نکاتی در مورد زندگی مشترک، بد نیست بدانید

منظور از کشف زبان، ادای کلامیست که در عین افزایش ارتباطات، لطمه ای به شخصیت و روحیه هر دو طرف ایجاد نکند، کما اینکه بیشتر ما تجربه این را داشتیم که در حین برخورد با جنس مخالف کلماتی از دهان خود یا نفر مقابل شنیده ایم که حسّ بدی را در ما ایجاد کرده است.

کلمات دستوری
اصولاًً مردان و زنها در ادای کلمات دستوری دو شیوه ی کاملاً مجزا دارند، به نوعی که زنها در بیان این جملات، نرم تر و ملاحظه کار ترند، بطور مثال، "فکر نمی کنی که این کار…"، یا "اگر میشه…"، به هر حال بیشتر آنها بسته به شرایط و با در نظر گرفتن روحیّات طرف مقابل، بطور غیر مستقیم تقاضای خود را مطرح می کنند. فراموش نکنید که این طریقه ی بیان خواسته نشانه ی ضعف یا عدم اعتماد به نفس آنها نیست، در مقابل در بیشتر مردها یا حتّی برخی زنان، این خواسته ها با حالتی دستوری، متکبّرانه ادا می شود. در این بین تنها چگونگی فن بیان و بکارگیری آن تأثیرگذار است.

پرسش و پاسخ
واقعیت این است که همواره زنان بیشتر از مردها سوال می کنند. در حالی که مردها معمولاً به این معروفند که از سوال کردن طفره رفته و سعی می کنند خود راه حل آن را پیدا کنند، البته همگی یکی از مثالهای معروف و مضحک آن را شنیده ایم که اگر مردی در خیابانی گم شود، زیر بار سوال کردن از کسی برای یافت مسیر درست نمی رود. امّا مسئله ی اصلی بین زن و مرد این است که بطور کلّی چه وقت است که چگونگی طرح پرسش و پاسخ چه در مرد و زن اشتباه و موجبات دردسر برای دیگران و خود آنها می شود.

تفاوت این پرسش و پاسخ در مردها و زنها این است که وقتی مردی سوالی می کند به محض شنیدن پاسخ صحیح، دیگر ادامه کار را نمی گیرد و برای وی کافیست، در حالی که زنان به محض دریافت پاسخ، تازه شروع به گرم گرفتن با طرف مقابل می شوند تا به نوعی علاقه ی خود را نسبت به محور پاسخ سوال مورد نظر نشان دهند!

درک سوء تفاهم ها و دلخوری ها
ملاحظه کردید که در مباحث فوق، منشأ اصلی تفاوت روش ارتباطات زنان و مردها، خود تفاوت فنّ بیان در زنهاست. البته که نمی توان این روش را مطلق منحصر به زنان دانست چرا که برخی مردها نیز در نحوه ی بیان جملات خود نرمی و لطافت خاصّی را اعمال می کنند. در حالت عادی شاید این تفاوت بیان خیلی تأثیری در زندگی شخصی هر فرد نداشته باشد، امّا در یک کار گروهی بین دو جنس مخالف، موجب بروز مشکلاتی همچون سوء تفاهم ها و دلخوری ها پیش می آید و در آخر موجب عدم هدایت افراد بسوی ترقّی و دستیابی به اهداف گروهی خواهد شد.

بهتر است با نگاهی به نحوه ی فن بیان با دیگران در محیط کاری به بررسی دوباره برخورد خود با جنس مخالف و دیگران بپردازید. اینکه شخصی در کلام خود ملاحظه کار است نشانه ی ترس، ضعف یا عدم اشتیاق وی نیست. بلکه در کل، باید به نتیجه ی کار فکر کرد، اینکه آیا روش فن ّبیان شما سبب نیل به هدف اصلی کار گروهی و تداوم آن خواهد بود یا خیر.