روش های مراقبت از کودک، بستگان بهترند یا مهد؟

اکثر والدین ترجیح میدهند فرزندانشان را نزد بستگان بگذارند تا مهدکودک یا پرستار. شاید مهمترین دلیل این کار ،اعتمادی است که اقوام خود دارند. والدین مطمئند که کسی که به فرزندشان غذا می دهد یا جایش را عوض می کند، سلامتی،آرامش و خوشحال بودن کودک برایش مهم است. همچنین ،پدر و مادر خصوصیات اخلاقی و حالات روحی شخصی که قرار است از کودکشان نگهداری کند تا حدود زیادی می شناسند. نگرانی والدین هم از اینکه یک فرد غریبه ممکن است چیزهائی را به کودکشان آموزش دهد که با آنچه کودک در خانه می بیند یا یاد می گیرد متفاوت باشد با سپردن فرزندشان به بستگان برطرف می شود. ضمن اینکه وقتی کودک در خانه خود یا بستگان است امنیتش بسیار بیشتر از زمانی است که در یک محل غریبه است. ریسک سرما خوردگی یا عفونت های مختلف مانند عفونت گوش هم در کودکانی که در خانه نگهداری می شوند،به مراتب کمتر از بچه هائی است که به مهد کودک می روند.از نظر اقتصادی نیز هر چند که به هر حال نزدیکانی که از کودک نگهداری می کنند توقعاتی دارند،اما هزینه های کلی نهایتا کمتر خواهد بود. امروزه، به خصوص تا دوسالگی، نگهداری کودک در خانه بسیار توصیه می شود. اما طبیعتا، نگهداری از کودک به وسیله بستگان، معایبی هم دارد. ارتباط عاطفی نزدیکی که بین کودک و شخصی که از او نگهداری می کند ممکن است مانع از این شود که شما بتوانید از آن فرد انتظاراتی داشته باشید یا بخواهید کارهائی که شما مایلید انجام دهد یا به روشی که شما فکر می کنید صحیح است،رفتار کند. بخصوص اگر آن شخص مسن باشد، ممکن است نظرات شما در مورد تغذیه یا خواباندن کودک را اصلا قبول نداشته باشد.

نکته منفی اینجاست که کودک در این شرایط گیج می شود وضمنا ممکن است این مسائل روی رابطه شما با فامیلتان اثر منفی بگذارد. برای پیشگیری ،بهتر است از همان روز اول که نگهداری از کودک را به فرد فامیل می سپارید، خواسته های خودتان و روش هائی که دوست دارید اعمال شوند را به وضوح مطرح کنید و در مورد آنها با او به توافق برسید. مشکل دیگر این لست که ممکن است شما پیشنهاد پرداخت مبلغی را، دوستانه،بکنید اما معمولا بستگان از قبول این پیشنهاد سر باز می زنند در حالیکه قلبا مایلند مبلغی بابت کاری که برایتان انجام می دهند دریافت کنند و چون در قبال پرداخت هیچ ،کار می کنند ناخودآگاه آن طور که باید و شاید با دلسوزی و دقت از فرزندتان نگهداری نمی کنند.البته ممکن است در بسیاری از خانواده ها چنین مسائلی هرگز پیش نیاید اما مواردی هم دیده شده که در نهایت،والدین به این نتجه رسیده اند که بهتر می بود این مسئولیت را به افراد غریبه می سپرند تا بتوانند توقعاتی هم داشته باشند. ضمنا در مقایسه با یک فرد مسن(مثلا مادر یا مادر شوهرتان یا هر فامیل سالخورده دیگری) یک فرد جوان ،هر چند غریبه، انرژی بیشتری برای انجام کارها دارد.دویدن،ورجه وورجه کردن و سرک کشیدن یک کودک نوپا،افراد مسن را واقعا خسته می کند. بچه های دو ،سه و چهار ساله واقعا فعالند و برای رشد و اجتماعی شدن نیاز به این فعالیتهای زیاد دارند و لازم است که فردی که از آنها نگهداری می کند مانع فعالیتشان نشود و ضمنا مراقب امنیتشان هم باشد. نهایتا شما هستید که باید با در نظر گرفتن منافع و معایب کوتاه مدت و بلند مدت سپردن فرزندتان به اقوام، تصمیم بگیرید او را به مهدکودک ،پرستار بچه یا بستگان بسپارید. بعضی از والدین ترجیح می دهند بعد از دو سالگی، نگهداری از کودک را به مهد کودک یا پرستار بچه واگذار کنند.