دوست یابی برای کودکان، قابل آموزش است؟

درواقع، برقراری دوستی و حفظ آن فرصتی برای کودک شما فراهم می‌کند تا مهارت‌های اجتماعی و چگونگی کنترل احساساتش را یاد بگیرد. وقتی به کودک خود یاد می‌دهید که با دیگران دوست شود، درواقع از طریق آموزش درباره‌ی به اشتراک‌گذاری و رعایت نوبت، مهربانی، صبر، احترام، سپاسگزاری، یکدلی، ارتباطات مشخص و همکاری، پایه و اساس یک شخصیت خوب را به او یاد می‌دهید.
دستورالعمل‌ها
۱ . سعی کنید الگویی از صفت‌های اخلاقی که می‌خواهید کودک شما تقلید کند را در خود داشته باشید. این کار او را تبدیل به دوست بهتری می‌کند. وقتی با کودک خود بازی می‌کنید، از او مؤدبانه بپرسید آیا ممکن است نوبت را به شما بدهد و یا از او تقاضای کمک در کارهای پر چالش مانند پازل کنید. به او نشان دهید صبوری برای انتظار کشیدن جهت رسیدن نوبت چگونه است. به او "لطفاً" و "ممنونم" بگویید و او را نیز به گفتن این کلمات تشویق کنید. دقت کنید چه زمانی او کاری را درست انجام می‌دهد و در آن لحظه از او تعریف و تمجید کنید. وقتی او از چیزی ناراحت یا ناامید است، زمان بگذارید تا به او نشان دهید می‌دانید شرایط سختی دارد، و مایلید درصورتی‌که او به کمک نیاز داشته باشد به او کمک کنید تا مشکلش را حل کند.

۲ . به کودک خود یاد دهید از قوانین و محدودیت‌ها پیروی کند. بازی یا ورزش روشی برای پیدا کردن دوستانی با علایق مشابه و درعین‌حال یادگیری مهارت‌های فیزیکی اولیه است. اگر کودک شما قوانین و مهارت‌هایی که دیگر کودکان برای بازی کردن دارند را بداند، احساس اعتمادبه‌نفس بیشتری در برقراری دوستی خواهد داشت، و می‌تواند محترمانه به آن‌ها ملحق شود. او را تشویق کنید تا نگرشی استقبالی داشته، به علایق دیگران در بازی توجه کند و آن‌ها را به بازی دعوت کند. یادگیری احترام به حدود مرزهای اجتماعی، مانند پرسش قبل از قرض کردن چیزی و یا حل مشکل با حرف زدن و نه پرخاش فیزیکی، به او کمک می‌کند فردی باشد که دیگران می‌خواهند با او دوست باشند.

۳ . کودک خود را در معرض شرایط متفاوت اجتماعی قرار دهید، چه در جهان واقعی و چه در بازی و نقش. به کودک خود فرصت دهید تا به‌طور متناوب با کودکان هم‌سن‌وسال خود ارتباط داشته باشد. به او یاد دهید چگونه در یک مهمانی تولد، زمانی که احساس شرمندگی می‌کند، زمانی که از جانب همسالان خود تحت‌فشار قرار می‌گیرد، و یا زمانی که او را در یک گروه راه نمی‌دهند، رفتار خود را به‌درستی مدیریت کند. به احساسات او گوش‌داده و به او کمک کنید ایده‌هایی برای چگونگی واکنش در هر یک از این شرایط ارائه دهد. اگر او درباره‌ی یک شرایط اجتماعی جدید و یا مواجه با یک بحران دوستی عصبی و مضطرب است، درباره‌ی اینکه برای خنثی کردن آن شرایط چه چیزی می‌تواند بگوید و یا چه‌کاری می‌تواند انجام دهد با او نقش بازی کنید. به او کمک کنید تا فهمیدن و واکنش به زبان بدن و دیگر نشانه‌های غیرکلامی را یاد بگیرد و احساسات و دیدگاه‌های افراد دیگر را شناخته و به آن‌ها احترام بگذارد. هنر مذاکره و سازش را در بازی با او تمرین کنید، تا او در زمان بازی تبدیل به فرد دیکتاتوری نشود که هیچ‌کس نخواهد با او بازی کند.

۴ . مهارت‌های گفتاری و شنیداری مانند تماس چشمی، سر تکان دادن و یا پرسیدن سؤال درباره‌ی چیزی که فرد مقابل می‌گوید را به کودک خود یاد دهید. به او کمک کنید با استفاده از کلماتی که بیانگر احساس هستند مانند هیجان‌زده، شاد، ناراحت، عصبانی، عصبی، نگران، ناامید و آرام احساساتش را فهمیده و به‌وضوح احساسات خود را منتقل کند. توجه کنید که چه زمانی او خارج از منطقه‌ی امن و راحت خود انتخاب درستی دارد و یا چیز جدیدی را امتحان می‌کند، که این مسئله نشان‌دهنده‌ی مهارت‌های دوستی سالم است. تعریف و تمجید ویژه‌ای از او بکنید و بگویید چگونه او با انتخابی که کرده است شجاع یا خویشتن‌دار، مهربان و یا مؤدب بوده است.

۵ . به کودک خود یاد دهید دیگران را همان‌گونه که هستند بپذیرد، نه آن‌گونه که او می‌خواهد آن‌ها باشند. عادت کنید که در مقابل کودک خود باملاحظه و مفید باشید و به او یاد دهید که او هم همین کار را در مقابل دیگران انجام دهد. به‌بیان‌دیگر، خواه کودک شما به‌راحتی دوست پیدا کند و یا خیلی دیر، به او یاد دهید که بهترین راه برقراری دوستی این است که همان دوستی باشد که خودش می‌خواهد داشته باشد.

برخی از کودکان دوستان زیادی دارند، و برخی ترجیح می‌دهند تنها چند دوست نزدیک داشته باشند. هیچ‌کدام از دیگری بهتر یا بدتر نیست. بنابراین اگر نگران تعداد دوستان فرزند خود هستید، به این نکته توجه کنید که شاید سبک اجتماعی او با شما متفاوت باشد.

کودکان در حال عبور از مراحل ناپختگی اجتماعی، بی‌تفاوتی و نامهربانی هستند، بنابراین خطای گاه و بیگاه قابل پیش‌بینی است. بااین‌حال، اگر به نظر می‌رسد کودک شما حداقل چند دوست نزدیک هم ندارد، در برد یا باخت بازی مشکل دارد، وقتی دیگران در شرایط سختی هستند با آن‌ها همدلی نمی‌کند، بر اطرافیان خود ریاست می‌کند، همیشه روی روش خود پافشاری می‌کند، از روی عادت خیلی بلند صحبت می‌کند، اغلب کودکان دیگر را اذیت می‌کند یا می‌رنجاند، و یا به‌طورمعمول توسط کودکان دیگر نادیده گرفته می‌شود یا دست انداخته می‌شود، در این صورت او برای برقراری دوستی نیاز به پشتیبانی و هدایت مستقیم بیشتری از طرف والدین دارد. شما همچنین باید توجه کنید که حتی در این شرایط هم او ممکن است از یک مشاوره‌ی حرفه‌ای برای یادگیری در برقراری دوستی سود ببرد.