سن سینه خیز رفتن (۳)

هرچه کودک‌تان بزرگ‌تر می‌شود علاقه‌اش به استقلال در حرکت هم بیشتر می‌شود. با ما باشید تا ببینید فرزندتان چطور از خزیدن به یک دونده ماهر تبدیل می‌شود. کودک شما با بزرگ شدن تحرکش هم بیشتر می‌شود. او ابتدا با رفلاکس‌های نوزادی آغاز می‌کند تا حرکاتش به صورت اختیاری و ارادی در بیایند. در مطلب قبل درباره سینه‌خیز رفتن و خزیدن کودکان نوپا و تمرینات خاص برای این دوره صحبت شد، اگر دوست دارید بدانید آن نوزاد ناتوان و کم تحرک چطور ناگهان می‌غلتد، می‌ایستد و راه می‌افتد تا بدود این مطلب را تا آخر بخوانید.

ایستادن
حالا دیگر مطمئنا کودک شما یک خزنده ماهر شده و به راحتی به هر جا که بخواهد سرک می‌کشد. شاید در این سرک کشیدن‌ها اولین تلاش‌های او برای ایستادن را ببینید. او حالا با اطمینان خاطر حرکت می‌کند و خودش را به میز و صندلی می‌رساند تا با گرفتن آنها بایستد. او می‌خواهد مانند پدر و مادرش و دیگران روی پا‌هایش بایستد و برای این کار ابتدا از عضلات دستش که قوی‌ترند استفاده می‌کند.


به هر چیزی که نزدیکش باشد از میز گرفته تا لبه صندلی و حتی پاهای شما چنگ می‌زند و با قدرت دستانش خودش را بالا می‌کشد تا به حالت ایستاده درآید، اما تعجب نکنید اگر بعد از کمی ایستادن صدای گریه‌اش بلند شد! او هنوز نمی‌داند چطور از حالت ایستاده به حالت نشسته در بیاید و برای همین با گریه از شما کمک می‌خواهد. در این مواقع به آرامی خم شوید و به او نشان دهید که چطور زانو‌هایش را خم کند تا دوباره بنشیند. حواس‌تان به وسایل خانه هم باشد. همه چیز را برای او امن کنید تا با اطمینان خاطر این مهارت جدید را تجربه کند. وسایل لق یا خطرناک را از روی میز‌ها و اطراف کودک دور کنید. برای تقویت این مهارت شما می‌توانید دستان او را بگیرید و به آرامی از زمین بلندش کنید تا بایستد.

راه رفتن
راه رفتن و قدم برداشتن یکی از آن مهارت‌هایی است که رفلاکس‌های آن از نوزادی در کودک شما وجود دارد، اما به صورت غیر ارادی است و کودک کنترلی بر آن ندارد. در ۲ ماه اول اگر کودک را به حالت ایستاده نگه دارید و پا‌هایش با سطحی در تماس باشند می‌بینید که او آرام آرام قدم بر می‌دارد. این رفلاکس قدم زدن در تمام کودکان وجود دارد. در ۳ ماهگی نوزاد شما با لگد پراندن و فشار دادن پا‌هایش به سطوح مختلف، ماهیچه‌ها و عضلات پا‌هایش را قوی می‌کند و وقتی ایستادن را یاد گرفت این عضلات قدرت بیشتری برای تحمل وزن نوزاد به دست می‌آورند.

در ۱۰ ماهگی دیگر آنقدر پا‌هایش قوی شده‌اند که بتواند با گرفتن دستش به جایی به تنهایی بایستد و اینجاست که اولین تلاش‌ها برای قدم برداشتن واقعی آغاز می‌شود. او حالا چهار دست و پا به سمت تکیه‌گاه مطمئنی می‌رود و بعد دستش را به آن می‌گیرد، می‌ایستد و سعی می‌کند پا‌هایش را تکان دهد و راه برود. لحظه‌های شیرین رشد نوزادتان آغاز می‌شود. او با گرفتن دستش به در و دیوار می‌تواند حالا قدم‌های محکمی بردارد و تا جایی که دستش با تکیه‌گاهی تماس دارد، جلو برود. بین ۱۰ تا ۱۲ ماهگی شما می‌توانید تکیه‌گاه مطمئن او باشید. اگر دست‌هایش را بگیرید او به آرامی قدم خواهد زد و با شما به جلو خواهد آمد. این کار را آنقدر تکرار کنید تا قدم‌های لرزان نوزادتان محکم و استوار شود و او نسبت به قدم‌هایش اعتماد پیدا کند تا در مرحله بعدی که دست‌هایش را‌‌ رها می‌کند، سرخورده نشود.

او با این تمرینات سعی دارد به مهارت کافی برسد، این نشستن و ایستادن‌ها عضلات پای او را قوی‌تر می‌کنند. اولین قدم‌های او ممکن است خنده‌دار باشد، معمولا کودکان با پاهایی باز و دست‌هایی که به اطراف باز کرده‌اند قدم‌های بزرگی برمی‌دارند. آنها با این کار تعادل‌شان را حفظ می‌کنند. سرعت این قدم‌ها هنوز در اختیار آنها نیست و گاهی ممکن است آنقدر تند راه بروند که نتوانند بایستند و گاهی هم آنقدر آرام که باعث شود مدام به زمین بخورند. در این زمان چشم از فرزندتان برندارید تا هم ایمنی او را تضمین کنید و هم ثانیه‌ای این لحظات شیرین و تلاش‌های کودک‌تان را از دست ندهید.

بیشتر کودکان بین ۱۲ تا ۱۷ ماهگی به راه می‌افتند، اما دیر و زود شدن این زمان جای نگرانی ندارد. ریسک‌پذیری و شجاعت خطر کردن کودکان در این امر نقش مهمی دارد. برخی کودکان محتاط‌ترند و به طبع دیر‌تر راه می‌افتند. وقتی کودک اطمینان خاطر پیدا کرد، کم‌کم دستش را‌‌ رها می‌کند و تلاش‌هایش برای راه رفتن به صورت مستقل آغاز می‌شود. ممکن است ابتدا تنها یک یا دو قدم بردارد و سپس بنشیند و چهار دست و پا جلو بیاید.