تنها خوابیدن کودک، چه اصولی دارد؟

هر چند وقت یک بار، بعضی از کودکان خودشان را به تخت والدین می رسانند تا در کنار آن ها بخوابند. کودکانی که در طول سال های اول تولد چنین عادتی در آن ها شکل گرفته برای گذر از این مرحله به زمان نیاز دارند.
بسیاری از والدین در این مورد نگرانی ندارند، زیرا فرزندشان مانند دیگر کودکان هم سن خود به تنهایی می روند تا بخوابند. اگر چه کودک بسیاری از شب ها در رختخواب خودش می ماند، گاهی نیز ترجیح می دهد اگر در طول شب از خواب بیدار شد نزد والدینش بیاید که معمولا تعداد دفعات این کار هم به تدریج کم می شود.
بعضی از کودکان به این دلیل کنار والدین می خوابند تا آرام شوند زیرا کابوس دیده اند یا حال شان خوب نیست، بعضی دیگر در مواقعی مانند فشار عصبی یا بعد از بازگشت والدین شان از مسافرت، سر از تختخواب والدین خود در می آورند. والدینی که به سبب مشغولیت زیاد اوقات کمی را به فرزندشان اختصاص می دهند بیشتر احتمال دارد که کودک شان بخواهد در رختخواب آن ها بخوابد تا به این ترتیب راهی برای ارتباط صمیمی با والدین خود داشته باشد. با این وجود، در اغلب موارد کودکان از روی عادت خود را به تخت والدین می رسانند، در نهایت چنین عادتی در طول این سال ها کنار گذاشته خواهد شد.
اگر از سر زدن های شبانه و ادامه دار فرزندتان ناراحت هستید و می خواهید بلافاصله این عادت را کنار بگذارد درباره شرایط موجود با او صحبت کنید. به او بگویید "تو داری بزرگ می شوی، می خواهیم تمام شب را در رختخواب خودت بخوابی، اگر در طول شب به ما نیاز پیدا کردی بیا و به ما بگو" اگر او برای خوابیدن در اتاقش مقاومت نشان می دهد سعی کنید دلیل آن را بفهمید. از فرزندتان بپرسید فکر می کند چه چیزی به او کمک می کند تا در رختخواب خود بماند. پیشنهاد کنید با یک حیوان عروسکی پشمالو یا چراغ خواب بخوابد. شاید حتی لازم باشد وسایل اتاقش را جا به جا کنید و به شکل دیگری بچینید تا در آنجا احساس راحتی بیشتری کند. بیش از هر چیزی اطمینان خاطر بخشیدن شما به او کمک می کند.