تماس تلفنی کودکان، چه کاری با همدیگر دارند؟

اکثر کودکان در سنین قبل از نوجوانی به دوستان خود بسیار وابسته می‌شوند و سعی می‌کنند وقت خود را با دوستانشان بگذرانند.
اما از نظر آن‌ها اغلب تماسشان کوتاه و مهم است: مسابقه کی شروع می‌شود؟ امروز به خانه ما می‌آیی؟ تکالیف منزل چه هستند؟ بعضی دیگر از کودکان هرروز مدت‌ها وقت خود را با صحبت‌های تلفنی تلف می‌کنند و دربارۀ مدرسه و امتحان، فعالیت‌های فوق‌ برنامه، لباس، مسابقات ورزشی، وضع هوا، موسیقی، فیلم، اردو و اعضای خانواده باهم حرف می‌زنند، حتی ممکن است به همدیگر تلفن زده و کارتون خاصی را باهم تماشا کنند.
والدین از خود می‌پرسند که چرا بچه‌ها این‌ قدر باهم تماس تلفنی دارند؛ درصورتی‌که بزرگ‌ترها بسیار کوتاه و مفید با تلفن صحبت می‌کنند. بسیار پیش می‌آید بچه‌ای بعد از خانۀ دوستش می‌خواهد به خانه برود و وقتی سوار ماشین پدرش می‌شود، داد می‌زند: یادت نرود، به من تلفن کن.
نکتۀ مهم این است که کودکان دوست دارند با یکدیگر تلفنی حرف بزنند، زیرا حس می‌کنند حرف زدن با تلفن نوعی سرگرمی برای آن‌ها می‌باشد و کاری لذت‌بخش است، مخصوصاً عصرها که والدین در خانه نیستند و از تنها ماندن در خانه حوصلۀ شان سر رفته است.
یکی دیگر از دلایل تلفن کردن کودکان این است که به آن‌ها فرصت می‌دهد تا در مورد احساسات و عواطفشان صحبت کنند. کودکان دوازده، سیزده‌ساله هرروز کمتر از دیروز مشکلات مربوط به خانه و مدرسه را با والدینشان در میان می‌گذارند. آن‌ها تمایل دارند دربارۀ مشکلات خانوادگی و اجتماعی با دوستان خود مشورت کنند، زیرا آن‌ها انتقاد نکرده یا برایشان سخنرانی نمی‌کنند.
دلیل دیگری که برای تلفن زدن بچه‌ها به یکدیگر وجود دارد، این است که بحث و گفتگویی که در مدرسه شروع کرده‌اند را به پایان برسانند. درست است که همکلاسی‌ها تمام‌روز در مدرسه در کنار هم هستند، اما معمولاً وقت بسیار کمی را برای صحبت با یکدیگر دارند؛ زیرا اگر در کلاس صحبت کنند برایشان مشکل ایجاد می‌شود. لذا از خانه به یکدیگر تلفن می‌زنند و دربارۀ اتفاقات و نکات ریز و وقایع آن روز صحبت می‌کنند.
بعضی از والدین دوست ندارند که فرزندشان مدت‌زمان طولانی با تلفن صحبت کند؛ آن‌ها نگران هستند فرزندشان به تکالیف مدرسه و وظایف خانه و فعالیت‌های بدنی نرسد و برای این کارها وقت کم بیاورد. همین‌طور از اِشغال بودن تلفن ناراحت می‌شوند: من منتظر یک تلفن مهم هستم.
اکثر والدین سعی می‌کنند مکالمات تلفنی را با سخت‌گیری و خشونت کنترل کنند، اما این روش مؤثر واقع نمی‌شود و وقت و انرژی زیادی به هدر می‌رود. بعضی از والدین مکالمات تلفنی را که مربوط به اتفاقات مدرسه است در شب ممنوع می‌کنند و به‌این‌ترتیب کودک ممکن است پنهانی تلفن بزند یا در این مورد دروغ بگوید.
بهترین راه‌حل برای اینکه مشاجره دربارۀ تلفن تمام شود، برنامه‌ریزی با محدودیت خاص است. "تو می‌توانی ۷.۵ تا ۸ شب از تلفن استفاده کنی، بعد از تو نوبت برادرت است ". اگر از این روش استفاده کنید، همۀ افراد خانواده به‌راحتی می‌توانند از تلفن استفاده کنند.
می‌توانید روش دیگری در پیش بگیرید. برنامه‌ریزی و زمان‌بندی خاصی انجام ندهید اما به فرزندان خود توصیه کنید که با یکدیگر مهربان و دلسوز باشند و در برابر دیگران صبر و تحمل خود را زیاد کنند. والدین هم باید سعی کنند مکالمات تلفنی خود را کوتاه کنند و به گفته‌های خود عمل کنند. اگر فرزندتان ببیند که صحبت‌های تلفنی شما حتی زمانی که مهم نیستند بر تلفن او ارجحیت دارد، بسیار عصبانی و دلخور می‌شوند و دیگر به تذکرات شما اهمیت نمی‌دهند.
اگر بازهم فرزندتان برای انجام تکالیف خانه یا فعالیت‌های دیگر که به عهده‌اش گذاشته‌شده وقت نمی‌گذارد، برایش محدودیت ایجاد کنید: فقط وقتی می‌توانی تلفن کنی که تکالیفت را انجام داده باشی. باکسی تماس تلفنی نمی‌گیری تا وقتی کارت تمام شود.
اگر بازهم فرزندتان وقت زیادی را پای تلفن تلف می‌کند، پیشنهادهای دیگری مطرح کنید. سعی کنید او را به نقاشی، نوشتن داستان و مطالعه علاقه‌مند کنید. می‌توانید به او پیشنهاد دهید که در یک مسابقۀ ورزشی شرکت کند یا به دیدن یکی از دوستانش برود.
هنگامی‌که او از تلفن استفاده می‌کند، باید اطمینان حاصل کنید که او می‌داند چگونه قوانین خانه را رعایت کند. دیروقت هیچ تماس تلفنی گرفته نشود، به‌قصد مزاحمت یا مسخره کردن باکسی تماس نگیرد، بی‌ادبانه باکسی صحبت نکند. باید بفهمید با چه کسی صحبت می‌کند و در این مورداطمینان حاصل کنید.