نحوه انتقاد از همسر، عیب جویی ممنوع!
انتقاد اگر همراه با پیشنهاد باشد و برای اصلاح، زندگی را آباد می‌کند ولی اگر برای لجبازی و مقابله به مثل باشد زندگی تخریب را می‌کند.
انتقاد اگر همراه با پیشنهاد باشد و برای اصلاح، زندگی را آباد می‌کند ولی اگر برای لجبازی و مقابله به مثل باشد زندگی تخریب را می‌کند.
۱-میزان انتقاد
انتقادات پشت سر هم موجب می‌شود که هر کدام از زوجین احساس کند که ما یک فرد عیب‌جو هستیم و فقط دنبال نقص‌های همدیگر می‌گردیم و این احساس موجب می‌شود که همسرمان گرایش دوستانه‌ای که در انتظار آن هست را حس نکند.
پشت سر هم عیب‌جویی نکنیم، مثلاً چرا این‌جوری غذا خوردی، چرا این‌جوری خندیدی، چرا یواش حرف می‌زنی، چرا بلند حرف می‌زنی، خلاصه عیب جویی پشت سر هم کم کم یک حس لجبازی به طرف مقابل می‌دهد.
نیکو است که خوبی‌ها و بدی‌ها را درکنار هم ببینیم اگر کسی صرفاً عییب‌گوی خوبی باشد اما از گفتن خوبی‌ها غفلت کند، بعد از مدتی تاثیر کلامش از بین می‌رود بنابراین پیش و پس از گفتن هر عیبی، خوبی‌های همسرمان را یادآور شویم و آن را به خاطر این خوبی‌ها ستایش کنیم.
غالب انتقادها: لازم نیست همه انتقادها در قالب گفتار باشد، می‌توانیم در قالب یک نامه دوستانه و یا در قالب رفتار انتقاد کنیم. به جای اینکه از رفتار نادرست همسرمان انتقاد کنیم با یک کار صحیح به او بفهمانیم که کار او نادرست است، مثلا" اگر همسرمان عصبانی شد و سرمان فریاد می‌زند با آرامی و نرمی صحبت کنیم تا بفهمد کار درست، آرام صحبت کردن است.
۲- نیت انتقاد
انتقاد فقط باید برای اصلاح عیب همسر بیان شود اگر عیب همسر را پیدا کردیم و از آن مواقعی استفاده کنیم که با آن دچار اختلاف شدیم، علاوه بر اینکه از نظر محتوایی یک ضربه سنگین به خودمان زدیم، رابطه خود با همسرمان را به مرز دشمنی می‌رسانیم، پس مراقب باشیم از انتقاد سوء استفاده نکنیم.
موقع بحث، معایبش را به رخش نکشیم، مثلاً اگر از ما انتقاد کرد سریع به او انتقاد نکنیم که مقابله به مثل بشود و بگوییم که من هم جبران می‌کنم فکر کردی فقط من عیب دارم؟! تلاش بر این داشته باشیم که انتقاد سازنده باشد نه تخریب کننده.
۳- حفظ حریم‌خصوصی
نباید انتقاد از یک فرد به جز به ایشان به فرد دیگری گفته شود. علاوه بر این که عیب به حساب می‌آید یک نوع دشمنی هم به شمار می‌آید. فرد اگر متوجه شود که به کس دیگری گفته شده است در رابطه زناشویی تنش‌های قابل توجهی به وجود می‌آید. زن و مرد باید برای همدیگر لباس باشند اگر هم مشکلی داریم مثل لباس که اندام را می‌پوشاند، ما هم باید معایب همدیگر را بپوشانیم.
4- عیب‌جویی ممنوع
انتقاد به معنای ذره‌بین به دست گرفتن و به دنبال عیب‌های همسر گشتن نیست. فرد عیب‌جو و انتقاد کننده آماده است که نگاهش را تیز کند تا لغزش و رفتار و گفتار طرف مقابل ببیند و انتقاد کند و در روابط عادی خود با دیگران بدون اینکه قصد پیدا کردن عیب داشته باشد، مرتباًعیب آن را به صاحبش منتقل می‌کند.
۵- عوامل زمینه سازی پذیرش انتقاد
الف: پیش از انتقاد از همسر، از خودمان انتقاد کنیم. با این خود انتقادی زمینه روانی لازم برای پذیرش انتقاد همسرمان ایجاد می‌شود چون یکی از دلائل عدم پذیرش انتقاد آن است که طرف مقابل احساس می‌کند با پذیرش انتقاد انتقاد‌کننده کوچک شده اما وقتی از خودمان بتوانیم انتقاد کنیم همسرمان ما را در کنار خودش می‌بیند نه در مقابل خودش به همین دلیل احساس حقارت نمی‌کند تاثیر انتقاد پس از خودانتقادی، دو برابر می‌شود.
ب: سعی کنیم خودمان آنچه از همسرمان می‌خواهیم انجام دهد را عمل کنیم و از آنچه نهی می‌کنیم، پرهیز کنیم.
پ: سخنان مقدماتی برای ورود به انتقاد خیلی مهم است. بهتر است بدون مقدمه سراغ انتقاد نرویم. پیش از انتقاد خیال همسرمان که واقعاً در پی اصلاح هستیم نه چیز دیگری، آسوده کنیم و پس از انتقاد بگوییم مثلاً از آنجایی که من، شما را دوست دارم نمی‌خواهم عیبی داشته باشید که شما را از رشد حقیقی دور کند. دوست دارم شما هم نسبت به من همین طور باشید. یعنی اگر من هم عیبی دارم و مانع رشدم می‌شود به من بگویید تا برطرف کنم. ابراز محبت و علاقه هم از سخنان مقدماتی لازمه است.
ت: پس از انتقاد، فضای روانی همسرمان را با جملاتی آرام کنیم، جملاتی مانند برداشت من از رفتار و گفتار شما این بود و شاید اشتباه می‌کنم.
ث: بعد از بیان انتقاد از اینکه او به سخنانمان گوش کرده تشکر کنیم.
انتقاد خودش یک نوع امربه‌معروف و نهی‌از‌منکر است اما اگر شیوه آن را درست پیاده نکنیم انتقادات تبدیل به عیب‌جویی و در نهایت تبدیل به دشمنی می‌شود.
نحوه صحیح انتقاد کردن را باید یاد بگیریم اگر بلد نیستیم هیچ وقت انتقاد نکنیم چون نه تنها سازنده نیست، بلکه می‌تواند تخریب‌کننده نیز باشد. وقتی زیر یک سقف قرار گرفتیم بنای رشد و تعالی و اصلاح‌گری داشته باشیم و بنیان خانواده را مستحکم کنیم.
انتقادات پشت سر هم موجب می‌شود که هر کدام از زوجین احساس کند که ما یک فرد عیب‌جو هستیم و فقط دنبال نقص‌های همدیگر می‌گردیم و این احساس موجب می‌شود که همسرمان گرایش دوستانه‌ای که در انتظار آن هست را حس نکند.
پشت سر هم عیب‌جویی نکنیم، مثلاً چرا این‌جوری غذا خوردی، چرا این‌جوری خندیدی، چرا یواش حرف می‌زنی، چرا بلند حرف می‌زنی، خلاصه عیب جویی پشت سر هم کم کم یک حس لجبازی به طرف مقابل می‌دهد.
نیکو است که خوبی‌ها و بدی‌ها را درکنار هم ببینیم اگر کسی صرفاً عییب‌گوی خوبی باشد اما از گفتن خوبی‌ها غفلت کند، بعد از مدتی تاثیر کلامش از بین می‌رود بنابراین پیش و پس از گفتن هر عیبی، خوبی‌های همسرمان را یادآور شویم و آن را به خاطر این خوبی‌ها ستایش کنیم.
غالب انتقادها: لازم نیست همه انتقادها در قالب گفتار باشد، می‌توانیم در قالب یک نامه دوستانه و یا در قالب رفتار انتقاد کنیم. به جای اینکه از رفتار نادرست همسرمان انتقاد کنیم با یک کار صحیح به او بفهمانیم که کار او نادرست است، مثلا" اگر همسرمان عصبانی شد و سرمان فریاد می‌زند با آرامی و نرمی صحبت کنیم تا بفهمد کار درست، آرام صحبت کردن است.
۲- نیت انتقاد
انتقاد فقط باید برای اصلاح عیب همسر بیان شود اگر عیب همسر را پیدا کردیم و از آن مواقعی استفاده کنیم که با آن دچار اختلاف شدیم، علاوه بر اینکه از نظر محتوایی یک ضربه سنگین به خودمان زدیم، رابطه خود با همسرمان را به مرز دشمنی می‌رسانیم، پس مراقب باشیم از انتقاد سوء استفاده نکنیم.
موقع بحث، معایبش را به رخش نکشیم، مثلاً اگر از ما انتقاد کرد سریع به او انتقاد نکنیم که مقابله به مثل بشود و بگوییم که من هم جبران می‌کنم فکر کردی فقط من عیب دارم؟! تلاش بر این داشته باشیم که انتقاد سازنده باشد نه تخریب کننده.
۳- حفظ حریم‌خصوصی
نباید انتقاد از یک فرد به جز به ایشان به فرد دیگری گفته شود. علاوه بر این که عیب به حساب می‌آید یک نوع دشمنی هم به شمار می‌آید. فرد اگر متوجه شود که به کس دیگری گفته شده است در رابطه زناشویی تنش‌های قابل توجهی به وجود می‌آید. زن و مرد باید برای همدیگر لباس باشند اگر هم مشکلی داریم مثل لباس که اندام را می‌پوشاند، ما هم باید معایب همدیگر را بپوشانیم.
4- عیب‌جویی ممنوع
انتقاد به معنای ذره‌بین به دست گرفتن و به دنبال عیب‌های همسر گشتن نیست. فرد عیب‌جو و انتقاد کننده آماده است که نگاهش را تیز کند تا لغزش و رفتار و گفتار طرف مقابل ببیند و انتقاد کند و در روابط عادی خود با دیگران بدون اینکه قصد پیدا کردن عیب داشته باشد، مرتباًعیب آن را به صاحبش منتقل می‌کند.
۵- عوامل زمینه سازی پذیرش انتقاد
الف: پیش از انتقاد از همسر، از خودمان انتقاد کنیم. با این خود انتقادی زمینه روانی لازم برای پذیرش انتقاد همسرمان ایجاد می‌شود چون یکی از دلائل عدم پذیرش انتقاد آن است که طرف مقابل احساس می‌کند با پذیرش انتقاد انتقاد‌کننده کوچک شده اما وقتی از خودمان بتوانیم انتقاد کنیم همسرمان ما را در کنار خودش می‌بیند نه در مقابل خودش به همین دلیل احساس حقارت نمی‌کند تاثیر انتقاد پس از خودانتقادی، دو برابر می‌شود.
ب: سعی کنیم خودمان آنچه از همسرمان می‌خواهیم انجام دهد را عمل کنیم و از آنچه نهی می‌کنیم، پرهیز کنیم.
پ: سخنان مقدماتی برای ورود به انتقاد خیلی مهم است. بهتر است بدون مقدمه سراغ انتقاد نرویم. پیش از انتقاد خیال همسرمان که واقعاً در پی اصلاح هستیم نه چیز دیگری، آسوده کنیم و پس از انتقاد بگوییم مثلاً از آنجایی که من، شما را دوست دارم نمی‌خواهم عیبی داشته باشید که شما را از رشد حقیقی دور کند. دوست دارم شما هم نسبت به من همین طور باشید. یعنی اگر من هم عیبی دارم و مانع رشدم می‌شود به من بگویید تا برطرف کنم. ابراز محبت و علاقه هم از سخنان مقدماتی لازمه است.
ت: پس از انتقاد، فضای روانی همسرمان را با جملاتی آرام کنیم، جملاتی مانند برداشت من از رفتار و گفتار شما این بود و شاید اشتباه می‌کنم.
ث: بعد از بیان انتقاد از اینکه او به سخنانمان گوش کرده تشکر کنیم.
انتقاد خودش یک نوع امربه‌معروف و نهی‌از‌منکر است اما اگر شیوه آن را درست پیاده نکنیم انتقادات تبدیل به عیب‌جویی و در نهایت تبدیل به دشمنی می‌شود.
نحوه صحیح انتقاد کردن را باید یاد بگیریم اگر بلد نیستیم هیچ وقت انتقاد نکنیم چون نه تنها سازنده نیست، بلکه می‌تواند تخریب‌کننده نیز باشد. وقتی زیر یک سقف قرار گرفتیم بنای رشد و تعالی و اصلاح‌گری داشته باشیم و بنیان خانواده را مستحکم کنیم.
منبع:
فارس
برای ارسال نظر کلیک کنید
▼