سریال نوجوانی، مینی سریال جدیدی که همه را مجذوب کرده

مینی‌سریال جدید نوجوانی Addescence محصول نتفلیکس که زوایای پنهان زندگی آنلاین نوجوانان را به نمایش می‌گذارد را شاید بتوان گفت یکی از مجموعه‌های کوتاه شاهکار در قرن بیست‌ویکم دانست. این مینی‌سریال درام، جنایی و روانشناختی تبدیل به موضوع داغ یک ماه اخیر شده و با شروع غافلگیرکننده‌اش ۲۴ میلیون بازدید در روزهای اول به دنبال داشت و با کسب رتبه نخست در ۷۱ کشور، رکورد سایر سریال‌های پلتفرم نتفلیکس را زد. 

آمار بازدید این سریال در دو هفته نخست به ۶۶/۳ میلیون رسید و این روزها به پر بیننده‌ترین سریال کوتاه این پلتفرم تبدیل شده است. این استقبال بی‌نظیر نشان‌دهنده تاثیر عمیق داستان و اجرای قوی بازیگران بر مخاطبان است. پدیده‌ای‌که منتقدان آن را «بی‌صدا ویرانگر» نامیده‌اند. 

در حالی که بیشتر برنامه‌های تلویزیونی این روزها تکراری و بی‌معنا به نظر می‌رسند، این مجموعه محدود درباره پسر جوانی که به قتل همکلاسی‌اش متهم شده است، کاملاً برعکس است و ارزش تماشا دارد. سریال Adolescence یا همان «نوجوانی» یک درام جنایی درباره تأثیرات مردسالاری (Manosphere) تکان‌دهنده است.

فیلمبرداری بدون کات

یک نکته مهم درباره این مینی سریال این است که در هر چهار قسمت به صورت تک‌نما (بدون کات یا قطع) و با مهارت فیلمبرداری شده است. تک‌نماها معمولاً حالتی نمایشی و خودنمایانه دارند، زیرا می‌خواهند مهارت فیلمسازان را به رخ بکشند. اما در «Adolescence»، این تکنیک به‌طور کاملاً طبیعی با موقعیت‌های پرتنش داستان ترکیب شده است.

دوربین مانند یک شخصیت نامرئی (یا یک روح) همه چیز را مشاهده می‌کند؛ به چهره‌های افراد نزدیک می‌شود در حالی که آن‌ها با احساسات غیرقابل درک دست و پنجه نرم می‌کنند، یا در راهروهای مملو از پیچ‌و‌خم یک مرکز بازداشت شناور می‌شود و سپس به شکلی برای نمای هوایی از کل شهر دور می‌شود.

این یک تکنیک است که باید تحسین شود. چگونه دوربین را از آن پنجره شکسته عبور دادند؟ چگونه هیچ‌کس حتی یک خط را اشتباه نگفته است؟ همچنین به راحتی می‌توان این موضوع را نادیده گرفت، زیرا بیننده در داستان غرق می‌شود و شاید فراموش می‌کند که این‌ها در اصل بازیگرانی هستند که یک نمایش چهار پرده‌ای را اجرا می‌کنند.

در حالی که فیلمبرداری معمولی که به برداشت‌ها و برش‌های زیاد با سرعت دیوانه‌وار متکی است، می‌تواند بیننده را به حالت نیمه‌هیپنوتیزم کسل‌کننده‌ای بکشاند، در مقابل برداشت‌های طولانی افراطی «نوجوانی» کاملاً برعکس عمل می‌کند و توجه به هر جزئیات را از مخاطب خود طلب می‌کند. به بازیگران اجازه داده می‌شود تا مکث کنند، نفس بکشند، به شیوه‌های طبیعی روی دیالوگ‌ها تپق بزنند و اجازه دهند میکرواکسپرشن‌ها (بیان‌های ریز چهره) در حالی که دوربین بدون پلک زدن به دور آن‌ها می‌چرخد، روی چهره‌شان نمایان شود.

• استیون گراهام در نقش ادی میلر

• اون کوپر در نقش جیمی میلر

• اشلی والترز در نقش لوک باسکومب

• ارین دوهرتی در نقش بریونی آریستون

• فی مارسی در نقش دی اس میشا فرانک

• کریستین ترمارکو در نقش ماندا میلر

• مارک استنلی در نقش پل بارلو

• کین دیویس در نقش رایان

• جو هارتلی در نقش خانم فنومور

• آملی پیز در نقش لیزا میلر (خواهر جیمی)

• آستین هاینز در نقش فردو

• لیل چاروا در نقش موری

• آلودی گریس واکر در نقش جورجی

• امیلیا هالیدی در نقش کیتی لئونارد