گریه های زیاد کودک، اهمیت ندهید

پرسش: من پسری 3 ساله دارم که روی تربیتش خیلی حساسم. تنهاس و اطرافش بچه کوچیک وجود نداره. من اصفهان زندگی می‌کنم و خانواده ام تهران. شوهرم پیک موتوری دارم. اوضاع مالی خوب نیست بد هم نیست. متاسفانه چون پسرم تنهاس می خوام بذارمش مهد ولی نمی تونم پسرم وقتی چیزی از ما بخواهد اگر مایل به انجامش نباشیم گریه می کند حتی شده تا ۳ ساعت تا خواسته اش را برآورده کنیم. وقتی در اتاق میاندازیمش تمام اتاق را بهم می ریزد و جیغ های بنفش می کشد. پدرش مداخله می‌کند و نازش را می‌کشد. پسرم با بچه ها نمی‌سازد. البته با پسرهای بزرگتر از خودش بازی می‌کند. من هم حوصله اینکه پارک ببرمش ندارم. برای من روشی را بگویید تا بتوانم پسرم را اجتماعی بار بیاورم.

پاسخ: اولا کودک را در اتاق نمی اندازند. بلکه به او می‌‌‌گویید، اگر می خواهد گریه کند، باید به اتاق خودش برود و مزاحمت ایجاد نکند. خیلی قاطع، به دور از خشونت. پدر و مادر هم کاملا هماهنگ با هم باید باشند. با گریه کردنش، به هیچ عنوان کوتاه نیایید. زیرا عادت می‌شود.
در مورد اجتماعی بودن. هرچه قدر بیشتر او را به محیط اجتماعی ببرید، بهتر خواهد بود. حال یا پارک، یا محیط ورزشی.