شیر دادن به نوزاد، تاثیر وضوی مادر

سوال
سلام! دختر 1 ساله‌ای دارم که خیلی براش نگرانم. دوران بارداری خیلی روی مسایل مذهبی حساس بودم و خیلی قرآن میخواندم و مواظب اعمال خودم بودم. دوست داشتم دوران شیردهی به دخترم همیشه با وضو باشم و با یاد خدا باشم تا او هم سالم رشد کند اما نشد،‌ نتوانستم. حتی خیلی وقتها نمازم هم قضا میشد. نه یک بار، نه دو بار، پیش میامد که چند روز نماز نمیخواندم... حتی ماه رمضان... حالا خیلی ناراحتم... هنوز هم تو حالو هوای افسردگی و سرخوردگی ام و احساس غبن میکنم... اوایل شیرم کم بود و دخترم سیر نمیشد،‌ نذر کردم که اگه شیرم به حد کفایت برسه،‌ تا آخر عمرم نمازهام رو تا جایی که میتونم با تمرکز بخونم. ولی نکردم، هر بار نماز رو سرسری تموم میکنم و میگم باشه از دفعه بعد... اصلا کاهل شده ام تو نماز... اصلا من از همون اول هم همه اش حالی به حالی بوده ام. چون تو خانواده آم اونجور که باید و شاید به نماز اهمیت نمیدادن... حداقل به اندازه نصف سالهایی که بالغ شده ام نماز قضا دارم... حالا شما بگید من چکار کنم؟ یک راه کار عملی میخوام ها،‌ نه دلداری یا نصیحت. میخوام زحمت بکشید تو احادیث و روایات ببینید اءمه تو چنین مواردی چه دستورالعملی میدادن. مثل یک مریضی که نسخه بخواد... ممنون. منتظرم.

جواب
با عرض سلام و تحیت.
دوست محترم!
ترک فرائض ـ خصوصا نماز ـ و إهمال و کاهلی در آنها شایسته یک مسلمان نیست، ولی ناپسندتر آن است که اگر ما خدای ناکرده گناهی انجام دادیم درصدد جبران آن برنیاییم، و بلکه از رحمت الهی ناامید هم بشویم.هر گناهی را خداوند می بخشد، به شرط آن که ما توبه کنیم. شما نیز باید تصمیم جدی برای نماز خواندن بگیرید، و این که دیگر در انجام فرائض إهمال نکنید. البته در این تصمیم قدم به قدم پیش بروید و بر خود سخت نگیرید. این که نذر کنید که از این به بعد نمازهایتان را با حضور قلب بخوانید، اصلا نذر درستی نیست. این که من و شما در نماز بتوانیم با حضور قلب کامل نماز بخوانیم، انتظار زیادی است و از طاقت ما در اول کار بیرون است. در وهله اول تصمیم بر این که مراقب باشیم نمازمان قضا نشود. بعد که این به صورت عادت کامل ما درآمد، تصمیم بر این که در وقت فضیلتش آن را بجای آوریم. قدمهای بعدی توجه بیشتر در نماز، و مثلا التزام به این که با اذان و اقامه و مستحبات همراهش کنیم، و بعد از آن این که بکوشیم هر روز توجه ما به نماز به تدریج بیشتر بشود.البته همه اینها بدان معنا نیست که اگر خدایی نا کرده پس از چند وقت، در هر یک از این قدمهایی که برداشته ایم، دوباره پایمان لغزید، باز به حالت اول برگردیم و اصلش را رها کنیم و ناامید شویم، بلکه باید تصمیم جدی داشته باشیم و با لغزش ناگهانی هم از این تصمیم باز نگردیم.

برای نمازهایی هم که نخوانده اید تصمیم بگیرید با هر نمازی که می خوانید یک نماز نیز قضا بخوانید. مطمئنا برای ما که گاه چند ساعت از وقت خودمان را با سریال های تلویزیون سپری می کنیم، یک ربع و نیم ساعت نماز خواندن چندان کار سختی نیست. اصلا قدم اولتان را این قرار دهید که از نگرانی نمازهای قضایتان فارغ شوید.این را هم عرض کنیم که همین دغدغه شما و حرکت شما در این قدمها خود همه آن چیزی است که خدا از شما می خواهد. خدا از ما کمال نمی خواهد ـ که او ناتوانی های ما را می داند ـ ولی دغدغه کمال را می خواهد. ما اگر در مسیر باشیم، باید بدانیم که به مقصد رسیده ایم. خداوند می فرماید: «مَنْ یَخْرُجْ مِنْ بَیْتِهِ مُهاجِراً إِلَى اللَّهِ وَ رَسُولِهِ ثُمَّ یُدْرِکْهُ الْمَوْتُ فَقَدْ وَقَعَ أَجْرُهُ عَلَى اللَّهِ وَ کانَ اللَّهُ غَفُوراً رَحیما» یعنی هر کس بعنوان مهاجرت به سوى خدا و پیامبر او، از خانه خود بیرون رود، سپس مرگش فرا رسد، پاداش او بر خداست و خداوند، آمرزنده و مهربان است.(نساء/۱۰۰).نکته دیگر نگرانی شما برای دوره بارداری و شیردهی فرزندتان است. فرزند شما کوچک است و تدین شما و التزام شما به خوبیهای انسانی و دینی، و مراقبت شما در تربیت او، به تدریج در جان فرزندتان می نشیند. مطمئن باشید که خداوند هم به شما کمک می کند. از این بابت نگران گذشته نباشید.