علائم نارسایی قلبی در بارداری

نارسایی قلبی حاملگی یا کاردیومیوپاتی پری پارتوم، اختلال عملکرد بطن چپ یا نارسایی قلبی که طی ماه آخر بارداری یا در ۵ ماه اول بعد زایمان در خانمی که قبلا سالم بوده، به وجود می آید.

در ۷۵% موارد این بیماری طی ماه اول بعد زایمان ایجاد می شود که با تنگی نفس، تپش قلب و ضعف و بی حالی و یا درد قفسه سینه و ... مشخص می شود.

برای تشخیص آن یک روش تصویربرداری مثل اکوکاردیوگرافی،الزامی است.

عوامل خطرساز (ریسک فاکتورها):
تعداد زیاد زایمان ها (مولتی پاریتی)،نژاد سیاه،سن بالای مادر و پره اکلامپسی (مسمومیت حاملگی) از عوامل ایجاد آن هستند.

در بعضی کشورها محیط و/یا یک جهش ژنتیکی جهت ایجاد آن،دخیل هستند.

پدیده های اتوایمیون و التهاب نقش مهمی در بروز آن بازی می کنند و یک سری فاکتورها که با التهاب عروقی همراه هستند،باعث مستعد شدن فرد به نارسایی قلبی در این دوران می شوند.

درمان:
مشابه سایر انواع نارسایی قلبی می باشد؛ بجز اینکه برخی داروها که مصرفشان در دوران بارداری ممنوع می باشند (مثل ACEI و ARB و آنتاگونیست های آلدوسترون نباید تجویز بشوند(موقعی که مادر در ماه آخر بارداری مبتلا می شود).

بعلت اینکه این بیماران برای تشکیل لخته، مستعدتر هستند؛ لذا داروهای ضدلخته (آنتی کوآگولان) جهت پیشگیری از ترومبوس به این بیماران تجویز می شوند.

روش زایمان در این بیماران بستگی به اندیکاسیون های مامایی دارد و فقط در افراد دچار شوک کاردیوژنیک (شوک قلبی)، سزارین روش ارجح می باشد.

در بیمارانی که عملکرد بطنی(EF) بالاتر از ۳۰% دارند، امکان بهبود آنها به صورت کامل وجود دارد.

ولی حتی در بیمارانی که عملکرد بطنی به صورت کامل نرمال می شود،امکان عود به میزان ۳۰% در حاملگی بعدی وجود دارد؛ لذا حاملگی بعدی به مادر توصیه نمی شود.