عامل ایجاد زگیل تناسلی، توصیه های مهم

عامل ایجاد بیماری زگیل تناسلی ویروسی به نام پاپیلوم انسانی (Human Papilloma Virus = HPV) است که دارای انواع مختلف می باشد. درمان این بیماری بسیار سخت، طولانی مدت و هزینه بر است. بعضی از انواع این ویروس یکی از علل مهم ایجاد کننده سرطان گردن رحم در خانمها و سرطان سایر نقاط در خانمها و آقایان است ضمن اینکه می تواند سبب ایجاد سرطان دستگاه تناسلی در مردان نیز شود.

نام دیگر زگیلهای تناسلی، زگیلهای آمیزشی (Venereal Warts) است که از جمله بیماریهای مقاربتی نیز محسوب می شود. این زگیلها بصورت ضایعات گوشتی خاکستری رنگ در ناحیه دستگاه تناسلی مردان و زنان دیده می شوند. آن شایعترین بیماری ویروسی است که می تواند از راه تماس جنسی منتقل شود. فقط در یک بار رابطه با یک فرد آلوده به این بیماری، احتمال انتقال بیماری ۶۰ درصد است. عامل ایجاد آن یک نوع ویروس به اسم "ویروس پاپیلوم انسانی" یا(HPV) می باشد. پس زگیل ناحیۀ تناسلی یک بیماری ویروسی است. این بیماری از طریق تماس مستقیم پوست به پوست نیز منتقل می شود. یعنی اگر هر قسمتی از پوست و مخاط مثل مخاط دهان با ناحیۀ تناسلی یک فرد آلوده به ویروس پاپیلوم انسانی تماس پیدا کند، ابتلاء به آن امکانپذیر است.

ویروس پاپیلوم انسانی (HPV) دارای بیش از ۱۰۰ نوع مختلف می باشد. کتابها نوشته اند که نوع ۶ و ۱۱ علت ۹۰ درصد زگیلهای تناسلی می باشند و لی طرز انتشار و نوع ویروسهای مبتلایان در جامعه ما به مقدار زیادی متفاوت است و با طرز انتشار معمولی فرق می کند. باید دانست که تمامی افراد آلوده به ویروس پاپیلوم انسانی علی رغم آلوده بودن ناحیۀ تناسلی به ویروس، دارای ضایعات زگیلی نمی باشند، ولی ناقل عفونت بوده و می توانند آنرا به دیگران منتقل نمایند. سایر انواع ویروس پاپیلوم انسانی می توانند سبب ایجاد سرطان گردن رحم در خانمها شوند. سردسته آنها ویروس پاپیلوم انسانی نوع ۱۸ و۱۶ می باشد که نوع بسیار پر خطر است. امروزه عقیده بر این است که تقریباً عامل درصد قابل توجهی از سرطانهای گردن رحم در خانمها همین ویروس پاپیلوم انسانی می باشد. باید توجه داشت زگیل معمولی پوست متفاوت از زگیلهای ناحیه تناسلی است و علت آن نوع دیگر از ویروس پاپیلوم انسانی می باشد. یعنی زگیل پوست را نباید با زگیل ناحیۀ تناسلی اشتباه گرفت. اگرچه دو نوع پر خطر ۱۶ و ۱۸ در جوامع دیگر زیاد دیده می شوند ولی متأسفانه سایر انواع پرخطر بخصوص انواع موجود در دهۀ ۳۰ یعنی انواع ۴۰-۳۰ و انواع پر خطر موجود در دهه ۵۰ یعنی ۵۰-۴۰ نیز در جامعۀ ما زیاد دیده می شوند.

در علم پزشکی پیشگیری بهتر از درمان است. این جمله، بخصوص در مورد ابتلاء به زگیل تناسلی به دلیل موارد زیر بیشتر صدق می کند:

ویروس HPV عامل اصلی ابتلا به سرطان دهانۀ رحم در خانمها و سرطان دستگاه تناسلی در مردان است، علاوه از آن انواع مختلف این ویروس می توانند سبب سرطانهای ناحیۀ دهان، حلق، حنجره، مقعد و سایر نواحی نیز بشوند.

طرز انتقال این ویروس خیلی آسان و ساده است و با یک تماس پوستی با ناحیۀ آلوده منتقل می شود.

این ویروس دارای درمان اختصاصی نیست و درمان آن بستگی به پارامترهای زیادی دارد.

درمان این بیماری پر هزینه است بنده متاسفانه بیماران زیادی داشته و دارم که به این بیماری مبتلا هستند و حتی در هزینۀ انجام آزمایش برای تعیین نوع ویروس که حدود ۳۵۰ هزارتومان است مشکل دارند. بنابراین باید اطلاع رسانی شود که افراد جامعه خودشان را در معرض ابتلاء به این ویروس قرار ندهند.

ابتلاء به این ویروس سبب محدودیتهای زیاد به مدت طولانی می شود، بنابراین حداکثر سعی و تلاش را داشت باشید تا به این ویروس گرفتار نشوید.

کاندوم از انتقال و یا از ابتلاء به این ویروس جلوگیری نمی کند، بنابراین صرف استفاده از کاندوم یا همان رابطۀ جنسی محافظت شده خیال شما را از ابتلا به این ویروس راحت نکند.

عدم وجود ضایعۀ فیزیکی در شریک جنسی به چند دلیل زیر نشاندهندۀ عدم ابتلا به این ویروس نیست:

درصد قابل توجهی از مبتلایان به این ویروس هرگز دچار ضایعه فیزیکی یا همان زگیل قابل رویت نمی شوند.

ضایعات فیزیکی دارای دو نوع قابل رویت با چشم معمولی و غیر قابل رویت با چشم معمولی می باشند. تعداد ضایعات غیر قابل رویت بسیار بیشتر از ضایعات قابل رویت با چشم معمولی هستند.

نقاطی از بدن که احتمال گرفتاری آنها است، تماماً با چشم قابل بررسی نیستند، در حقیقت تجهیزات پزشکی مخصوص لازم است تا این نقاط بررسی شوند. مهمترین نقاطی که فقط با چشم نمی توان آنها را بررسی کرد عبارتند از: ناحیۀ حلق و حنجره، کانال واژن، دهانۀ رحم، مجرای ادرار و داخل مقعد. همانطور که ذکر شد این نواحی با صرف نگاه کردن معمولی قابل بررسی نیستند و جهت بررسی هر ناحیه تجهیزات مخصوص به خود لازم است.

در حقیقت افراد مبتلا به زگیل تناسلی که دارای ضایعۀ فیزیکی هستند، افراد خوشبخت می باشند، چون اکثراً دنبال مشکل خود می گردند و به پزشک مراجعه می کنند، ولی تعداد قابل توجهی هم هستند که به این ضایعات اهمیت نمی دهند و در مواردی نیز متأسفانه همکاران پزشک به بیمار می گویند که بیماری اهمیت ندارد!!

بهترین روش جلوگیری از ابتلاء به این ویروس نداشتن رابطه جنسی خارج از خانواده و قبل از ازدواج است. تقریباً تمامی افرادیکه رابطۀ جنسی خارج از خانواده و یا قبل از ازدواج داشته­اند، مبتلا به این ویروس می باشند و تعدادی از بیمارانی که به بنده مراجعه می کنند، می گویند که شریک جنسی آنها فقط یک نفر بوده و چرا آلوده شده اند؟ درست است که هر قدر تعداد شرکای جنسی زیاد باشد، احتمال ابتلاء به این ویروس زیاد است، ولی یک شریک جنسی منفرد نیز این بیماری ر ا منتقل می کند.

در این میان قربانیان اصلی خانمها می باشند. چرا این حرف درست است؟ چونکه اکثر خانمهای مبتلا، ناخواسته این ویروس را از شریک جنسی خود می گیرند و بدون تقصیر هستند، مگر اینکه رابطۀ خارج از ازدواج داشته باشند. فردیکه آگاهانه رابطۀ جنسی خارج از ازدواج دارد اگر گرفتار به این ویروس شود، علت کوتاهی و تقصیر خودش است، ولی اکثر خانمهای گرفتار به این ویروس مقصر در آلوده شدن خود نیستند و بی گناه به این ویروس مبتلا می شوند، موضوع موقعی دردناکتر می شود که افراد بی وجدان که سبب گرفتاری شریک جنسی خود شده اند، از کمک به درمان امتناع می کنند. دختر خانمها نباید گول این حرفها را بخورند که شریک جنسی آنها بگوید که شما تنها فردی هستید که من تا کنون با او رابطۀ جنسی داشته­ام، متأسفانه بسیاری از این حرفها نادرست است و اینگونه مردان مبتلا سبب شیوع این ویروس در جامعه و گرفتاری خانمهای متعدد می شوند. خانمها باید بسیار دقت کنند که در دام این افراد نیفتند و قبل از ازدواج از عدم ابتلا شوهر آینده خود اطمینان حاصل کنند. گرفتار شدن به این ویروس می تواند مصیبت بار باشد، این در مورد مردان نیز صدق می کند. گاهاً متأسفانه تعدادی از مردان می گویند که خطر این بیماری در مردان کمتر است و اگر مشکل و یا ابتلاء به سرطان بخواهد اتفاق بیفتد در همسر یا شریک جنسی آنها خواهد بود!! این نهایت رذالت است که فردی همسر خود را آلوده کند و به خیال اینکه خطری او را تهدید نمی کند از درمان همسرش امتناع کند، بنده این نوشتار را که می نویسم موارد متعددی را مشاهده کرده ام که حتی خانم مبتلا به ضایعات پیش سرطانی در دهانۀ رحم شده است ولی مرد حاضر نیست به درمان وی اقدام کند. مشکل اصلی در جامعۀ ما این است که اکثریت خانمهای متأهل از نظر مالی وابستگی کامل به شوهر خود دارند، و در حقیقت در اختیار شوهر خود هستند و اگر شوهر نخواهد او را درمان کند و خانم نیز منبعی برای درمان نداشته باشد، مستأصل خواهد شود. در بسیاری از موارد خانواده خانم (پدر، برادر و غیره) و حتی گاهاً دوستان نزدیک کمک می کنند که خانم مبتلا خود را درمان کند. بنابراین تأکید شدید من بر این است که هم مردان و هم زنان تمام تلاش خود را بکنند که گرفتار این ویروس نشوند و در این میان خانمها باید خیلی آگاه و هوشیار باشند که در دام این ویروس نیفتند.

اگر فردی مبتلا به این ویروس شد باید با آن تهاجمی برخورد کرد تا ریشه کن شود. درمان تهاجمی تمام عیار در بیش از ۹۰ درصد موارد همراه با کمک سیستم ایمنی بدن ظرف دو سال این ویروس را از بدن بیرون می کند. باید توجه داشت که ابتلاء به این ویروس سبب ایمنی دائمی نمی شود، در حقیقت ابتلاء به این ویروس هیچ نوع ایمنی ایجاد نمی کند، و اگر پس از انجام هزینه های زیاد و طولانی مدت فرد از این ویروس خلاصی پیدا کند، اولین رابطه جنسی آلوده که داشته باشد مجدداً با این ویروس گرفتار خواهد شد.

توصیه های اصلی:

اگر قبلاً به این ویروس مبتلا بوده و یا در حال حاضر هستید، باید حتماً به شریک جنسی خود و یا همسر آیندۀ خود موضوع را بیان کنید.

اگر این ویروس در بدن شما هست از داشتن هرگونه رابطۀ جنسی خودداری کنید چون این ویروس به راحتی منتقل می شود

اگر شما رابطۀ خارج از ازدواج داشته اید و در حال حاضر هیچ نوع ضایعۀ فیزیکی ندارید، باز باید از نظر ابتلاء به این ویروس خود را چک کنید.

اگر سن شما زیر ۲۶ سال است اکیداً توصیه می کنم که واکسن این بیماری را تزریق کنید. اگرچه واکسن موجود در ایران از ابتلا به ۴ نوع ۶، ۱۱، ۱۶ و ۱۸ جلوگیری می کند و این ویروس حدود صد نوع دارد، ولی باز می تواند به مقدار زیادی بازدارنده باشد.

زدن واکسن زگیل تناسلی نباید سبب راحتی خیال شما از عدم ابتلاء به این ویروس باشد، همانطور که ذکر شد، واکسن از ۱۰۰ نوع ویروس HPV فقط از ۴ نوع آن جلوگیری می کند.

بهترین سن واکسیناسیون ۱۳-۹ سالگی است. با اینکه هزینۀ واکسیناسیون زیاد و حدود یک میلیون تومان است، توصیه می کنم که خانواده هائیکه از نظر مالی مشکل دارند، از نان شب بچه و لباس وی کنار گذاشته و فرزندان خود را واکسینه کنند.

در آخر از وزارت محترم بهداشت به عنو.ان یک استاد دانشگاه و مطلع در این زمینه، خواهشمندم که امکانات لازم جهت کمک به واکسیناسیون فرزندان کشور و همچنین امکانات لازم جهت درمان مبتلایان فراهم شود تا خانواده ها و آحاد مردم کشور بتوانند از این امکانات استفاده کنند. به یاد داشته باشیم که زن یا مردی که مبتلا به سرطان ناشی از این ویروس شود، هزینۀ درمان آن برای سیستم بهداشتی کشور و بیمه ها صدها برابر واکسیناسیون است. در مرتبۀ بعدی از شرکتهای بیمه انتظار می رود که با کار کارشناسی در انجام واکسیناسیون و درمان صحیح و درست این بیماری به کمک مردم بیایند، چون هم به نفع جامعه است و هم به نفع شرکتهای بیمه.

در نوشتاری دیگر در مورد درمان و مسیری که یک بیمار مبتلا به این ویروس باید طی کند صحبت خواهد شد.