داشتن دوست خیالی در کودکان، نگران کننده است؟
شاید شما هم دیده باشید گاهی بچه ها با کسی حرف می زنند، بازی می کنند، همراه او غذا می خورند و اسباب بازی هایشان را با هم شریک می شوند اما این دوست دیده نمی شود، حرف نمی زند، حرکت نمی کند و فقط در ذهن و خیال کودک همراه اوست.
جام جم: پدر و مادر معمولا پس از دیدن چنین صحنه ای احساس نگرانی می کنند و با ترس از این که فرزندشان خیالاتی شده، با پزشکان و کارشناسان مختلف مشورت می کنند ولی جالب است بدانید دوست های خیالی بچه ها چندان هم موجودات نگران کننده ای نیستند و این رفتار در کودکان کاملا طبیعی است.
بیشتر کودکانی که در سنین حدود سه - دو سال هستند، چند دوست خیالی برای خود دارند که این دوستی ها تا حدود پنج - چهار سالگی هم ادامه می یابد؛ البته هر چه سن کودک بیشتر می شود، شدت این دوستی ها کمتر خواهد شد و به همین دلیل بیشترین و عمیق ترین دوستی بچه ها با دوستان خیالی را در سنین حدود سه سالگی می بینیم.
متخصصان بر این باورند که این دوستی ها تا جایی که کودک خیلی این رابطه را ادامه ندهد، نگران کننده نیست؛ به این معنا که اگر کودک نتواند با دوستان واقعی اش ارتباط برقرار کند و تنها با خیالپردازی هایش سرگرم شود، والدین باید دست به کار شوند تا مهارت برقراری ارتباط در دنیای واقعی را نیز به او بیاموزند و او را به سوی دوستی های واقعی راهنمایی کنند.
این موضوع آنگاه مهم تر جلوه می کند که بدانیم اگر بچه ها بتوانند در همان دوران کودکی، روابط دوستانه و دوستی های کودکانه را به خوبی و به شیوه صحیح تجربه کنند، بدون شک در آینده هوش اجتماعی شان تقویت می شود و والدین نیز در دوران نوجوانی چندان نگران انتخاب دوستان او نخواهند بود.
البته والدین گاهی تصور می کنند بچه های کوچک تر نیازی به ایجاد روابط دوستانه ندارند و همین که در خانه و با سایر اعضای خانواده مشغول صحبت و بازی شوند برای پرکردن اوقات آنها کافی است؛ در حالی که روان شناسان اعتقاد دارند کودکان از زمانی که وارد ۳ سالگی می شوند، حتما نیاز دارند با فرد دیگری از گروه همسالان خودشان دوست شوند.
بچه ها تا پایان ۲ سالگی با والدین و بخصوص مادرشان ارتباط برقرار می کنند و بیشتر در جمع خانواده به دنبال اجتماعی شدن هستند.
در واقع کودکان در این سال ها مفاهیم زیادی را درک نمی کنند، مهارت های گفتاری لازم را کسب نکرده اند و توانایی بازی کردن و مشارکت با سایر افراد همسال خود را ندارند؛ به همین دلیل تا این سنین، ارتباطات خانوادگی می تواند برای کودک کافی باشد، اما از سه سال به بعد بچه ها در جمع همسالان و دوستانشان قرار می گیرند و بتدریج از یکدیگر یاد می گیرند که چطور برخورد کنند و در موقعیت های مختلف چه رفتاری داشته باشند.
پس برای این که بچه ها در این مورد نیز موفق عمل کنند، لازم است پدر و مادر برای آنها از همان سنین خردسالی وقت کافی بگذارند و به آنها ارتباطات جمعی را بیاموزند.
البته پدر و مادری می توانند چنین رفتاری داشته باشند که خودشان برقراری این نوع روابط را آموزش ببینند بنابراین نقش مراکز آموزشی در این زمینه بسیار مهم است و مسوولان مربوط باید برنامه های مدونی در این زمینه داشته باشند. به یقین این یکی از راه های رسیدن به جامعه ای سالم، فعال و پویاست.
برای ارسال نظر کلیک کنید
▼