار درخواست کمک والدین تا هنگامی که بچه ها بزرگ شوند و استقلال خود را به دست بیاورند همچنان ادامه خواهد داشت و غالبا زیان های مربوط به وادار کردن آنها به انجام دادن کارهای خانه بیشتر از فایده های آن می باشد.
بچه ها کارهای روزانه خود را انجام نمیدهند چون به نظر آنها کار خانه اهمیت چندانی ندارد. آنها مانند والدینشان به نظم و ترتیب اهمیتی نمی دهند ظرف های کثیف و نشسته ، آشغال زیاد ، خمیر دندان باز مانده در دستشویی ، خرده های مداد و کاغذ و کیف مدرسه ای که روی زمین افتاده آنها را مضطرب نمیکند. یک کودک هیچوقت به مادرش نمیگوید که (( چرا آشپزخانه بهم ریخته است؟))
معمولا بچه ها از انجام دادن کارهای روزانه ی خانه بدشان می آید ؛ زیرا آنها برنامه های پرمشغله ی زیادی دارند و فرصت کمی برایشان باقی می ماند. کودکی روزانه چند ساعت را در مدرسه می گذراند و چند ساعت هم فعالیت های فوق برنامه دارد و تکالیف مدرسه را هم خواه ناخواه باید انجام دهد به این ترتیب زمان کمی برایش باقی می ماند و دیگر تمایلی به ظرف شستن نشان نمی دهد.
به طور حتم در طول روز با تنش زیادی رو به رو شده است و در خواست کمک برای کارهای خانه بهانه ای می شود تا او عقده ی خود را خالی کند : (( همیشه به من می گوئید که کار کنم!)) مسلما برای یک کودک جر و بحث کردن با والدین آسان تر است تا با معلمش که احتمالا همان روز فشار روانی به او وارد کرده است.
تا زمانی که او به کارهای روزانه علاقه نداشته باشد سعی میکند از انجام دادن آنها طفره رود و بدین ترتیب از زیر کار در می رود آن را با تاخیر و به آرامی انجام می دهد یا خودش را مشغول کار دیگری می کند. اکثر والدین در این طور مواقع می گویند : (( تو چقدر تنبل هستی)) اما حقیقت این است که این نوع رفتار واکنشی طبیعی است به کاری که کودک دوست ندارد آن را انجام دهد.
اگر کارهایی را که به او محول می شود درست انجام ندهد احتمالا والدین باز هم ناراحت میشوند چون کار را نحو احسن انجام نداده است: (( این میز که تمیز نشده )) ، (( خرده نان روی زمین باقی مانده)) ، (( در خمیر دندان چرا باز مانده؟)) و هنگامی که والدین از آنها ایراد می گیرند بچه ها حالت تدافعی به خود می گیرند.
به هر حال مجبورید که برای انجام کارهای روزانه دائما به او یادآوری کنید لذا خونسردی خود را حفظ کنید. اگر با خشونت و تحکم به او دستور بدهید کمتر به حرف شما عمل میکند: (( من از مرتب کردن متنفرم)) اما اگر با لحنی آرام و ملایم و با مهربانی از او خواهش کنید نتیجه ی بهتری می گیرید : (( لطفا قبل از این که بروی...)) یا (( عزیزم یادت نره که ...)) یا ((دوست دارم تو در کار... به من کمک کنی.))
میتوانید چند کار را به او پیشنهاد کنید تا خودش آن را انتخاب کند. اکثر والدین با تعیین مسئولیت های افراد خانواده نتیجه ی بهتری میگیرند. به او روش انجام کار را آموزش دهید. ممکن است او باری انجام کار خانه مقاومت کند چون درست انجام دادن آن را یاد نگرفته است. پسری به مادرش گفت: (( من نمیتوانم لباس ها را تا کنم چون تو هیچوقت به من نگفتی که چطور باید این کار را انجام دهم.))
میتوانید با به عهده گرفتن یکی از کارهایی که جز وظایف او می باشد او را متعجب کنید : (( چون تو امتحان داری من امروز کار تو را انجام میدهم.))
به هر حال اگر کارهای روزمره و چگونگی انجام آن باعث شده است که بین افراد خانواده مشاجره به وجود بیاید در این مورد نظر خود را تغییر دهید. مرتب نگه داشتن خانه آن قدر ها هم اهمیت ندارد که بخواهید فرزندتان را آزرده کنید. میتوانید نگرش خود را عوض کنید و هیچ وظیفه ای را بر عهده ی فرزندتان نگذارید و به او بگویید که دوست دارید او بیشتر به انجام تکالیف مدرسه فعالیت های فوق برنامه ، سرگرمی و ورزش های مختلف بپردازد.
اگر ضروری است که او حتما در کارها به شما کمک کند مسئولیت پذیری را در او تقویت کنید: (( وقتی که من اتاق ها را مرتب میکنم تو حیاط را تمیز کن)) ، (( میخواهم امشب تو میز شام را آماده کنید )) ، (( کمک کن تا خریدها را به آشپزخانه ببریم.)) توجه داشته باشید که اگر در این مورد کمتر به او فشار بیاورید و در خواست زیادی از او نداشته باشید معمولا با روی خوش به شما کمک خواهد کرد.
مسلما همه ی ما در محیطی بزرگ شده ایم که همیشه بزرگ تر ها به نظم و ترتیب و مرتب کردن وسایل و انجام کارهای خانه اهمیت میداده اند اما برای بعضی افراد منظم بودن مهم نیست تا وقتی که خودشان بخواهند و دوست داشته باشند که مرتب باشند.
اکثر والدین در تابستان و قبل از رفتن فرزندشان به دبیرستان کوشش بیشتری میکنند تا به فرزندشان به بهترین نحو طرز اتو کردن ، آشپزی کردن وکارهای دیگر را آموزش دهند.
شما از فرزندتان انتظار دارید که در خانه و مدرسه ، مسئولیت پذیر و مفید باشد اما باید به این نکته توجه کنید که همکاری و همیاری فرزندتان در کارهای خانه به آن اندازه ای که شما انتظار دارید موثر نیست. سعی کنید در این مورد صبر و بردباری از خود نشان دهید و با خوش رویی و مهربانی از کارهایش قدردانی کنید.