بهترین سن برای یادگیری زبان دوم(۲)

تا دلتان بخواهد افسانه و اظهارنظرهای بی پایه و اساس درباره تربیت کودک با تسلط به بیش از یک زبان وجود دارد. بسیاری از والدین با شنیدن این صحبت‌ها از فراهم آوردن شرایط لازم برای آموزش بیش از یک زبان به کودک خود منصرف می‌شوند. آنها شنیده‌اند که با این کار کودک دچار سردرگمی و تأخیر در تکلم می‌شود. در مطلب پیش درباره بهترین سن اموزش زبان دوم به کودکان صحبت شد، در ادامه این گزارش به بیان چند مورد از این نظرات غیرمنطقی پرداخته شده و در عین حال نکات کاربردی درباره تربیت کودکی با قابلیت دو یا چند زبانه بودن ارایه شده است.

تربیت کودک دو زبانه سن مشخصی دارد و شاید دیر شده باشد
هیچ گاه برای آموزش زبان دوم به کودک نه زود است و نه دیر. کارشناسان معتقدند که یادگیری زبان دوم برای کودکانی که زیر 10 سال سن دارند ساده‌تر است و جالبتر اینکه این سادگی برای کودکان زیر 5 سال بیشتر است. اما یادگیری این مهارت برای افراد بزرگسال به مراتب دشوارتر است.


تحقیقات نشان می‌دهد آغاز آموزش زبان دوم به کودک اگر از زمان به دنیا آمدن کودک تا سه سالگی صورت گیرد بهترین نتیجه را دربرخواهد داشت و این زمانی است که کودک در حال یادگیری زبان اول بوده و فکری باز و قابل انعطاف دارد. بازه زمانی مناسب بعدی برای آموزش زبان دوم به کودک ۴ تا 7 سالگی است زیرا کودک در این سن همچنان می‌تواند چند زبان را در گذرگاه‌های موازی مغزش پردازش کند. به بیان دیگر کودک در این سن می‌تواند سیستم زبانی دوم را به موازات زبان اول ترسیم کرده و همزمان یاد بگیرد که دو زبان را همزمان صحبت کند. اگر کودکتان بیش از ۷ سال سن دارد و هنوز هم فکر می‌کنید که توانایی یادگیری دو زبان را دارد پس هنوز دیر نشده است! سومین بازه زمانی مناسب برای کسب این توانایی از هشت سالگی تا سن بلوغ است. مطالعات نشان می‌دهد که پس از دوران بلوغ یادگیری زبان دوم در محدوده مجزایی از مغز صورت گرفته و آنچه که در این زمینه آموخته می‌شود در آن ناحیه ذخیره می‌گردد. بنابراین کودک مجبور به ترجمه شده و یا برای یادگیری زبان دوم به زبان مادری خود رجوع کند. کارشناسان با اشاره به «پنجره‌های فرصت» یادگیری زبان دوم و این نکته که هرچه یاگیری زبان دوم سریع‌تر صورت گیرد بهتر است، توصیه می‌کنند که هیچ گاه یادگیری زبان دوم دیر نیست

کودکان دو زبانه، دو زبان را قاطی می‌کنند
در گذشته گفته می‌شد یادگیری همزمان دو زبان عامل بروز اختلالات روانی در کودک می‌شود. اما این یک تصور کاملا اشتباه است. واقعیت امر این است که این یک تصور نادرست محسوب می‌شود که از سوی افراد ناآشنا با مقوله «دوزبانه بودن» بیان می‌شود. آنها مدعی هستند که کودک نمی‌تواند تفاوت دو زبان را درک کند. اما تحقیقات نشان داده که کودک در حین یادگیری دو زبان توانایی درونی چشمگیری در طبقه‌بندی آنها دارد. از آن گذشته یکی از این دو زبان همواره تأثیر بیشتری بر کودک می‌گذارد. کارشناسان به این واقعیت اشاره می‌کنند که ترکیب شدن دو زبان (درصورت روی دادن) اتفاقی موقتی است. اما در نهایت و با گسترش دامنه لغات کودک در هر دو زبان، این مشکل احتمالی نیز رنگ باخته و او می‌تواند یادگیری دو زبان را به طور همزمان ادامه دهد. درهم آمیخته شدن دو زبان در حین یادگیری معمولا ناشی از آن می‌شود که کودک نمی‌تواند لغت خاصی را در یکی از دو زبان یافته و به همین دلیل متوسل به زبان دوم شده و کلمه مشابهی را از آن برداشت می‌کند. یادتان باشد که کودکان آنچه را که می‌بینند و می شنوند مدلسازی می‌کنند. بنابراین منطقی نیست انتظار داشته باشیم کودکی که در محیطی زندگی می‌کند که در آن زبانها با هم ترکیب می‌شوند، دچار این مشکل موقتی نشود.