تنبیه بدنی کودکان، چه عواقبی داره؟

کتک زدن و تنبیه بدنی کودک نه تنها در کاهش رفتارهای ناشایست او مؤثر نیست بلکه موجب افزایش پرخاشگری وی می‌شود.

تنبیه بدنی منشأ بروز رفتارهای پرخاشگرانه از سوی کودک است ناهید ازغندی روان‌شناس کودک؛ اظهار داشت: پرخاشگری کودک و کتک زدن اطرافیان یکی از ناهنجاری های رفتاری در دوران کودکی است که با بکارگیری روش‌هایی از جمله ابراز محبت به کودک و تشویق وی به ایجاد یک رابطه مناسب با اطرافیان و همسالان از سوی والدین می تواند در کاهش این رفتار تاثیر گذار باشد.

وی در ادامه تصریح کرد: به یاد داشته باشید که بیش از اندازه برای کارهای کم اهمیت بر کودک فشار نیاورید که باعث رنجش و در نتیجه مخالفت وی می‌شود، زیرا درگیری های کوچک و مکرر باعث کاهش جایگاه والدین در نظر فرزند می‌شود و کودک همواره دیدی خصمانه نسبت به آنان خواهد داشت.

ازغندی بیان کرد: هرگز اجازه دیدن کارتون و یا انجام بازی هایی که در آن اعمال زور و رفتارهای پرخاشگرانه وجود دارد را به کودک خود ندهید و سعی کنید شرایطی که موجب این رفتار در وی می شود را از بین ببرید.

این روان‌شناس کودک در ادامه اضافه کرد: مراقب رفتارهای خود در برابر فرزندتان باشید و از کتک زدن او بپرهیزید زیرا رفتارهای والدین برای کودک الگو است. همچنین انجام گفتگوی صمیمانه و دوستانه با فرزند می تواند نقش موثری در کاهش تنش های رفتاری کودک ایفا کند.

وی افزود: کتک زدن کودک این باور غلط را در وی ایجاد می‌کند که برای جلب موافقت دیگران باید آن‌ها را کتک زند و اجازه دارد با کسانی که از او کوچک‌تر هستند نیر چنین رفتاری داشته باشد و از قدرت خود در جهت منفی استفاده کند.

ازغندی در پایان افزود: از مشکلات این کودکان در دوران بزرگسالی این است که نمی‌توانند از دیگران کلمه «نه» بشنوند یا مخالفت آن‌ها را تحمل کنند و هر گونه مخالفت از جانب همسالان، آن‌ها را وادار به انجام خشونت می‌کند تا با کتک زدن دیگران کار خود را راه بیاندازند و این به عنوان راهی برای حل مشکل خود می دانند.
والدینی که برای کنترل شرایط فرزند خود را کتک می‌زنند معمولاً خودشان در مورد خودشان حس خوبی ندارند، زیرا خود آن‌ها نیز در عمق ضمیر خود می‌دانند که روش تربیتی صحیح در پیش نگرفته‌اند. معمولاً اینگونه والدین در مواجهه با شرایط دشوار و زمانیکه نمی‌دانند باید چه واکنشی نشان دهند سر کودک خود فریاد می‌زنند و یا از تنبیه بدنی استفاده می‌کنند. اما پس از اینکار و با دیدن نتایج منفی بعدی، از این کار خود پشیمان می‌شوند. همه پدر و مادر‌ها می‌دانند که بهترین وسیله برای کنترل فرزندان و تربیت آن‌ها عشق و صمیمیتی است که بین آن‌ها وجود دارد. با از بین رفتن این محبت و تبدیل آن به نفرت و ترس، نه تنها فرایند تربیت کودک ساده‌تر نمی‌شود، بلکه دشوار‌تر نیز خواهد شد. تنبیه بدنی و استفاده از خشونت جایگاه پدر یا مادر را در خانواده بی‌ارزش می‌کند. قدرت داشتن در خانواده به معنای بزرگ و مورد احترام بودن است، نه وحشتناک بودن.

والدینی که خواستار حفظ همیشگی قدرت و جایگاه خود در خانواده هستند باید بدانند که قدرتی که ناشی از ترس اطرافیان باشد پایدار نیست. والدینی که برای کنترل فرزند خود از کتک زدن و تنبیه بدنی استفاده می‌کنند بازنده بازی بین خود و فرزندشان هستند. پس از مدتی احترامی که کودک برای والدین خود قائل بوده است از بین می‌رود و در عین حال خود پدر یا مادر نیز از خود ناراضی خواهد شد. چنین پدر و مادرهایی به تدریج به این روش تربیتی عادت خواهند کرد و نمی‌توانند در شرایط گوناگون از استراتژی‌های تربیتی دیگری استفاده کنند. اعمال خشونت بر کودکان بر رابطه بین والدین و فرزندان نیز تاثیر بسیار بدی می‌گذارد. تنبیه بدنی باعث می‌شود کودک و پدر یا مادر روز به روز از هم دور‌تر شوند و برقراری ارتباط برای آن‌ها دشوار‌تر گردد. این مشکل زمانی حاد‌تر می‌شود که خانواده در شرایطی غیر عادی به سر برد، مانند جدایی پدر و مادر از هم یا فوت یکی از والدین. هر چند که برخی کودکانی که توسط والدین خود تنبیه بدنی می‌شده‌اند در آینده والدین خود را می‌بخشند و محبت آن‌ها را می‌پذیرند، اما برای اکثر افراد فراموش کردن خشونت والدینشان دشوار است.