راه افتادن کودک، روروئک را فراموش کنید

روزنامه سلامت:۱، ۲، ۳ و فرزند شما شروع به حرکت می کند؛ او اولین قدم هایش را برمی دارد و شما از شادی در پوست خود نمی گنجید اما همه بچه ها در یک زمان و با یک مدل یکسان شروع به حرکت نمی کنند و هر کدامشان با ریتم خاصی پیشرفت می کنند.

بعضی از بچه ها حدود 10 ماهگی شروع به راه رفتن می کنند.برخی دیگر حدود ۱۷ تا ۱۸ ماهگی راه می افتند و این موضوع اصلا تعجب آور و نگران کننده نیست و نکته این است که راه افتادن بچه ها دیر یا زودش هیچ ارتباطی به میزان هوش آنها ندارد.

اگر در راه رفتن یا بهتر بگوییم به راه افتادن فرزندتان کمی دلهره دارید یا صبوری تان کم شده، می توانید در این امر به او کمک کنید به این صورت که ابتدا دست های او را بگیرید. به صورتی که احساس کند توازنش حفظ شده است. حالا آرام آرام او را به جلو هدایت کنید.

می توانید از روروؤک هم در مراحل ابتدایی (فقط مراحل ابتدایی) کمک بگیرید. برای راحتی اش بهتر است مسیرهایی را در خانه خلوت کنید تا احیانا زیر پایش چیزی گیر نکند یا از ترس خوردن به بعضی وسایل یا گیر کردن پایش به عنوان نمونه به سیم تلفن قدم برندارد. هیچ وقت از جمله هایی مثل«حواست را جمع کن داری می افتی» استفاده نکنید. این جمله ها شجاعت، جسارت و ریسک کردن را در او کم می کند.

کفش های مناسب

برای تعادل بیشتر، از ابتدا کفش پایش نکنید. اما هر وقت اقدام به خرید کفش کردید، مطمئن باشید کودکتان در کفش هایش احساس راحتی می کند. سعی کنید هنگام خرید کفش از سایز آن اطمینان حاصل کنید نه بزرگ و نه کوچک.

هیچ وقت از کفش های بچه های دیگر برای او استفاده نکنید و در نهایت اگر در ابتدای راه رفتن علاقه مند نبود کفش نپوشد اصراری نداشته باشید. سعی کنید در محیط خانه که امکان کفش پوشیدن نیست پای برهنه راه برود. ابتدای راه رفتن باید به پاهایش اطمینان کند.

در این دوره سنی بچه ها بسیار با حس هایشان ارتباط برقرار می کنند به عنوان نمونه حس راه رفتن با پای پرهنه روی ماسه ها را تجسم کنید. برای او هم این کار لذت بخش است و این بدون کفش راه رفتن بعضی مواقع به راه افتادنش کمک می کند.

اجازه راه رفتن بدون دخالت

بی شک در اولین قدم ها فرزندتان را همراهی خواهید کرد. به عنوان نمونه زیر بغل هایش را می گیرید. او در حال حاضر به تمام اشیای پیرامونش حساس و علاقه مند است. او می خواهد همه چیز را لمس کند، بگیرد یا حتی در فکرش می گذرد که آنها را جابه جا کند.

اگر در اطرافتان در جمع دوستان یا فامیل کودکی همسن و سال فرزند شما بود داشتن یک همراه برای او بسیار جذاب تر است؛ همراهی که قدم های اولین را با هم بردارند و البته با دیدن کسی که همسن خودش است در ذهنش این موضوع که او هم می تواند راه برود و تعادلش را حفظ کند آسان تر از دیدن راه رفتن بزرگ ترهاست.

روروک را فراموش کنید

این وسیله برای بچه ها تا ۶ ماهگی مناسب است اما بعد از آن تبدیل به وسیله ای برای محدودیت او می شود. در واقع حالتی پیش می آید که فرزند شما خیلی به پاهایش اطمینان نمی کند. بیشتر بچه ها با افتادن های پیاپی به پاهایشان مطمئن می شوند. از این موضوع نترسید. او با سرعت خودش پیش می رود و حس هایش به او می گوید که چه مکان هایی خطرناک هستند.

مراحلی که باید طی شود

راه رفتن پروسه ای است که در عرض چند روز اتفاق نمی افتد. باید در این امر صبور باشید. در واقع نوزاد شما از بدو تولد در ضمیر ناخودآگاه خود به سمت راه رفتن پیش رفته است و این اتفاق مرحله به مرحله می افتد.

ابتدا سر جنین شکل می گیرد، استخوان ها و ماهیچه های پشت و بازوها و دست هایش؛ حالا نوبت زانوهاست که شکل بگیرند. تمامی بچه ها کم و بیش مشابه این مراحل را طی می کنند اما قبل از راه افتادن اصلی از طرفین روی زمین می غلتد بعد روی شکم چهار دست و پا راه می رود و سپس زانوهایش را می شناسد به آنها متوسل می شود و قدم های ابتدایی را افتان و خیزان برمی دارد.

در هر صورت تمامی بچه ها این مراحل را با کمی تغییرات طی کنند. او روزبه روز شما را به تعجب وامی دارد. در یک سالگی شروع می کند به راه رفتن به تنهایی یعنی علاقه مند است که این کار را تنها انجام دهد. در یک سال و ۶ ماهگی به تنهایی راه می رود. خوشحال باشید چون حوالی ۲ سالگی شاهد دویدن های او خواهید بود.