عوامل موثر در موفقیت عمل ivf، چیه؟

لقاح آزمایشگاهی یکی از روش های کمک باروری (ART) است که معمولا با نام آی وی اف معرفی می شود. لقاح آزمایشگاهی فرآیند بارورسازی است که در آن سلول تخمک و سلول اسپرم در آزمایشگاه به صورت دستی ترکیب می شوند و سپس جنین ایجاد شده به رحم منتقل می شود. از دیگر روش های کمک باروری می توان انتقال سلول های جنسی به درون لوله فالوپ (GIFT) و انتقال سلول تخم به درون لوله فالوپ (ZIFT) را نام برد.

دلیل استفاده از روش لقاح آزمایشگاهی:
لقاح آزمایشگاهی برای درمان ناباروری هایی با علل زیر، به کار می رود:
لوله های فالوپ مسدود یا آسیب دیده باشند
لوله های فالوپ خارج شده باشند
ناباروری علت مردانه داشته باشد، مانند کاهش تعداد اسپرم یا کاهش تحرک اسپرم
اختلالات تخمک گذاری، نارسایی زودرس تخمدان(یائسگی زودرس )، فیبروئیدهای رحم
ناهنجاری های ژنتیکی
اندومتریوز
حضور آنتی بادی علیه اسپرم یا تخمک
ناتوانی اسپرم در نفوذ یا زنده ماندن در موکوز (موکوس) دهانه رحم

ناباروری با علل نامعلوم.

مراحل انجام لقاح آزمایشگاهی:

مرحله یک: داروهای بارورسازی برای تحریک تولید تخمک تجویز می شوند. برای این کار باید تعداد زیادی تخمک تولید شود زیرا برخی تخمک ها یا تکوین پیدا نمی کنند، یا بعد از خارج کردن آن ها از تخمدان ها، بارور نمی شوند. در این مرحله سونوگرافی واژینال برای معاینه و بررسی وضعیت تخمدان ها و آزمایش خون برای بررسی سطح هورمون ها استفاده می شود.

مرحله دو: تخمک ها از طریق یک جراحی کوچک با کمک تصاویر سونوگرافی که سوزن توخالی را از حفره لگن به سمت تخمک ها هدایت می کند، خارج می شوند. برای کاهش درد و ناراحتی داروهایی به فرد داده خواهد شد.

مرحله سه: مرد باید نمونه اسپرم تهیه کند تا برای لقاح با تخمک آماده شود.

مرحله چهار: طی فرآیندی به نام تلقیح، اسپرم و تخمک باهم مخلوط می شوند و در آزمایشگاه نگهداری می شوند تا لقاح رخ دهد. در برخی موارد که احتمال لقاح بسیار پایین است، از روش تزریق درون سیتوپلاسمی اسپرم (ICSI) استفاده می شود. طی این فرآیند، یک سلول اسپرم مستقیم به درون سلول تخمک تزریق می شود تا لقاح رخ دهد. تخمک ها کنترل می شوند تا وقوع لقاح و تقسیم سلولی تایید شود. هنگامی که این اتفاق رخ داد، تخمک های لقاح یافته، جنین در نظر گرفته می شوند. متخصصین به طور منظم جنین های ایجاد شده را بررسی می کنند تا از رشد مناسب آن ها آگاه باشند. در حدود پنج روز یک جنین طبیعی چندین سلول دارد که به طور فعال تقسیم می شوند. زوج هایی که در معرض خطر انتقال یک بیماری ژنتیکی به فرزندشان هستند، در کنار روش معمول لقاح آزمایشگاهی، از تشخیص ژنتیکی پیش از لانه گزینی (PGD) نیز که سه تا چهار روز بعد از لقاح استفاده می شود، کمک می گیرند تا سلامت جنین ارزیابی شود.

مرحله پنج: جنین ها معمولا سه تا پنج روز بعد از خارج کردن تخمک ها و لقاح به رحم زن منتقل می شوند. کاتتر یا لوله کوچک به داخل رحم وارد می شود تا جنین ها را منتقل کند. این فرآیند برای بیشتر خانم ها بدون درد است البته برخی نیز انقباض های خفیفی را احساس می کنند. اگر روش موفق انجام شود، لانه گزینی معمولا شش تا ده روز بعد از خارج کردن تخمک رخ می دهد.

میزان موفقیت لقاح آزمایشگاهی چه قدر است؟

نرخ موفقیت لقاح آزمایشگاهی به عوامل مختلفی بستگی دارد؛ از جمله سابقه تولید مثلی، سن مادر، علت ناباروری و عوامل مربوط به سبک زندگی. طبق آمار، در بین روش های کمک باروری موجود، لقاح آزمایشگاهی بیشترین نرخ استفاده را دارد.همچنین مهم است که بدانید نرخ بارداری با روش های کمک باروری به اندازه نرخ بارداری های طبیعی نیست و گاهی این روش ها چندین بار باید تکرار شوند تا بارداری حاصل شود.

در صورتی که تخمک های سالم تولید نشود یا مرد عقیم باشد، چه اتفاقی خواهد افتاد؟

شما می توانید از گزینه تخمک اهدایی، اسپرم اهدایی یا جنین های اهدایی استفاده کنید. البته بهتر است با یک مشاور متخصص در چنین مواردی مشورت کنید تا از شرایط حقوقی مربوط به اهدای سلول های جنسی مانند حقوق قانونی اهدا کننده مطلع شوید.

تعداد جنین هایی که به رحم منتقل می شود، چند عدد است؟
تعداد جنین های منتقل شونده معمولا بستگی به تعداد تخمک های جمع آوری شده و سن مادر دارد. نرخ لانه گزینی با افزایش سن مادر، کاهش پیدا می کند. به همین علت تخمک های بیشتری باید بارور شوند و به رحم منتقل شوند تا با توجه به سن مادر احتمال لانه گزینی افزایش یابد. البته تعداد بیشتر جنین احتمال چندقلوزایی را هم افزایش می دهد. با پزشک خود قبل از انجام روش صحبت کنید تا در مورد تعداد جنین ها به توافق برسید.