نقش مادر در تربیت فرزندان، بدانید

سوال
سلام.می خواستم مطالبی در مورد نقش زنان در تربیت دینی فرزندان ارائه بدین .ممنون .

جواب
با عرض سلام و تحیت.
دوست محترم!

تربیت صحیح نتیجه عملکرد صحیح مربیان در القاء راستی ها و درستی ها به مورد تربیت و فرزندان جامعه است در دو ساحت عاطفی و عقلانی ذهنیت آنها.یک فرد وقتی تربیت شده خوانده می شود که هم عقل و هم عاطفه او به طور هماهنگ به خوبیها گرایش داشته باشد و از صمیم دل خود را ملتزم به آنها ببیند، به گونه ای که میل به خوبیها برای او ملکه باشد و تخلف از آن او را بیازارد.واقعیت امر آن است اگر چه در بعد عقلانی تربیت، مردان و زنان و پدران و مادران جامعه دخالت دارند و نمی توان برای زنان نقش اول را قائل شد، ولی بدون تردید از بعد عاطفی زنان و مادران جامعه تأثیر اول را در تربیت فرزندان و اشخاص تربیت دارند.در حقیقت بعد عاطفی تربیت دو کار می کند: یکی این که خوبیها همه عقلانی نیستند، بلکه بسیاری از خوبیها مستقیما از عواطف انسانی سرچشمه می گیرند؛ و دیگر آن که عواطف زمینه ساز تأثیرگذاری را برای تربیت عقلانی فراهم می کند. زنان از هر دو جنبه، از مردان برتری دارند، و همین نقش تربیتی آنها را برجسته می کند.تاریخ نیز نشان داده است پشت سر غالب و یا همه مردان بزرگ عالم، می توان از زنانی بزرگمنش و بزرگوار سراغ گرفت.
چه بسیارند کودکانی که پدرانی ناصالح داشته اند ولی مادری صالح آن نارسائی و کمبود را جبران کرده است و برعکس چه بسیار بوده اند فرزندانی که پدری صالح داشته اند ولی به علت ناصالح بودن مادر دچار آلودگی گشته اند.

در خصوص مادران نکته ای که به طور ویژه وجود دارد این است که کودک مهمترین سالهای تکوین شخصیت خود را در محیط انس و الفت با او می گذراند، و این سالها فرصت کم نظیری برای اکتساب عادات و صفات و سایر ویژگی های رفتاری از مادر است. مادران به لحاظ عواطف خالصانه خود پناهگاه مطمئنی برای کودکان هستند، و کودک هر زمانی که احساس ناامنی می کند ابتدا به مادر پناه می برد و امنیت مورد نظر خود را در آغوش وی جستجو می کند. ایناحساس امنیت و شادابی زمینه القاء عقلانیت صحیح است.محیط سالم خانواده همچون سرزمین حاصلخیزی است که فرزندان همچون گلهای شادابی در آن می رویند. مسئول اصلی در ایجاد این شادابی، مادران هستند. این عقیده دانشمندان روانشناس قدیم و جدید است.
اگر چه نقش ایجاد محیط عاطفی سالم برای تربیت در سالهای اوان زندگی بیشتر است، ولی این تأثیر تا آخر عمر اثر خود را در نفس آدمی می گذارد.این است که امام سجاد(ع) ضمن بیان گوشه ای از زحمات طاقت فرسای مادر در مسیر رشد و تربیت فرزند، می فرمایند: "هرگز کسی را به تنهایی یارای سپاس و تقدیر از مادر نیست، مگر اینکه از خداوند مدد جوید و از او توفیق انجام دادن این وظیفه را بطلبد".

زحمات پدر و مادر خاص به دوران حیات کودک هم نیست. آنها زمینه های تربیت را از سالها قبل از تولد فرزند و از زمان انتخاب همسر، تا شرایط معنوی در قبل و لحظه انعقاد نطفه و زمان بارداری مادر فراهم می کنند. نفس تخلق والدین ـ و به خصوص مادران ـ به اخلاق نیک، حتی از طریق وراثت هم به فرزندان منتقل می شود. پس در وراثت هم زحمات مادران ـ و در رتبه بعد پدران ـ وجود دارد، و نقش آنها اختیاری است.روانشناسی جدید مطلب قابل توجهی در باره قبل از انعقاد نطفه ندارند، ولی در مورد دوران آبستنی مطالبی دارند. تعالیم وحیانی در باره دوران قبل هم راهنمایی هایی به ما کرده است.در زمان بارداری، مادر وارد مرحله ای می شود که وظیفه او در برابر تربیت فرزندش شکلی اختصاصی می گیرد. ابتدا مادر باردار، باید از مراحل رشد جنین خویش آگاهی پیدا کند و به رفع نیازهای او در هر مرحله بپردازد. روان شناسان رشد، عواملی را چون بیماری مادر، مصرف بعضی داروها، الکل، مواد مخدر توسط او و حتی غذایی که مادر می خورد، بر روند رشد جسمی او مؤثر می دانند.در این دوران مسائلی مثل افکار و حالات مادر، شنیده ها، دیده ها و عمل مادر بر رشد روحی و معنوی جنین تأثیر می گذارند. نفس آرامش مادر در این دوران و دوران نوزادی و کودکی، در خلقیات فرزند تأثیر دارد. حتی اشتغال مادران در خارج از خانه می تواند بر رشد و تربیت فرزندان تأثیرگزار باشد. میزان تأثیر اشتغال مادران شاغل بر فرزندان رابطه نزدیکی با ویژگی ها، نگرشهای اجتماعی، شرایط موجود در خانه و اجتماع، جنس و سن کودک، و نیز علت اشتغال مادر دارد. اشتغال تمام وقت مادران، به طور قطع تأثیرات نامطلوبی در رشد کودک به ویژه رشد عاطفی او بر جای می گذارد.در کنار همه این ها، توصیه دین و علم این است که مادران، فرزندشان را از شیر خود محروم نکنند، چرا که علاوه بر فوایدی که در رشد کودک دارد، از نظر عاطفی هم فرزند را به مادرش نزدیک تر می کند.