تنبیه بدنی بچه ها، چه موقع لازم است؟

این پرسش که (آیا تنبیه بدنی لازم است یا خیر؟) یکی از سوالات بحث برانگیز در امر تربیت است.

من معتقدم که در تربیت صحیح کودک ، جز در شرایط غیر عادی ، تنبیه بدنی کاری عاقلانه نیست.این نظریه درباره تربیت و تنبیه بدنی بر پایه ی بیست سال تجربه ی پدری و سر و کار داشتن با حدود ده هزار خانواده ، بزرگ کردن فرزندان خودم و بحث در مورد تنبیه بدنی با افراد صاحب نظر در زمینه ی رشد کودکان ، بنا شده است.با توجه به این زمینه ، نتیجه گرفته ام که تنبیه بدنی در پایین ترین رده ی فهرست روش های تربیت موثر واقع شده است. چرا ؟

به دو دلیل ساده روش به ندرت جواب می دهد ، و میان پدر و فرزند فاصله ایجاد میکند.در دهه ی گذشته که شروع به نوشتن کتاب هایی در مورد وظایف والدین کردم ، هنوز نمی دانستم که تنبیه بدنی درست است یا غلط . در خانواده خودم به ندرت دلیلی برای تنبیه بدنی کودکانمان پیش می آمد و من به طور غریزی این احساس را داشتم که تنبیه بدنی اشتباه است.به هر حال ، علاوه بر اعلام یک نظر صرف ، تصمیم گرفتم در ده سال آینده تاثیرات تنبیه بدنی را بررسی کنم و به این نتایج رسیدم : رفتاری که توسط تنبیه بدنی کنترل شود ، اغلب ، کودکانی عصبانی به بار می آورد که عملکرد آنان برمبنای بی اعتمادی است و نه اعتماد.

تنبیه بدنی به ایجاد فاصله میان پدر و کودک منجر میشود. فرزندانی که به پدرشان به عنوان مربی تنبیه کننده می نگرند ، بیشتر از پدر دوری می کنند ، از او می ترسند و در نهایت به پدر به عنوان قدرتی دوست داشتنی احترام نمی گذارند.دلیل دیگر بی علاقگی من به تنبیه بدنی به عنوان روش تربیتی ، این است که این روش به ندرت موثر می افتد. در میان صدها مراجعه کننده ای که از آنها در مورد تنبیه بدنی سوال کردم ، اکثر آنان در نهایت اذعان می داشتند که تنبیه بدنی پاسخگو نیست.این کار اغلب منجر به تنبیه بیشتر و سخت تر شده و شکاف عمیق تری میان کودک و پدر به وجود می آورد.

بحث دیگری که علیه تنبیه بدنی می شود این است که این روش تربیتی اغلب پدر را از به کار بردن روش های تربیتی خلاق تر و ماندگارتر باز می دارد. توسل جستن بلافاصله به تنبیه بدنی ، کاری ناشی از تنبلی است. این کار شما را از درک علت واقعی رفتار نامطلوب کودکتان ، ایجاد روش هایی برای ممانعت از بروز مجدد این رفتار و ایجاد تاثیری فکری به جای تاثیر جسمی بر کودک باز می دارد.

سه هدف هر فعالیت تربیتی عبارت است از :
1 . متوقف کردن رفتار نامطلوب
۲ . انگیزش رفتار مطلوب
3 . ایجاد احساس مثبت در کودک نسبت به خود و نسبت به مربی. تنبیه بدنی ممکن است هدف اول را برآورده سازد ، ولی تمام تاثیرش فقط همین است.

تنبیه بدنی اجازه نمی دهد کودک احساس خوبی داشته باشد ، به خصوص زمانی که تنبیه با عصبانیت و بدون احترام به احساسات کودک انجام می شود. همچنین این عمل رفتار آتی کودک را در مسیری درست قرار نمی دهد. معمولا تنبیه بدنی برای وادار کردن فوری کودک به اطاعت انجام می گیرد ، و این نکته فراموش می شود که لازمه ی یک اطاعت واقعی و مستمر ، بهره گیری از روندی طولانی و آرام است که با اصول پرورشی و اعتماد آغاز می گردد. تنبیه بدنی میتواند منادی بدرفتاری با کودک باشد.

پدرانی وجود دارند که در معرض خطر زیاد بدرفتاری با کودک قرار دارند ، به طور قطع آنها باید روش های دیگری جایگزین تنبیه بدنی کنند. این عوامل خطرزا عبارت است از : هنگام کودکی با خودشان بدرفتاری شده ؛ دارای کودک پرنیازی هستند ؛ فردی عصبی هستند ، متوجه شده اند که تنبیه بدنی موثر نیست ، لذا به دفعات بیشتر و شدیدتر تنبیه می کنند.

اگر هر کدام از این علل در مورد شما صادق است و باعث میشود که به شکل نامناسبی تنبیه کنید ، پیشنهاد می کنم تمام روابط پدر و فرزندی خودتان را مورد بازبینی قرار دهید.

به هر حال ، عاقلانه نیست این اصل را مطلق کنیم که والدین هیچ وقت نباید تنبیه بدنی کنند. این هدف من نیست. ممکن است پدر یا مادری چنان زیربنای قدرتمندی از اعتماد یا نقش پرورشی بین خود با کودکشان به وجود آورده باشند که تنبیه بدنی در شرایط خاص به روابط آنها و فرزندشان لطمه ای وارد نسازد .مثال چنین موقعیتی میتواند کودکی باشد که عامدانه سلطه صحیح والدینش را به مبارزه می طلبد ، در حالی که گهگاه کودکانشان را به این دلیل که احساس می کنند این کارشان موجه است تنبیه می کنند ، میدانند که این روش تربیتی اگر بر پایه ی اصول اولیه پرورشی و اعتماد استوار باشد موثرتر است.براساس تجربه ی من ، تنبیه بدنی در مورد کودکی که پایه های اولیه ی تربیتش براساس اعتماد و پرورش بنا گذاشته نشده باشد ، موثر نیست.

من ، شخصا ، علیه تنبیه بدنی برنامه ریزی کرده ام. این کار در برنامه ی تربیتی من نیست. با این وجود من در خانه تربیت کننده ی قدرتمندی هستم. من هیچ رفتار غلطی را بی پاسخ نمی گذارم.از آنجا که خود علیه تنبیه بدنی برنامه ریزی کرده ام ، تلاش بیشتری برای ایجاد راه هایی جهت تشویق رفتارهای مطلوب و روش های خلاق تر برای تربیت رفتار نامطلوب اعمال میکنم.بعضی موافقین تنبیه بدنی می گویند که نوشته های باستانی استفاده از خشونت در تربیت کودکان را مجاز دانسته اند.

من معنی بسیاری از ضرب المثل هایی را که در نوشته های قدیمی در مورد چوب آمده است بررسی کرده و چنین نتیجه گیری کرده ام که چوب را میتوان به عنوان ابزاری برای راهنمایی کودک تفسیر کرد ، نه کتک زدن او.