تشخیص اوتیسم در کودکان، فقط جیغ میزنه!

والدین تیزبین اگر کودک درخودمانده (اوتیست) داشته باشند، قبل از ۳۰ ماهگی متوجه نشانه های آن می شوند. احتمالا کودک علاقه ای به در آغوش گرفته شدن نشان نمی دهد. معمولا آرام دراز می کشد، به ندرت گریه می کند و مقدار زیادی هم می خوابد. ممکن است گاهی بدون هیچ علت واضحی جیغ و گریه راه بیندازد.

غالبا بعد از مدتی، عقب افتادگی عمیقی از نظر حرف زدن مشاهده می شود، به طوری که کودک اولین کلمه خود را در پنج یا شش سالگی به زبان می آورد. اکثرا به اشتباه مشکل کودک را ناشنوایی تشخیص می دهند. کودکان درخودمانده غالبا فاقد توانایی ارتباط با بزرگ ترها یا حتی سایر کودکان هستند و اسباب بازی ها را به انسان ها ترجیح می دهند. علایم دیگر این عارضه عبارتند از رفتارهای کلیشه ای، گریز از تماس چشمی و ثابت بودن حالت چهره در هر موقعیتی.

اوتیسم یک معلولیت ذهنی بسیار دشوار و مادام العمر است. به نظر نمی رسد علت آن ضربه های عاطفی باشد و ممکن است همراه با سایر اختلالات از جمله عقب ماندگی ذهنی دیده شود. شیوع این بیماری در پسرها چهار برابر دخترهاست. چنین افرادی نیاز به پشتیبانی و درک افراد دیگر دارند.

کودکان مبتلا به اوتیسم رفتاری نامتناسب با سن و سال خود نشان می دهند، به عنوان نمونه در سن ده سالگی مانند یک کودک سه ساله کج خلقی می کنند. اوتیسم نه تنها ارتباط کلامی بلکه کلیه جنبه های ارتباط را مختل می سازد. کودکان مبتلا به اوتیسم نمی توانند حالات چهره، ژست ها یا آهنگ های مختلف صدا را تشخیص دهند یا تعبیر کنند. به علت ناتوانی در برقراری ارتباط با چنین کودکانی، احساس انزوا و جدا بودن از سایرین را دارند و ممکن است به مشکلات ثانویه دیگری از قبیل بی تفاوتی نسبت به سایر مردم، مشکلات یادگیری، مشکل از نظر سازگاری با نیازهای زندگی روزمره و نوعی رفتار محدود و تکراری دچار شوند.
کودکان مبتلا به اوتیسم مراحل مختلفی را پشت سر می گذرانند. از دو تا پنج سالگی کنترل رفتار آن ها به علت فعالیت بیش از حد بسیار دشوار است. بین سن شش و دوازده ممکن است بهبودی در مهارت های اجتماعی و رفتار دیده شود، ولی در سنین نوجوانی و دهه سوم زندگی ممکن است مشکلات اولیه مجددا بروز کنند.