علت به وجود آمدن اوتیسم، ناشناخته است؟

در بیماری های طیف «پی دی دی» ، اوتیسم بیشترین شیوع را داراست به طوری که از هر ۱۰۰۰ کودک تقریبا بین ۲ تا ۶ کودک به آن مبتلا می شوند و این بدان معناست که در کشور ما با جمعیتی حدود ۷۰ میلیون نفر، احتمال می رود حدود ۲۸۰ هزار بیمار درخودمانده وجود داشته باشد.

طبق تحقیقات انجام شده توسط وزارت آموزش دولتی آمریکا، اختلال اوتیسم در این کشور با نرخ رشدی برابر با ۱۰ تا ۱۷ درصد رو به ازدیاد است و در سایر کشورها نیز مانند کشور ما، این بیماری رشد نگران کننده ای دارد.

اوتیسم ، بیماری قرن ۲۱، در طبقه بندی های روانپزشکی به عنوان یکی از چند بیماری است که در مجموع تحت عنوان «اختلالات نافذ رشد»یا به اختصار «پی دی دی» شناخته می شوند، پنج اختلال در زیر گروه "اختلالات نافذ رشد " وجود دارد که عبارتند از: اختلال اوتیسم، اختلال آسپرگر، اختلال فروپاشنده دوران کودکی، اختلال رت و اختلال نافذ رشد که با معیارهای بیماری‌های ذکر شده مطابقت ندارند؛ هر کدام از این اختلال ها داری معیارهای تشخیصی خاص خود هستند که توسط انجمن روانشناسی آمریکا مشخص شده‌اند. در "اختلالات نافذ رشد "، آسیب هایی شدید در چندین حوزه رشدی قابل مشاهده است، عدم توانایی در برقراری ارتباط اجتماعی مهمترین مشخصه می باشد اگر چه میزان شدت این مولفه در هر یک از اختلالها متفاوت است. اتیسم طیفی از اختلالات است، به این معنی که فرد می تواند دارای یک اتیسم خفیف و یا خیلی شدید باشد؛ بالاترین انتهای طیف سندرم آسپرگر یا سندرم پروفسور کوچک و پایین ترین انتهای طیف اغلب اتیسم کلاسیک نامیده می شود که معمولا همراه با عقب ماندگی ذهنی است. تحقیقات نشان داده است پسرها سه تا پنج برابر بیشتراز دختران در معرض ابتلا به این بیماری هستند و نژاد، مکان زندگی، سبک زندگی ،وضعیت اقتصادی و اجتماعی، سطح تحصیلات والدین و... هیچ تاثیر مستقیمی در بروز اتیسم ندارد.

اوتیسم را بیشتر بشناسید

اوتیسم اختلال رشد ذهنی پیچیده ای و یا یک اختلال نورولوژیکی است که معمولا علایم و نشانه های آن در سالهای اولیه زندگی (سه سال آغازین کودکی) بروز می کند. مشکلات شدید تکلمی و اختلال در ارتباط ،هسته مرکزی مشکل در اوتیسم است؛ کودکان مبتلا به این اختلال در زمینه رفتارهای اجتماعی و مهارتهای ارتباطی به درستی عمل نمی کنند و قادر نیستند با دیگران رابطه برقرار کنند. فقدان ارتباط کلامی و غیر کلامی بسیار مشهود است آنچنان که گویی ارتباط با دیگران و دنیای خارج برای آنها بسیار سخت و دشوار است، این کودکان غالبا تماس چشمی ندارند یا تماس آنها بسیار اندک است، نسبت به اطرافیان واکنش عاطفی نشان نمی دهند و مولا از در آغوش گرفته شدن و یا از بغل کردن دیگران به شدت امتناع می کنند. کودکان اتیستیک قادر نیستند از زبان به عنوان ابزاری برای برقراری ارتباط با سایرین استفاده کنند، در بیان نیازهایشان نیز مشکل دارند و معمولا به جای استفاده از کلمات متوسل به اشارات و حرکات می شوند، تکرار کلمات و جملات اطرافیان (پژواک گویی) و عدم کاربرد ضمیر "«من» از جمله ویژگی های کلامی و مسائل تکلمی این کودکان است.

کودکان مبتلا به اوتیسم معمولا خنده و گریه های بی دلیلی دارند، قشقرق به پا می کنند و یا بدون علت مشخص احساس نگرانی، پریشانی و اضطراب می کنند. در کودکان اوتیستیک رفتار های خود آزارانه ، پرخاشگری، حرکات تکراری (مانند دست زدن، پریدن، داد زدن، چرخیدن، تاب خوردن ) به کرات قابل مشاهده است و حتی ممکن است در حواس بینایی، شنوایی، لامسه، بویایی و چشایی نیز حساسیتهای غیر معمول داشته باشند مثلا به خوردن مواد غیرخوراکی مثل گچ، خاک، مداد و ... روی بیاورند، احساس درد کمتر یا بیشتر از حدی داشته باشند و یا حتی ممکن است به صحبتها و صداها هیچ پاسخی ندهند، گویی که ناشنوا هستند اگر چه حس شنوایی سالمی دارند.

کودکان مبتلا به این اختلال، معمولا اصرار به یکسانی داشته و به شدت در مقابل تغییر مقاومت می کنند، پر تحرک و یا کم تحرک هستند، از خطرات نمی ترسند و به روشهای آموزش معمول پاسخ نمی دهند. در فعالیت های سرگرم کننده و بازی های نمادین نیز مشکلات اساسی محرز است، معمولا این کودکان با اسباب بازی ها آن طور که باید و شاید درست بازی نمی کنند. هفتاد درصد کودکان اتیستیک ناتوانی هوشی دارند هرچند برخی از این کودکان از توانمندی ها و توانایی های خاصی نیز برخوردارند.

کودکان مبتلا به اوتیسم حداقل نیمی از علایمی که در فوق عنوان شد را نشان می دهند، این نشانه ها از خفیف تا شدید متغیر بوده و در موقعیتهای کاملا متفاوت که معمولا با سن کودک نیز تطابق ندارد، قابل مشاهده است.

علت اوتیسم چیست؟

اوتیسم یک ناتوانی طولانی مدت است که باعث ایجاد و یا تشدید اختلال عملکرد عصبی - روانی در فرد می شود، اگر چه علت اصلی این اختلال کاملا ناشناخته است، اما تحقیقات و مطالعات متعددی در سالهای اخیر نشان داده است که این بیماری به احتمال زیاد منشا زیست شناختی و عصب شناختی دارد. برخی از نظریه ها بیان می کنند آسیب و عدم رشد طبیعی مغز بخصوص در در مناطقی چون مخچه، آمیگدال، هیپوکامپ، ساقه مغز و جسم پینه ای، باعث بروز این بیماری می شود بدین صورت که آسیب وارده، نه تنها عملکرد مغز را تحت تاثیر قرار می دهد بلکه باعث می شود در یادگیری چگونگی ارتباط و تعامل با دیگران نیز فرد دچار اختلال شود. اگر چه نظریه ای دیگر، کوچک تر از حد طبیعی بودن نورون های مغزی و عدم رشد رشته های عصبی که در نقش پیام رسان عمل می کنند را علت این بیماری قلمداد می کنند.

از سوی دیگر برخی از متخصصان در بحث سبب شناسی، مسائل مربوط به ژنتیک و ایمنی شناسی را مطرح می کنند و معتقدند ترکیب چندین ژن علت اصلی این اختلال است، البته بسیاری از پژوهشگران در مورد نقش ژنتیک در علت شناسی اوتیسم اختلاف نظر دارند و تا به امروز نیز نتوانسته اند ژن خاصی را که مربوط به این اختلال است را شناسایی کنند. از سوی دیگر، برخی از پژوهشگران هم اعتقاد دارند یک عامل ویروسی ناشناخته، اختلال متابولیسمی و یا آلودگی به مواد شیمیایی محیطی در دوران بارداری در ایجاد این بیماری نقش دارد.

درمان کودکان اوتیستیک

درمان کودکان مبتلا به این بیماری هرگز نباید به تعویق بیفتد با تشخیص و شروع به موقع درمان این اختلال می توان تا حدود بسیار زیادی از اثرات مخرب آن، کودک در امان نگاه داشت. درمان این کودکان شامل روشهای درمانی- توانبخشی است که دارو درمانی، رفتاردرمانی، گفتاردرمانی، کاردرمانی،آموزش تربیت شنیداری، آموزش یکپارچگی حسی از مهمترین انها به شمار می آید