تاثیر استرس مادر بر نوزاد، چگونه است؟

آیا شما احساس پریشانی، ناتوانی و کیش و مات شدن می کنید؟ اگر شما دچار استرس و ناتوانی شده اید مسلماً در برقراری رابطه با فرزندتان برای آرام کردنش و روش پرورش او به مشکل برمی خورید. پس مهم است که نیازهایتان حمایت شوند. حمایت های بیشتری نیاز است اگر شما یا همسرتان به موارد ذیل دچار هستید:

افسردگی

ابتلا به بیماری های مهلک یا مشکلات مزمن سلامتی
احساس ترس یا ناتوانی در انجام سبک فرزندپروری
خستگی به دلیل بی خوابی
داشتن احساس اهمال، انزوا یا تقویت نشدن
در گذشته دستخوش سوءاستفاده قرار گرفتن یا مسامحه
خوشبختانه، فرصت های زیادی وجود دارد تا یک والد یاکودک بر محدودیت های ممکن وارد شده به رابطه دلبستگی غلبه کند. والدینی که می توانند نحوه آرام کردن خودشان را یاد بگیرند، درخواست کمک می کنند و ایجاد ارتباط با نوزادانشان می تواند به معنای خلق یک رابطه دلبستگی موفق حتی با یک کودک آشفته یا بی تفاوت درک باشد، به ویژه اگز اموزش را بر اساس نمونه های رفتار کودک خود دریافت کرده باشند.

نکاتی برای حفظ خونسری خود و آرام کردن کودکتان
به خاطر داشته باشید که کودکتان دارای احساساتی است. وجود کودکان سرشار از هیجان است و احساساتی مانند شادی، غم، لذت و عصبانیت را از همان لحظات اولیه زندگی شان تجربه می کنند. اگر به هر دلیلی شما در واکنش نشان دادن به کودکان مشکل داشته باشید کودکتان به این علائم باز خواهد گشت. شما چه احساسی دارید اگر همسر یا والدتان در برابر علائم شما یا تلاشهای موجود برای ارتباط واکنشی نشان ندهد؟ اندیشیدن به کودکان به عنوان یک فرد دارای شخصیت منحصر به فرد ممکن است موجب راحتی در تفسیر و واکنش به گریه هایش شود.
برخی از تکنیک های وقفه را برای خودتان را انتخاب کنید. راهبردهایی مانند شمردن تا ده، بیرون رفتن، نفس عمیق کشیدن، بلندنکردن فرزندتان و قدم زدن اطراف منزل برای دقایقی همه می توانند موجب آرامش روانتان شوند.
به دنبال قاعده بودایی مانترا باشید. مانترا یک صدا، کلمه یا عبارتست که اغلب بارها و بارها تکرار می شود تا مایه آرامش و استنشاق شود. دریک کودک گریان شما ممکن است با خودتان در هر صورت با صدای بلند صحبت کنید و مانترا می تواند برای حضور ذهن، راحتی و داشتن انرژی برای ادامه راه مفید باشد. الگوهایی می توانند به کار روند: "فقط نفس عمیق بکشید"، "سخت است اما شدنی" و "همه چیز به خوبی پیش خواهد رفت". خستگی، هورمون های به سرعت در حال تغییر و کودک چالش برانگیز ممکن است موجب شود شما احساس ناکامی یا حتی افسردگی کنید. اگر خودتان را افسرده، بی ارزش یا بی میل و بی تفاوت در گریه های کودکتان بدانید، مسلماً برای فرونشانی آن تلاشی نمی کنید. از دیگران کمک بگیرید.