با این کارها جنین‌تان زجر می‌کشد

طول دوره بارداری طبیعی ۳۸ تا ۴۲ هفته است، متوسط دوره بارداری حدود ۴۱ هفته یا همان ۹ ماه و ۹ روز است، بنابراین زمانی که تاریخ احتمالی زایمان برای مادر باردار در نظر گرفته می شود می تواند تا دو هفته زودتر یا دیرتر باشد، بدون اینکه آسیبی به کودک وارد شود؛

البته به شرطی که مادر هر روز حرکات جنین خود را طبق آموزشی که ماما یا پزشک به وی می دهد کنترل و در موعد مقرر به درمانگاه یا مطب مراجعه کند.
مادران باردار نباید پزشک یا مامای خود را تحت فشار قرار دهند تا صرفاً با توجه به تاریخ احتمالی زایمان، تحت عمل سزارین قرار گیرند یا با استفاده از داروی اکسی توسین تحریک زایمانی انجام شود.

مهمترین خصیصه یک مادر باردار صبر است که این صبر می تواند با توجه کردن به وضعیت و حرکات جنین تا زمانی که درد های زایمان خود به خود شروع شود ادامه داشته باشد.
محققان در زمینه افزایش میزان دخالت در ختم حاملگی و القای زایمان یا اینداکشن (تحریک زایمان به طور مصنوعی با داروی اکسی توسین) و عوارض ناشی از آن هشدار داده اند.
نتایج یک تحقیق نشان داد که نزدیک به نیمی از زنان در سال ۲۰۰۲ زایمان خود را به طور مصنوعی شروع کرده اند، ولی با توجه به عوارضی که تحریک مصنوعی زایمان برجا می گذارد، از سال ۲۰۰۴ این میزان رو به کاهش نهاده است. در انگلستان۱۶تا۲۰ درصد زایمان ها با اینداکشن خاتمه می یابد، به نظر می رسد این رقم در ایران به چندین برابر برسد.
متاسفانه برخی از پزشکان و ماماها به محض گذشت یک تا دو روز از زمان تقریبی زایمان، اقدام به بستری کردن مادر و اینداکشن می کنند که این امر به دلیل آماده نبودن دهانه رحم و همچنین عدم آمادگی بدن مادر برای زایمان، منجر به مداخلاتی در روند زایمان می شود که می تواند هم برای مادر و هم برای نوزاد خطرناک باشد (به عنوان مثال خطر هایی مانند افزایش سزارین و زایمان با وسیله های کمکی زایمان نظیر واکیوم، خونریزی بعد از زایمان، مشکلات نوزادی و...).

این در حالی است که سازمان بهداشت جهانی میزان اینداکشن را حداکثر ۱۰ درصد اعلام کرده است و رقم بیش از این را به دخالت های غیر ضروری در روند ختم حاملگی و زایمان نسبت داده است.

آگاه شدن زنان و خانواده ها به خصوص همسران زنان باردار در زمینه روند بارداری و زایمان می تواند بسیاری از مشکلات غیر عادی حاکم بر جامعه در زمینه بارداری و زایمان (نظیر میل به ختم مصنوعی حاملگی و افزایش تقاضا برای سزارین انتخابی) را به راحتی حل کند.
در هیچ کشوری میزان سزارین انتخابی (چه توسط پزشک و چه به تقاضای مادر) یا ختم حاملگی قبل از شروع خود به خود دردهای زایمانی رایج نیست و از نظر علمی نیز این اقدامات هیچ توجیهی ندارد.
نگاهی به آمار زایمان به روش سزارین در کشور و مقایسه آن با دیگر کشورهای جهان می تواند قضاوت در این زمینه را آسان کند. به طور مثال در کشورهای پیشرفته و دارای رتبه بالای کیفیت سلامت، میزان القای مصنوعی زایمان یا سزارین بسیار کمتر از کشور های در حال توسعه است و به نظر می رسد کشور ما در خوش بینانه ترین حالت، اگر دارای رتبه اول زایمان به روش سزارین در جهان نباشد، حداقل جزء سه کشور اول جهان است، در حالی که از نظر رتبه سیستم و کیفیت سلامت در ۹۰ کشور اول جهان قرار نداریم که همین امر نشان دهنده رواج خطاهای پنهان پزشکی و مامایی در زمینه ختم حاملگی در کشور است.

خطرات و عوارض ختم انتخابی زایمان
۱) در مادران با زایمان اول؛ میزان سزارین در مادرانی که اولین زایمان خود را به دلخواه و در تاریخ معین به صورت مصنوعی با اینداکشن خاتمه می دهند، بیش از دو برابر است. نتایج یک تحقیق نشان داد اینداکشن زایمانی در هفته ۴۱ ، در ۱۰۰ هزارمادر اول زا به ۸ هزارو ۲۰۰ سزارین و صرف هزینه یی بالغ بر ۲۹ تا ۳۹ میلیون دلار منجر شد.

۲) در زنان با سابقه قبلی زایمان طبیعی؛ زنانی که در بارداری قبلی خود توسط اینداکشن زایمان طبیعی داشته اند، در بارداری فعلی شانس سزارین آنها ۵ برابر بیشتر از مادرانی است که در زایمان قبلی اینداکشن نشدند. هزینه زایمان و عوارض و مرگ و میر نیز به همین ترتیب افزایش می یابد، ضمن آنکه خطر پارگی رحم در مادران چندزا با اینداکشن افزایش می یابد.

۳) اینداکشن و وضعیت رحم؛ اینداکشن سبب تحریک شدید انقباض های رحمی(طولانی شدن، شدت بیشتر و فاصله های کمتر بین انقباض های رحمی) می شود که این مساله می تواند سبب زجر جنین شود.
این گفته بدان معنی است که جنینی که قادر به تحمل انقباض های خود به خود رحم طی فرآیند دردهای زایمانی است، با ایجاد انقباض های شدید به وسیله اینداکشن و در نتیجه اختلال در کارکرد جفت، دچار زجر و دیسترس شده و مادر نیز درد بیشتری را تحمل می کند.

۴) مداخله های بدون اندیکاسیون؛ اینداکشن سبب ایجاد مداخله های دیگر نظیر تزریق رگی، کنترل و مانیتورینگ جنین و ماندن طولانی مدت در بستر می شود.

۵) پارگی مصنوعی کیسه آب؛ اصولاً پارگی مصنوعی کیسه آب به همراه اینداکشن انجام می شود که خود باعث خطرهایی همچون بیرون زدگی بند ناف (۵۰ درصد) و افزایش میزان عفونت پس از زایمان می شود.

۶) نیاز به روش های بی دردی؛ القای زایمانی سبب دردناک تر شدن روند زایمان شده و در نتیجه نیاز به بی حسی نخاعی و اپیدورال که می تواند برای مادر و جنین مخاطراتی را به همراه داشته باشد، بیشتر می شود.

۷) خونریزی پس از زایمان؛ رحمی که با استفاده از اکسی توسین طولانی مدت تحریک شده است پس از زایمان، جمع شدن و انقباض آن، دچار اختلال می شود؛ در نتیجه شلی رحم و خونریزی شدید بعد از زایمان رخ می دهد.
نتایج تحقیقات نشان داده که عمده مرگ مادران پس از زایمان به دلیل شلی و خونریزی رحم، در مادرانی بوده است که زایمان آنان به صورت مصنوعی شروع شده، یا برای تسریع زایمان در طولانی مدت از اکسی توسین استفاده شده یا زایمان به روش سزارین انجام شده است.

به طور کلی عوارض اکسی توسین شامل تحریک انقباض های رحمی که به سزارین بیشتر، فیتال دیسترس (زجر جنینی) منجر می شود و احتمال تولد نوزاد با وضعیت بد را دو برابر می کند؛ احتمال مشکلات خطیر مامایی برای مادر و نوزاد نظیر خونریزی پس از زایمان، زردی نوزادی، پارگی رحم، مسمومیت با آب صدمات مغزی یا مرگ نوزاد افزایش می یابد.

اینداکشن
طولانی شدن حاملگی تا بیش از ۴۲ هفته در زنان سالمی که حاملگی بدون عارضه را طی کرده اند، می تواند سبب افزایش مرگ و میر، عوارض قبل و پس از بارداری و مرده زایی شود که در چنین مواردی ختم حاملگی لازم است، ولی نه زودتر.

اینداکشن روتین در هفته ۴۱ حاملگی به طور جدی نفی شده است. ۴۱ هفته متوسط طول حاملگی در زنان نولی پار(شکم اول) است، این بدان معنی است که یک پنجم زنان، دارای حاملگی طبیعی بیش از ۴۱ هفته هستند.
بنابراین اقدام به ختم حاملگی در زمان تاریخ احتمالی زایمان جایز نیست و باید با در نظر گرفتن نتایج ارزیابی جنین ۱۰ الی ۱۴ روز پس از تاریخ احتمالی به مادر فرصت داد تا خود به خود وارد فرآیند زایمان شود و با توانمند کردن مادر طی کلاس های آمادگی دوران بارداری به وی و خانواده اش آموزش داد تا علایم زایمان را در خود تشخیص دهد و حال جنین خود را با کنترل صحیح ارزیابی کرده و روند زایمان خود را به کمک ماما یا پزشک خود طراحی کند.
فراموش نکنیم که ۸۵ تا ۹۰ درصد تولدها می تواند به صورت طبیعی و بدون هرگونه خطری برای مادر و جنین انجام شود و تنها ۱۰تا ۱۵ درصد زایمان ها به اینداکشن یا خاتمه به روش سزارین نیاز دارند.
پس بیاییم با آموزش، توانمند کردن و تشویق و کمک به مادران برای زایمان طبیعی، ضمن کاهش هزینه ها، استرس، اضطراب، عوارض و مرگ و میر ناشی از جراحی و اینداکشن را به حداقل برسانیم تا کودکان و مادرانی سالم و با نشاط داشته باشیم.