عوارض داروهای آنتی سایکوتیک، دوران بارداری

در حال حاضر، داده‌ها حاکی از آن هستند که متوسط تعداد داروهای مصرفی (تجویزی و غیرتجویزی، به جز ویتامین‌ها و مینرال‌ها) در طول دوران بارداری از ۵/۲ در سال ۱۹۷۸-۱۹۷۶ به ۲/۴ در سال ۲۰۰۸-۲۰۰۶ رسیده است. در سال ۲۰۰۸، نزدیک به ۹۴ درصد زنان حداقل یک دارو در طول تریمستر اول بارداری، استفاده کرده‌اند. از این تعداد، ۳/۸۲ درصد حداقل یک دارو و ۶/۲۷ درصد نیز ۴ دارو یا بیشتر استفاده کرده‌اند. این اعداد نشان می‌دهند که داشتن اطلاعات بیشتر در مورد فارماکوتراپی در زنان باردار اهمیت زیادی دارد.

مواجهه با آنتی‌سایکوتیک‌ها در طول بارداری به‌طور قابل توجهی رو به افزایش است. این داروها طیف گسترده‌ای را از بیماری‌های منتال، از اسکیزوفرنی یا اختلالات دوقطبی گرفته تا کمک به درمان افسردگی، در بر می‌گیرند.

داروهای آتییکال جدید در مقایسه با انواع تیپیکال قدیمی‌تر، خطر کمتری بر باروری خواهند داشت. البته در مورد ایمنی داروهای آنتی‌سایکوتیک بر رشد جنین اطلاعات اندکی در دست است و نگرانی‌هایی نیز در مورد ارتباط بالقوه این داروها با مالفورماسیون‌های مادرزادی وجود دارد.

نتایج این مطالعه که در JAMA Psychiatry منتشر شده، خطر مالفورماسیون‌های قلبی و مادرزادی را در جنین مادرانی که در تریمستر اول بارداری از این داروها استفاده کرده‌اند، بررسی کرده است. محققان در این مطالعه یک نمونه بیش از ۱ میلیون نفری را از بانک داده‌ای Medicaid انتخاب کردند که دربرگیرنده زنانی بود که از ۳ ماه قبل از آخرین دوره قاعدگی تا حداقل ۱ ماه پس از زایمان در این بانک داده‌ای حضور داشتند.

مواجهه با آنتی‌سایکوتیک‌ها به صورت حداقل یک بار تجویز در طول تریمستر اول بارداری تعریف شده است. هر دو نوع داروهای آنتی‌سایکوتیک تیپیکال و آتیپیکال در این مطالعه بررسی شده‌اند. داروهای فردی شامل آریپیپرازول، اولانزاپین، کوایتیاپین quetiapine، فومارات، ریسپریدون و زیپراسیدون بودند که ارزیابی شدند.

براساس نتایج به دست آمده، در میان بیش از ۳/۱ میلیون زن، ۶۹/۰ درصد آنها یک داروی آتیپیک، ۰۵/۰ درصد یک داروی تیپیک در طول ۳ ماهه اول دریافت کرده بودند. شایع‌ترین داروی آنتی‌سایکوتیک آتیپیکال مصرف شده عبارت بود از کوایتیاپین، آریپیپرازول، اولانزاپین و زیپراسیدون.

محققان با بررسی‌های بیشتر دریافتند که ۴۵/۴ درصد از تولدهایی که با داروهای آنتی‌سایکوتیک آتیپیکال و ۸۲/۳ درصد تولدهایی که با داروهای آنتی‌سایکوتیک تیپیکال مواجهه داشته‌اند، با مالفورماسیون‌های مادرزادی همراه بوده، در حالی که ۲۷/۳ درصد تولدهایی که مادران از این دسته داروها مصرف نمی‌کردند، با مالفورماسیون‌های مادرزادی همراه بوده است. یافته‌های مشابهی برای مالفورماسیون‌های قلبی نیز به دست آمد.

به استثنای ریسپریدون، نویسندگان افزایش خطر قابل توجهی در بروز نواقص تولد با داروهای آنتی‌سایکوتیک تیپیکال و آتیپیکال، پس از در نظر گرفتن شرایط همزمان منتال و فیزیکال و رفتارهای مرتبط با آنها، مشاهده نکردند.

در مجموع، نویسندگان اینگونه نتیجه‌گیری می‌کنند که: «یافته‌های به دست آمده از این مطالعه بزرگ پیشنهاد می‌کنند که استفاده از آنتی‌سایکوتیک‌ها در اوایل بارداری به‌طور قابل توجه و معنی‌داری خطر بروز مالفورماسیون‌های مادرزادی یا قلبی را افزایش نمی‌دهند. در این میان شاید بتوان ریسپریدون را یک استثنا دانست، اما نتایج آن هم باید با احتیاط تفسیر شوند، زیرا شاید یک یافته اتفاقی باشد.»