روش خواباندن نوزاد در شب

گروه ترجمه نی‌نی‌بان: شیوه های خواباندن زیادی برای بچه وجود دارد که همه آنها وعده های خوبی به شما می دهند و هدف نهایی آنها این است که کاری کنند تا بچه شما به طور مستقل شب ها به خواب رود.

تقریبا همه آنها شامل بخشی هستند که می گوید بگذارید بچه گریه کند تا خوابش ببرد. اما من به این شیوه اعتقادی ندارم. می دانم که این شیوه صحیحی برای مواجه شدن با این موضوع نیست. برای اینکه این شیوه در مورد خانواده من جوابگو نبوده است. اما اگر برای شما این طور بوده، خیلی خوب است. اگر بخواهم صادقانه بگویم، فکر می کنم اینکه آدم اجازه دهد تا بچه گریه کند تا حدی سنگدلی است. به خصوص وقتی که والدین می گویند که در را می بندیم و چراغ ها را خاموش می کنیم و او خودش یاد می گیرد که بخوابد. مسلما درجه های مختلفی از این شیوه خواباندن بچه وجود دارد. بین اینکه بگذارید بچه آنقدر گریه کند تا خوابش ببرد و اینکه به او اجازه دهید قبل از خوابیدن کمی بداخلاقی کند، تفاوت وجود دارد. بیشتر بچه ها وقتی خسته می شوند گریه می کنند. اینکه به آنها اجازه دهیم تا روی شانه شما یا وقتی که آنها را روی تخت گذاشته اید و پشت آنها را نوازش می کنید، کمی گریه کنند، آخر دنیا نیست. شیوه مرسوم گریه کردن تا خوابیدن (یعنی بدون اینکه دخالتی برای آرام کردن بچه داشته باشید، بگذارید که او بی وقفه گریه کند) به نظر من چند نکته ترسناک دارد.

اول اینکه، من درسی که این شیوه به بچه می دهد را دوست ندارم. اینکه بچه فکر کند «اگر گریه کنم، هیچکس سراغم نمی آید» نمی دانم شما چه فکری می کنید ولی من دوست دارم که بچه هایم بدانند که من سراغ آنها می روم، و آنجا خواهم بود تا آنها را شب و روز دلداری دهم. مهم نیست چه قدر خسته باشم یا چه اندازه این کار برایم سخت باشد. وقتی افرادی که تازه بچه دار شده اند با افتخار ادعا می کنند که «بچه من عالی می خوابد. فقط خوابیدن او سه روز طول کشید. یک ساعت تمام برای سه شب متوالی گریه کرد و حالا خودش خوابش برد» کمی می ترسم. با خودم فکر می کنم البته که او می خوابد. برای اینکه دیگر تسلیم شده و به جایی رسیده که فکر کرده والدین من سراغم نمی آیند مهم نیست، چه قدر سخت گریه کنم. چنین چیزی قلبم را می شکند.

نکته دوم اینکه فکر می کنم این تئوری در واقع از این موضوع که بچه نمی تواند حرف بزند، به نحوی سواستفاده می کند. برای اینکه اگر یک بچه یا یک آدم بزرگسال از اتاق کناری فریاد می زد «من به شما احتیاج دارم» «من به شما احتیاج دارم» آیا شما رو به همسرتان می کردید و می گفتید: «یک ساعت دیگر به او سر می زنیم» البته که نه. اما از آنجا که بچه نمی تواند حرف بزند، به نحوی فکر می کنیم که رها کردن او در این شرایط اشکالی ندارد.

نکته سوم اینکه این تئوری از این موضوع که خیلی از بچه ها از نظر جسمی در ساعات شب نیازمند توجه والدین هستند، غفلت کرده است. خیلی از بچه ها، شاید بیشتر بچه ها احتیاج به غذا خوردن، عوض شدن، آروغ زدن یا اینکه در ماههای اول بعد از تولد در آغوش والدین نگه داشته شوند، دارند. بچه ها با گریه کردن نیازهایش را بیان می کند. مسوولیت والدین ساعت 8 شب تمام نشده و ساعت 7 صبح روز بعد شروع نخواهند شد. در مورد بچه داری هیچ زمان استراحتی وجود ندارد. حتی اگر در حد مرگ خسته باشید. در این لحظات است که شخصیت ما نمایان می شود. اینکه آیا ما در زمان های سخت صبور و مهربان و دلسوز هستیم؟

و در نهایت اینکه روش گریه کردن تا خوابیدن باعث می شود که مادرها و پدرها غریزه های طبیعی خود و شاید غریزه های انسانی شان را بروز دهند. اینکه شما به عنوان یک پدر یا مادر یا یک شهروند جهانی ناله انسان دیگری را بشنوید و کاری انجام ندهید طبیعی نیست.