بازی کردن کودکان، چرا تنها نمیتوانند؟

بازی یکی از مهمترین نیازهای کودک است. بطوری که روانشناسان می گویند بازی زبان کودک و اسباب بازی کلمات کودک هستند.
بازی زبان کودک و اسباب بازی کلمات کودک هستند.
در بسیاری از مواقع برای به اینکه به دنیای ذهنی و درونی کودک پی ببریم باید سبک بازی کردن کودک و رابطه ی او با اسباب بازی هایش را بررسی کنیم.
یکی از کابران ما پرسیده :
"من در طول روز زمان زیادی ندارم که مدام با بچم بازی کنم. هر چه از او میخوام خودش به تنهایی با اسباب بازی هایش بازی کند نمی پذیرد. نمیدانم باید به درخواستش در مورد بازی کردن پاسخ بدم و یا اینکه از او بخواهم به تنهایی بازی کند؟"
این سوال یکی از شایع ترین سوالات پدر ها و مادر هاست.
هرچند به عنوان یک پدر و مادر باید برای یکی از نیازهای اصلی کودکتان یعنی بازی کردن با او وقت بگذارید ولی این نکته اصلا به این معنا نیست که کودک شما نباید تنهایی بازی کردن را یاد بگیرد. بلکه به تنهایی بازی کردن یکی از مهمترین مهارت هایی است که نه تنها به خلاقیت و تقویت قوه ی تخیل کودک کمک میکند بلکه بالا رفتن اعتماد به نفس او و البته افزایش رشد شناختی کودکان را به همراه دارد.
تنها بازی کردن یکی از مهمترین مهارت هایی است که نه تنها به خلاقیت و تقویت قوه ی تخیل کودک کمک میکند بلکه باعث بالا رفتن اعتماد به نفس او و البته افزایش رشد شناختی کودکان نیز می شود.

دلایل تنهایی بازی نکردن کودک
۱. علاقه نداشتن به اسباب بازی ها
کودک شما اسباب بازی هایش را خودش انتخاب نکرده و علاقه ای به برقراری ارتباط با آنها ندارد. در بیشتر مواقع کودکانی که اصرار به بازی کردن با پدر و مادر را دارند، نتوانسته اند ارتباط خوبی با اسباب بازی هایشان برقرار کنند و چون ارتباط عاطفی خوبی بین آنها و والدین شان شکل گرفته، دوست دارند زمان خود را با پدر و مادر خود بگذرانند.
پس اگر علاقه دارید فرزندتان تنها بازی کند، بهتر است به او حق انتخاب دهید و اجازه دهید اسباب بازی هایی را انتخاب کند که با آنها ارتباط عاطفی خوبی برقرار کرده است.
برای علاقه مندی کودک تان به اسباب بازی هایش، به آنها شخصیت ببخشید.
گاهی میتوانید برای علاقه مندی کودک تان به اسباب بازی هایش، به اسباب بازی های او شخصیت ببخشید. مثلا بگویید:
"این ماشین پشت ویترین همیشه توی دلش آرزو داشته ماشین یه پسر بچه ی خیلی مهربون که ۴ سالشه و اسمش امیر علی هست بشه " (صفات فرزندتان را بگویید).
به این واسطه شما وارد دنیای خیالی فرزندتان میشوید. به دلیل قوی بودن قدرت تخیل در کودکان مخصوصا بچه های سنین ۳ تا ۵ سال و ارتباط زیادی که بچه ها با قصه و داستان دارند، فرزند شما با این داستان خیالی و با اسباب بازی اش ارتباط برقرار کرده و امکان اینکه به اسباب بازی اش علاقه مند شود افزایش می یابد.
یکی از کاربران در راه های علاقه مندی کودک به اسباب بازی نوشته :
"من هر وقت یک اسباب بازی برای دخترم میخرم نامه ای را کنار آن اسباب بازی میگذارم و برای دخترم نامه را میخوانم. مثلا اخیرا که برای او یک عروسک خریدم در نامه ای نوشتم:
سلام مهلای مهربون، من یه عروسک هستم به اسم گلی که توی مغازه ی عروسک فروشی وقتی تو را دیدم آرزو کردم تو مرا بخری و صاحب من بشوی. من خیلی دوست دارم با تو بازی کنم. امیدوارم مراقبم باشی و نگذاری خراب شوم.
اینطور هم فرزندم با اسباب بازی اش بیشتر بازی میکند و انگار که ان را یک دوست خوب برای خود میداند و هم آنها را خراب نمی کند."
۲. اضطراب جدایی
یکی دیگر از دلایلی که کودکان به تنهایی بازی نمیکنند اضطراب جدایی است. آنها به محض اینکه کمی از مادرانشان دور میشوند احساس اضطراب میکنند چون فکر میکنند دنیا بدون مادرشان جای امنی نیست.
اضطراب جدایی در کودکان نوپا از بقیه ی کودکان شایع تر است. یعنی کودکانی که در سن ۲ سالگی اند. برای پیشگیری از این اتفاق بهتر است خیلی از فرزندتان دور نشوید.
مثلا اگر میخواهید در آشپزخانه کارهایتان را انجام دهید او را در محیطی بگذارید که شما را ببیند. هر از گاهی به او سر بزنید و یا اگر کودکتان سن و سال بیشتری دارد هر چند دقیقه یک بار با او صحبت کنید.
مثلا دورادور بگویید: چه قدر قشنگ برجت را ساختی... یا چه خوب ماشین هات رو به پارکینگ میبری.
مراقب باشید برای برطرف کردن اضطراب جدایی و یا کمرنگ کردن ان و برای مستقل شدن هر چه بیشتر فرزندتان مخصوصا در بازی کردن باید هرگز گام های بزرگ برندارید. این کار اضطراب فرزندتان را افزایش می دهد. مثلا سعی نکنید در ابتدای کار او را خیلی از خود دور کنید.
۳. آموزش تنهایی بازی کردن
یک عامل دیگر این است که بعضی از کوکان به تنهایی بازی کردن را بلد نیستند. مخصوصا در شرایط اجتماعی فعلی و با توجه به کم بودن تعداد فرزندان از زمانی که کودک شما به دنیا می آید مرکز توجه بسیار اعضای خانواده است.
مدام شما و اطرافیان مایل به بازی کردن با او هستید و به قدری فرزند شما همیشه گزینه های بسیاری برای همبازی بودن داشته است که اصلا تنهایی بازی کردن را بلد نیست.
بهتر است برای آموزش این مسئله ابتدا در کنار کودک تان بنشینید و به او بگویید چه کار هایی را انجام دهد. مثلا پازل ها را جدا کنید و بگویید: خب حالا یکی یکی باید از روی شکل هاشون پازل ها را کنار هم بچینی.
یا در خاله بازی به فرزندتان بگویید: خب حالا به اون یکی عروسکت هم غذا بده.
و در حین انجام بازی توسط فرزندتان مدام او را تشویق کنید و به او بگویید : چه قدر قشنگ با اسباب بازی هات بازی میکنی.
بعد کم کم نقش خود را کمرنگ تر کرده و مسیر را به سمتی ببرید که فرزندتان به تنهایی مسیر رهبری بازی کردن به دست بگیرد.
این آموزش باعث میشود مهارت انتخاب و رهبری کردن در فرزندتان افزایش یابد ضمن اینکه چون مجبور است با اسباب بازی های خود بازی کند در ذهنش به انها شخصیت میبخشد و در قدرتمند شدن هوش هیجانی فرزندتان نقش زیادی ایفا میکند.
بسیاری از والدین به درخواست کودک خود برای بازی کردن سریعا پاسخ مثبت می دهند!
۴. شخصیت کودک
شخصیت بعضی از بچه ها به دلیل اینکه اجتماعی تر هستند به بازی های نمایشی بیشتر علاقه مندند. بازی های نمایشی یعنی بازی هایی که در آن فرزندتان به ایفای نقش می پردازد.
مثل: خاله بازی، فرو رفتن در نقش ابر قهرمان ها مثل بت من و مردعنکبوتی و یا اجرای نمایش.
بازی های نمایشی یعنی بازی هایی که در آن فرزندتان به ایفای نقش میپردازد.
این دسته از بچه ها دوست دارند با یک یا چند نفر دیگر این بازی ها را انجام دهند و شما به عنوان یک والد بایستی حتما وقتی را صرف بازی کردن با فرزندتان کنید.
اما برای اینکه بازی های غیر اجتماعی هم برای کودکان لازم اند و فضایی را برای تحلیل های درونی ذهنی فراهم میک نند می توانید آنها را با استفاده از روش های فوق به بازی های غیر اجتماعی نیز مثل : نقاشی کشیدن، ساخت یک کار دستی برای پدر یا مادربزرگ و ... سوق دهید.