کمبود اکسیژن در جنین، چه عواقبی دارد؟
بر اساس مطالعاتی که اخیراً انجام شده است، محققان به این نتیجه رسیده‌اند که بسیاری از «سرنوشت» پیری ما قبل از تولد و مربوط به مقدار اکسیژن موجود در رحم مادر است.
بر اساس مطالعاتی که اخیراً انجام شده است، محققان به این نتیجه رسیده‌اند که بسیاری از «سرنوشت» پیری ما قبل از تولد و مربوط به مقدار اکسیژن موجود در رحم مادر است. مطالعات جدید نشان می‌دهند که سرنوشت ما در دوران پیری، قبل از تولد تعیین می‌شود.
صنعت محصولات ضدپیری امروزه صنعتی چند صد میلیارد دلاری است؛ اما به نظر می‌رسد این کار تنها بخشی از راهکاری است که برای جلوگیری از پیری وجود دارد و کرم‌ها و قرص‌ها می‌توانند در این راستا انجام دهند.
بر اساس مطالعاتی که اخیراً انجام شده است محققان به این نتیجه رسیده‌اند که بسیاری از «سرنوشت» پیری ما قبل از تولد و مربوط به مقدار اکسیژن موجود در رحم مادر است.
مطالعه روی این موضوع توسط یک تیم از محققان دانشگاه کمبریج، حول محور نقش «تلومرها» (یک ساختار ترکیبی در انتهای کروموزومها) روی پیری انسان انجام گرفته است.
به‌طور خلاصه،«تلومرها» که شبیه برچسب پلاستیک انتهای بند کفش است، از نخ‌نما شدن (پیر شدن) کروموزوم جلوگیری می‌کند؛ به این ترتیب که در افراد مسن‌تر تلومرها کوتاه‌تر هستند و هرچه افراد بیشتر پیر می‌شوند تلومرهای انتهای کروموزومها نیز کوتاه‌تر می‌شوند.
این بدان معنی است که طول آنها می‌تواند به‌عنوان معیاری برای اندازه گیری پیری افراد مورد استفاده قرار گیرد.
محققان طول تلومرها در رگ‌های خونی موشهای صحرایی آزمایشگاهی متولد شده از مادرانی که در دوران بارداری طبیعی یا پیچیده از آنتیاکسیدانها تغذیه نمی‌کردند، اندازه‌گیری کردند.
در بعضی از موش‌ها، یکی از شایع‌ترین عوارض دوران بارداری یعنی کاهش مقدار اکسیژن دریافتی توسط کودک آزمایش شد؛ محققان با قرار دادن یک گروه از موشهای باردار در یک اتاق حاوی اکسیژن که درصد اکسیژن این اتاق 7درصد کمتر از حالت نرمال است دریافتند که موشهای صحرایی بالغ متولد شده از مادرانی که در دوران بارداری اکسیژن کمتری دریافت کرده‌اند، تلومرهایی کوتاه‌تر از موش‌هایی دارند که از یک حاملگی بدون عارضه با شرایط اکسیژن طبیعی به دنیا آمده‌اند.
هر دو این نتایج نشانگر آن است که موش با سرعت بیشتری پیر می‌شد و نسبت به بیماری‌های قلبی مستعد شد.
با این حال، هنگامی که به موشهای باردار در آن گروه، مکمل‌های آنتی‌اکسیدانی داده شد، خطر ابتلا فرزندان آنها به بیماری‌های قلبی کاهش یافت.
آنتیاکسیدانها شناخته شده‌ترین عامل در کاهش احتمال به پیری زودرس است، اما در اینجا، برای اولین بار است که به‌طور عملی تأثیر آن را در دوران بارداری مشاهده می‌کنیم.
نویسنده اصلی این پژوهش، «دینو گیوسانی» از گروه فیزیولوژی توسعه و علوم اعصاب در دانشگاه کمبریج، گفت که این یافته ثابت می‌کند که محیط زیست در رحم می‌تواند حتی مهم‌تر از محیط‌های پس از زایمان انسان باشد.
وی افزود: ما در حال حاضر می‌دانیم که ژن‌های ما با عوامل زیست‌محیطی خطرناک در رابطه است؛ سیگار کشیدن، چاقی و عدم انجام ورزش روزانه و هر رفتاری که منجر به کاهش سطح دریافت اکسیژن در بدن می‌شود، خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی در آینده را به‌شدت افزایش می‌دهد.
این پژوهش توسط بنیاد قلب انگلیس انجام شده بود و در مجله FASEB در تاریخ 1 مارس منتشر شده است.
صنعت محصولات ضدپیری امروزه صنعتی چند صد میلیارد دلاری است؛ اما به نظر می‌رسد این کار تنها بخشی از راهکاری است که برای جلوگیری از پیری وجود دارد و کرم‌ها و قرص‌ها می‌توانند در این راستا انجام دهند.
بر اساس مطالعاتی که اخیراً انجام شده است محققان به این نتیجه رسیده‌اند که بسیاری از «سرنوشت» پیری ما قبل از تولد و مربوط به مقدار اکسیژن موجود در رحم مادر است.
مطالعه روی این موضوع توسط یک تیم از محققان دانشگاه کمبریج، حول محور نقش «تلومرها» (یک ساختار ترکیبی در انتهای کروموزومها) روی پیری انسان انجام گرفته است.
به‌طور خلاصه،«تلومرها» که شبیه برچسب پلاستیک انتهای بند کفش است، از نخ‌نما شدن (پیر شدن) کروموزوم جلوگیری می‌کند؛ به این ترتیب که در افراد مسن‌تر تلومرها کوتاه‌تر هستند و هرچه افراد بیشتر پیر می‌شوند تلومرهای انتهای کروموزومها نیز کوتاه‌تر می‌شوند.
این بدان معنی است که طول آنها می‌تواند به‌عنوان معیاری برای اندازه گیری پیری افراد مورد استفاده قرار گیرد.
محققان طول تلومرها در رگ‌های خونی موشهای صحرایی آزمایشگاهی متولد شده از مادرانی که در دوران بارداری طبیعی یا پیچیده از آنتیاکسیدانها تغذیه نمی‌کردند، اندازه‌گیری کردند.
در بعضی از موش‌ها، یکی از شایع‌ترین عوارض دوران بارداری یعنی کاهش مقدار اکسیژن دریافتی توسط کودک آزمایش شد؛ محققان با قرار دادن یک گروه از موشهای باردار در یک اتاق حاوی اکسیژن که درصد اکسیژن این اتاق 7درصد کمتر از حالت نرمال است دریافتند که موشهای صحرایی بالغ متولد شده از مادرانی که در دوران بارداری اکسیژن کمتری دریافت کرده‌اند، تلومرهایی کوتاه‌تر از موش‌هایی دارند که از یک حاملگی بدون عارضه با شرایط اکسیژن طبیعی به دنیا آمده‌اند.
هر دو این نتایج نشانگر آن است که موش با سرعت بیشتری پیر می‌شد و نسبت به بیماری‌های قلبی مستعد شد.
با این حال، هنگامی که به موشهای باردار در آن گروه، مکمل‌های آنتی‌اکسیدانی داده شد، خطر ابتلا فرزندان آنها به بیماری‌های قلبی کاهش یافت.
آنتیاکسیدانها شناخته شده‌ترین عامل در کاهش احتمال به پیری زودرس است، اما در اینجا، برای اولین بار است که به‌طور عملی تأثیر آن را در دوران بارداری مشاهده می‌کنیم.
نویسنده اصلی این پژوهش، «دینو گیوسانی» از گروه فیزیولوژی توسعه و علوم اعصاب در دانشگاه کمبریج، گفت که این یافته ثابت می‌کند که محیط زیست در رحم می‌تواند حتی مهم‌تر از محیط‌های پس از زایمان انسان باشد.
وی افزود: ما در حال حاضر می‌دانیم که ژن‌های ما با عوامل زیست‌محیطی خطرناک در رابطه است؛ سیگار کشیدن، چاقی و عدم انجام ورزش روزانه و هر رفتاری که منجر به کاهش سطح دریافت اکسیژن در بدن می‌شود، خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی در آینده را به‌شدت افزایش می‌دهد.
این پژوهش توسط بنیاد قلب انگلیس انجام شده بود و در مجله FASEB در تاریخ 1 مارس منتشر شده است.
منبع:
تسنیم
برای ارسال نظر کلیک کنید
▼