رفتار والدین با کودکان، چگونه باشد؟

۱) اگر والدین وقتی برای گفت‌وگو و صحبت نداشته باشند، چطور می‌توان انتظار داشت، فرزندان خود را تربیت کنند و ارزش‌ها و اعتقادات خود و اصول زندگی را به فرزندانشان بیاموزند؟ لازم نیست برای فرزندان سخنرانی کرد بلکه کافی است در مورد اتفاقاتی که می‌افتد یا موقعیت‌هایی که در زندگی ایجاد می‌شود با آنها صحبت کنید.

این صحبت می‌تواند در اوقات خانوادگی باشد مانند قبل یا بعد از شام، بعد از تماشای یک فیلم و صحبت در مورد آن، زمان رفت و آمدهای معمول و... مهم است موضوعاتی را انتخاب کنید که برای فرزندان هم جالب و جذاب باشد و به آنها نیز فرصت حرف زدن بدهید. شنیدن دیدگاه‌ها و نظرات فرزندان به شما کمک می‌کند با ذهنیت آنها و دیدگاه‌هایشان بیشتر آشنا شوید و بدانید چگونه به موضوعات می‌نگرند.

۲) رابطه‌ای که ۲ طرف کارهای مشترکی انجام می‌دهند، برای هر ۲ طرف جذاب است و به افزایش صمیمیت بین والدین و فرزندان بسیار کمک می‌کند. فعالیت مشترک می‌تواند درون منزل انجام ‌شود؛ مانند تماشای فیلمی که هم برای والدین و هم فرزندان جالب است، تماشای مسابقه فوتبال، انجام بازی مشخصی مانند منچ یا ماروپله (برای کودکان)، ماشین بازی، عروسک بازی یا انجام یک سرگرمی با همدیگر یا فعالیتی باشد که بیرون از منزل انجام می‌شود مانند فوتبال بازی کردن، انجام خریدهای معمول خانه، رفتن به پارک یا موزه، کوهپیمایی یا پیاده‌روی با همدیگر و...

۳) نکته آخر اینکه گاهی والدین، بنا به درخواست فرزندان، برای آنها وقت می‌گذارند و کاری را با هم انجام می‌دهند ولی مرتب از اینکه وقتشان را صرف چنین کارهایی کرده‌اند، ابراز ناراحتی می‌کنند. گاهی اوقات، مکرر به ساعت خود نگاه می‌کنند که آن کار چه زمانی تمام می‌شود، یا مرتب با تلفن همراه خود صحبت یا با نرم‌افزارهای روی تلفن همراه خود بازی می‌کنند، در حالی که وانمود می‌کنند به مثلا فیلمی که پخش می‌شود هم توجه دارند.

مهم است والدین نشان بدهند از انجام فعالیت مشترک یا گفت‌وگو با فرزندانشان لذت می‌برند و از وقتی که می‌گذارند، راضی هستند. فرزندان باید بدانند والدین به این اوقات مشترک به چشم اوقات تلف‌شده نمی‌نگرند.

به یاد داشته باشید، فرزندان بسیار خوب موضوعات را می‌فهمند و درک می‌کنند. مهم نیست وانمود کنید یا نکنید زیرا آنها به خوبی متوجه عمل شما می‌شوند. پرداختن به فعالیت مشترک با فرزندان، با ترشرویی، عصبانیت، اوقات‌تلخی، ایرادگیری، تمسخر، مسلما به رشد آنها کمک نخواهد کرد.