نوزاد تازه به دنیا اومده، چه حالی دارد؟

به محض این‌که کودک به دنیا آمد، هوا وارد شش‌هایش می‌شود و نفس نفس می‌زند و نخستین گریه را سر می‌دهد.

نخستین گریه نوزاد ، بازتابی است که بر اثر دخول هوا در شش‌ها به‌وجود می‌آید. اگر نفس نکشید و گریه نکرد، معمولاً او را از پاشنه‌های پا سرازیر می‌گیرند و با دست ضربه‌هایی بر سرینش وارد می‌سازند تا نفس بکشد.

آن‌گاه بند ناف او را می‌بندند و کمی بالاتر از بدن بچه با کارد یا قیچی ضدعفونی کرده، قطع می‌کنند و رویش را ضدعفونی می‌نمایند.

سپس نوزاد را شست‌وشو می‌دهند و لباس می‌پوشانند. نوزاد تا چندین ساعت احتیاجی به غذا ندارد.

نوزاد، غالباًً در حال خواب است و بیش از هر چیز به استراحت احتیاج دارد، زیرا محیط زندگی، اوضاع داخلی و خارجی او به کلی دگرگون شده است.

پیش از این از غذای مادر استفاده می‌کرد، ولی اکنون دستگاه ظریف و تازه‌کار گوارش خودش به کار افتاده و غذا تهیه می‌کند.

قبلاً از اکسیژنی که به‌وسیله تنفس مادر تهیه می‌شد استفاده می‌کرد، ولی اکنون دستگاه تنفس خودش به کار افتاده، اکسیژن تهیه کرده و سموم بدن را دفع می‌نماید.

در اوضاع داخلی او به‌طور کلی تغییرات مهمی حاصل شده است.

وضع خارجی و شرایط محیط او نیز دگرگون شده است. پیش از این در محیط رحم زندگی می‌کرد که حرارتی ثابت و در حدود ۵ / ۳۷ درجه داشت، ولی اکنون در محیطی زندگی می‌کند که حرارت ثابتی ندارد.

در موقع زایمان نیز فشارهای گوناگونی بر جسم و جان بچه وارد آمده که احتیاج به بازسازی دارد. نوزاد در این حال شبیه بیماری است که تازه از اطاق جراحی بیرون آمده، بیش از هر چیز احتیاج به استراحت دارد. یک کارخانه ظریف تازه‌کاری است که باید با او مدارا نمود. پس بهترین خدمتی که به یک نوزاد می‌توان کرد، این است که محیط آرامی برایش فراهم ساخت تا بتواند استراحت کند و ضربه‌های وارده را مرمت نماید و وضع خودش را با شرایط تازه منطبق سازد.

قلقلک دادن نوزاد، بوسیدن بیش از حد او و دست به دست کردن او برای نشان‌دادن به دیگران، همه تحریکات نامطلوبی هستند که باید از آن‌ها اجتناب کرد. طفل، اسباب‌بازی نیست. او برای رشد خویش محیط آرام لازم دارد. نباید کاری کرد که حالت آرامش درونی او بر هم بخورد. صداهای شدید و فشار دادن او و بالا و پایین انداختن وی و بوسه‌های آب‌دار و با فشار نثار او کردن، همه در رشد منظم و آرامش خاطر او تأثیر بد دارد.

مادر نیز احتیاج شدیدی به استراحت و تقویت دارد. در دوران نُه ماهه بارداری رنج‌ها کشیده و کاملاً ضعیف و ناتوان گشته است. به‌ویژه فشارها و ناراحتی‌های وضع حمل و خون‌ریزی‌های زیاد، تنش را خسته و فرسوده نموده است.

در چنین حالی، بر پدر مهربان لازم است که اسباب استراحت کامل و تغذیه خوب را برای مادر فراهم سازد. هم‌چنین اگر همسرش احتیاج به پزشک داشت، تا حصول بهبودی کامل او را همراهی کند تا بتواند ناتوانی‌های جسم و جانش را مرمت کند و سلامت و شادابی سابق خویش را دوباره بازیابد. آن‌گاه با تنی سالم و روانی شاداب به زندگی سابقش بازگردد و از بچه‌ها و شوهرش پرستاری نماید. اگر شوهر در این باره کوتاهی کند، همسرش رنجور و ناتوان باقی خواهد ماند و نتیجه این اهمال‌کاری، بعداً به خود شوهر باز خواهد گشت.

منبع: بی بی سنتر