بیماریهای ارتوپدی کودکان، نتایج یک بررسی

ایسنا: نتایج یک بررسی نشان داد که سن ابتلا به بیماری «لگ‌کالوپرتس» و زمان شروع درمان از عوامل مؤثر در انتخاب نحوه درمان است و فاصله کوتاه بین شروع بیماری و شروع درمان عامل مهمی است که احتمال پاسخ به درمان‌های نگهدارنده را بیشتر می‌کند و در حفظ توانایی حرکتی کودکان تاثیر مثبت دارد.

«لگ‌کالوپرتس» ( Legg-calve perthes ) از شایع‌ترین بیماری‌های ارتوپدی دوران کودکی است که در صورت عدم انتخاب شیوه مناسب درمان، ناتوان کننده است. انتخاب درمان نگهدارنده یا جراحی با توجه به سن ابتلا و شروع درمان و شدت بیماری، همواره مورد بحث بوده است، لذا مطالعه‌ای به منظور بررسی شیوه‌های درمانی بیماری «لگ‌کالوپرتس» و تعیین ارتباط بین نوع درمان و مدت بیماری توسط دکتر محمدحسین ابراهیم‌زاده، دانشیار گروه جراحی ارتوپدی دانشگاه علوم پزشکی مشهد طراحی و انجام شد.

این مطالعه توصیفی روی ۵۰ بیمار بستری مبتلا به «لگ‌کالوپرتس» در بیمارستان طی ده سال انجام شد. بر اساس سن و شدت بیماری، ۱۱ بیمار تحت درمان نگهدارنده و ۳۹ بیمار تحت درمان جراحی قرار گرفتند. درمان نگهدارنده شامل کشش، فیزیوتراپی و استفاده از بریس بود. استئوتومی لگن شامل سالتر و شلف و استئوتومی پروگزیمال فمور مثل واروس استئوتومی درمان جراحی بود. علائم بهبودی بالینی در هر دو روش درمانی شامل بهبود درد، اصلاح دامنه حرکتی مفصل و بهبود لنگش بیمار بود که با معاینه فیزیکی و شرح حال بیمار به دست آمد.

یافته‌ها حاکی از آن است که از ۱۱ بیمار گروه تحت درمان نگهدارنده، تنها چهار بیمار به درمان پاسخ مناسبی دادند. متوسط سنی آنان ۷.۲۵ سال و متوسط زمان بین شروع علائم تا شروع درمان ۲.۲۵ ماه بود. متوسط سن بیماران گروه تحت درمان جراحی ۱۰.۸۵ سال و متوسط زمان بین شروع علائم و شروع درمان ۱۸ ماه بود. بیماران گروه تحت درمان نگهدارنده شدت کمتری از بیماری (گروه A و گروه B کمتر از ۸ سال) را داشتند و بیماران گروه تحت درمان جراحی عمدتاً گروه B با سن بیش از ۸ سال و گروه C بودند.

نتایج این مطالعه نشان داد که سن ابتلا به بیماری و سن شروع درمان از عوامل مؤثر در انتخاب نحوه درمان است. فاصله بین شروع بیماری و شروع درمان از عوامل مؤثر دیگر بر نتیجه درمان بیماران «لگ‌کالوپرتس» است؛ به نحوی که هر چه فاصله کمتر باشد، احتمال پاسخ به درمان نگهدارنده بیشتر است.