خوابیدن کودک در اتاق خودش، کی ممکن می‌شود؟

امروزه کودکان قبل از آن که پا به جهان بگذارند اتاق‌شان با تمام امکانات برایشان حاضر شده است. رنگ‌های شاد و زیبا، وسایل و دکور خوب و فضایی که دلچسب هر کودکی است. تقریبا همه چیز آماده است تا کودک بتواند در اولین زمان مناسب پس از تولد به استقلال برسد. چیزی که در گذشته کمتر جزو ضروریات بود و شرایط احیایش دیرتر و سخت‌تر به دست می‌آمد. یکی از مشکلات در عملی کردن این ایده مشکل دل کندن والدین از فرزندان‌شان است. البته به طور کلی در یک سال اول توصیه می‌شود شیرخواران در معرض دید والدین باشند.
چرا که نوزاد در بدو تولد نیازهای بسیاری دارد که به طور ویژه‌ای مادر مسئولیت رسیدگی به آن‌ها را دارد. شاید دلیل عمده حضور نوزادان در اتاق والدین رسیدگی به موقع به این دسته از نیازها باشد. تعویض به موقع و رفع گرسنگی نوزاد توسط مادر از بارزترین دلایل حضور نوزاد در نزدیک‌ترین مکان به مادر است‌. از طرف دیگر نوع تنفس نوزاد و چگونگی خوابیدن او و بسیاری از مسائل دیگر هستند که نیازمند دقت و رسیدگی‌اند.
به همین دلیل توصیه می‌کنیم حتی اگر اتاق جدایی برای فرزند در نظر گرفته می‌شود، در معرض دید والدین باشد. از آنجا که این امکان معمولا وجود ندارد، بهتر است در یک سال اول شیرخوار در اتاق والدین،‌ اما در تخت جدا خوابانده شود.

طراحی دکوراسیون اتاق بچه‌ها
روانشناسان کودک پیشنهاد می‌کنند برای ترغیب بچه‌ها به خوابیدن در اتاق شخصی، ابتدا باید توجه زیادی به طراحی دکوراسیون اتاق بچه‌ها داشت. به این شکل که نه‌تنها از لحاظ رعایت شرایط فیزیکی و وضعیت نور و هوا، بلکه در انتخاب همه وسایل اتاق بچه‌ها هم باید توجه کافی داشت. بهترین پیشنهادی که آنها می‎دهند نظرخواهی از خود بچه‌ها در این زمینه است. آنها معتقدند این بهترین شیوه‌ای است که والدین می‌توانند با صبر و حوصله تنها خوابیدن را به یک زمان و فرصت دلپذیر برای بچه‌ها تبدیل کنند.

جلب اعتماد کودک
سپس در قدم دوم والدین باید اعتماد کودک را به خود جلب کنند به این شکل که اگر او بر اثر عاملی دچار ترس و اضطراب شد والدین خود را در دسترس خود ببیند و به‌این صورت از میزان ترس و اضطراب خویش بکاهند.

احساس خودمختاری
قدم بعدی احساس خودمختاری است. به این ترتیب که کودک احساس می‌کند فضای شخصی خود را دارد. این حس به او انگیزه می‌دهد تا تنهایی برای او در مکانی که مختص اوست دلنشین شود.

ریشه یابی عامل ترس
اگر مشاهده شد که پس از این اقدامات کودک هنوز به خوابیدن در کنار شما اصرار دارد مطمئن باشید که عاملی بازدارنده وجود دارد. چیزی مانند: ترس و اضطراب، کابوس‌های شبانه و ... که مانع این جداسازی می‌شود.
پس بر عهده شماست که ریشه‌یابی کرده و عامل ترس را بر طرف کنید در غیر این صورت کودک هرگز راضی به جدا کردن اتاق خوابش نمی‌شود و اگر هم بشود مطمئنا دچار آسیب‌هایی جدی خواهد شد. برای مرتفع کردن تدریجی این گونه مشکلات به طور مثال مادر می‌تواند تا به خواب رفتن کودک در کنار آن بماند. یا این که او را پس از خوابیدن به اتاقش منتقل کند.
اگر علت ترس او از تاریکی است چراغ خوابی برای اتاقش تعبیه کنید تا اتاق در تاریکی مطلق نباشد. اما یادتان باشد هرگز دست و موی خود را به کودک ندهید. در مقابل اصرار احتمالی او می‌توانید یکی از عروسک‌هایش را به او بدهید تا در آغوش بگیرد چرا که ایجاد هر گونه وابستگی جداسازی او را سخت‌تر خواهد کرد.

پس از رفع این موانع، کودک شما آماده این جداسازی است اکنون می‌توانید اتاق خواب او را با خیالی آسوده جدا کنید و با آرامش خاطر او را در اتاقش تنها بگذارید و تقریبا مطمئن باشید که او در آسودگی است.