در مورد انصاف کودکانه، رفتارهایی که باید تقویت شوند

با انجام این تمرین ها انصاف را تقویت خواهید کرد. با ما در ادامه مطلب همراه باشید.

قوانین سهیم شدن را مشخص و به آنها عمل کنید
پژوهش ها نشان می دهند کودکان رفتارهای اصلی انصاف - مانند رعایت نوبت، سهیم شدن و همکاری - را با تقلید از دیگران می آموزند. در زیر نمونه های آموزش رعایت نوبت و سهیم شدن را می بینید.
رعایت نوبت: بیا مواظب باشیم که حتماً نوبت را رعایت کنیم. اول تو شروع کن، بعد نوبت سمیه است و بعد من.
سهیم شدن: بچه هایی هستند که اسباب بازی ندارند و تو این همه اسباب بازی داری. دلت می خواهد چند تا از اسباب بازی هایت را انتخاب کنی که با هم به مرکز خیریه ببریم؟
پژوهش نشان می دهد کودکانی که با همسالانشان سهیم می شوند، تحت تاثیر والدینشان هستند که از آنها توقع چنین کاری را دارند. پس وقت بگذارید و قوانین اصلی مشارکت را جزء به جزء برای فرزندتان شرح دهید.
همچنین خوب است به او بگویید فقط اجازه دارد از چیزهای خودش به دیگران بدهد و اگر چیزی به شخص دیگری تعلق دارد، باید از صاحب آن اجازه بگیرد. معذرت می خواهم ما نمی توانیم با آن بازی کنیم چون مال برادرم است. من اجازه ندارم آن را به تو بدهم.

به توافق رسیدن را نشان دهید
با آموزش به توافق رسیدن نه تنها انصاف، بلکه مهارت های حل اختلاف و سازگاری را که کودکان تا آخر عمر به آنها نیاز دارند، در آنها تقویت می کنیم. ابتدا توافق را شرح دهید:
توافق یعنی اینکه تو حاضر هستی کمی از خواسته ات کوتاه بیایی و طرف مقابل هم همین طور. به این ترتیب مسئله منصفانه حل می شود چون همه راضی هستند و هر کس می تواند بخشی از آنچه را که می خواسته، داشته باشد.
در این زمینه چند نکتۀ اصلی را برای فرزندتان شرح دهید. او باید بداند هر کسی همیشه این فرصت را دارد که مسئله را از دید خودش شرح دهد و باید به او گوش داد. سپس وقتی نوبت به فرزند شما می رسد او هم باید سعی کند مورد خودش را طوری بیان کند که شخص مقابل واقعاً دیدگاه او را بفهمد.
بر این تاکید کنید که اگرچه حاضر هستید در بعضی موارد گذشت و سازش کنید اما مجبور نیستید همیشه گذشت کنید. در واقع در همین جا تاکید کنید که برخی موضوعات که برخلاف معیارهای شما یا خطرناک هستند، قابل مذاکره و چانه زنی نیست.
مادر: ایمی نگران هستم که این همه وقت صرف صحبت تلفنی می کنی. از وقت درس خواندنت کم می شود و خواهرانت هم شاکی هستند که همیشه تلفن مشغول است. اجاره داری در روز سی دقیقه با تلفن حرف بزنی. همین.
کودک: اما این اصلاً منصفانه نیست. من بزرگ تر هستم و باید اجازه داشته باشم بیشتر از تلفن استفاده کنم. تازه نمره هایم هم خوب هستند.
مادر: می دانم نمره هایت خوب است و برای آن به تو افتخار می کنم. اما زیادی با تلفن حرف می زنی و این برای خواهرانت که می خواهند از تلفن استفاده کنند، منصفانه نیست.
کودک: نمی توانیم به توافقی برسیم؟ من بعد از مدرسه کارهای مختلفی دارم و هیچوقت نمی رسم با دوستانم حرف بزنم. به علاوه بزرگتر هستم. خواهرانم که نیاز ندارند با دوستانشان حرف بزنند.
مادر: حاضرم به حرف هایت گوش بدهم. اما در یک مورد کوتاه نمی آیم و آن این است که پیش از استفاده از تلفن باید همۀ تکالیف درسی ات را انجام داده باشی.
کودک: باشد. اول درسم را تمام می کنم. اما باید اجازه داشته باشم بیشتر از سی دقیقه حرف بزنم.
مادر: خواهرانت از تو کوچکتر اند و نیم ساعت قبل از تو به تخت خواب می روند. چطور است که پس از پایان درس هایت سی دقیقه بعد از اینکه خواهرانت خوابیدند با تلفن حرف بزنی. قبول؟
کودک: قبول است. به نظر منصفانه است. ممنونم مادر.

معذرت بخواهید و بگویید متاسف هستید
یکی از مهارت های اخلاقی که از کودکانمان می خواهیم این است که برای آزاری که می رسانند عذرخواهی کنند. اما بسیاری از والدین می گویند برای آنها عذرخواهی از فرزند کار مشکلی است.
عذرخواهی به این معنی نیست که به نقصی اعتراف می کنید یا تقاضای عفو و بخشش دارید. با عذرخواهیِ به جا فقط پیوند والد - فرزند را محکم تر می کنید.
پدر: معذرت می خواهم که نتوانستم قولم را نگه دارم و به تماشای مسابقه ات بیایم. در لحظۀ آخر رئیسم از من خواست برای جلسه ای بمانم. ترجیح می دادم کنار تو باشم اما نمی توانستم.
مادر: معذرت می خواهم که صدایم را بلند کردم و فریاد کشیدم. نمی خواستم آزارت دهم.