ترک انگشت مکیدن کودک، چگونه؟

به اعتقاد بسیاری از دست‌اندرکاران تربیت کودک، تا خود کودک به اشتباه‌بودن کار خود پی نبرده، اجبار یا روش‌های دیگر برای ترک این عادت او کارآمدی لازم را ندارد.

به نظر می‌رسد اولین کار والدین برای ترک عادت مکیدن انگشت در سنین بالاتر، باید کشف منبع و دلیل اصلی و سپس موکول‌کردن ترک عادت به خود او باشد.

رفع مشکل اصلی، در اغلب مواقع به ترک عادت می‌انجامد. کودکی که مدام شرایط پرتنش را تحمل می‌کند تا آن شرایط رفع نشده باشد، نخواهد توانست بر ترک عادات خود فائق آید.

در گذشته به جای برطرف‌کردن مشکل اصلی، انگشت کودک را با فلفل یا مواد تلخ‌مزه آغشته می‌کردند تا از طریق بازدارندگی و یادآوری‌های منزجرکننده در کودک، ترک عادت وی میسر شود.

حقیقت این است،هر چه سن کودک بیشتر شود، بسیاری از رفتارها نیز تغییر خواهد کرد، اما برخی والدین به جای آن‌که صبر و اقدام آگاهانه را در پیش گیرند و همین راه را به طور غیرمستقیم به کودکشان بیاموزند، راه‌های سریع و دم‌دستی را انتخاب کرده و فرزندانشان را نیز چون خود بار می‌آورند.

آگاه‌کردن کودک با زبانی در حد فهم او بسیار کارآمدتر، ماندگارتر و بدون لطمات روانی است. وقتی خود او متوجه لطمات و خطرات ادامه کارش شود، یادآوری‌های شما را بهتر و آسان‌تر می‌پذیرد و خود نیز سعی می‌کند جلوگیری از تکرار را به ذهن بسپارد. لطمات این روش بسیار کمتر از هر روش دیگری است.

جایزه، تشویق و پاداش هم از راه‌های اغلب مؤثر است. والدین می‌توانند توالی و نظم تقریبی تکرار مکیدن انگشت را مشخص کنند و سپس زمانی بیشتر را در نظر گرفته و به کودک بگویند اگر طی این مدت انگشت خود را به دهان نبرد، جایزه خواهد گرفت. مهم نیست جایزه پربها باشد؛ هر چیزی که علاقه کودک را برانگیزد و تکرار آن دردسر دیگری نسازد، کافی است.

رفته‌رفته باید این روند و مدت را بیشتر کرد تا در نهایت مقصود اصلی حاصل شود.

برخی وسایل دندانپزشکی هم برای این کار وجود دارد؛ نوار​ چسب​های مخصوص و بهداشتی برای یادآوری کودک یا فنرها و مارپیچ‌های ارتودنسی که اگرچه در هفته اول ممکن است سبب سختی یا احساس ناراحتی کودک شود، ولی در صورتی که خطر انحراف فک و لقی دندان‌ها یا رویش نادرست آنها زیاد باشد، به کار گرفتن آنها ضروری به نظر می‌رسد. ضرورت را البته مشاوره با دندانپزشک و معاینات او مشخص می‌کند.

به کار‌بردن کلمات و رفتارهای تند ممکن است باعث لجبازی کودک شود. برخی والدین حتی پس​از آن‌که متوجه می‌شوند نهیب‌ها و کلمات تندشان اثری بر رفتار فرزند نداشته، به جای تغییر روش، به تشدید روش روی می‌آورند و گاهی مجازات و تنبیه را نیز به اشتباه پیشین می‌افزایند و اگر به نتیجه​ مطلوب خودشان برسند ​، اضطراب، ناراحتی و لطمات روحی​- روانی فرزندشان را در آینده در نظر نگرفته‌اند .