۱۶۲۸۰۳
۱۱۱۱
۱۱۱۱
پ

خیال پردازی در کودکان، والدین بخوانند

والدین باید توجه داشته باشند که هرگز نباید برای جلوگیری از خیالبافی کودکان تخیلات آن‌ها را مسخره کرده و نادیده بگیرند.

والدین باید توجه داشته باشند که هرگز نباید برای جلوگیری از خیالبافی کودکان تخیلات آن‌ها را مسخره کرده و نادیده بگیرند.
غلامحسین عباسی روانشناس و مشاور؛ اظهار داشت: داشتن یک دوست خیالی برای کودک معمولا باعث نگرانی والدین می شود ولی این موضوع تا حدی طبیعی است و زمانی که خارج از حد معمول شود نیاز به پیگیری و درمان دارد.
وی در ادامه اضافه کرد: از دلایل ایجاد دوست خیالی برای کودک، به دنیا آمدن خواهر یا برادر جدید، قرار گرفتن در موقعیت های اضطراب آور مانند رفتن به مدرسه یا تغییر محل زندگی و از دست دادن والدین است.
عباسی بیان کرد: دوست خیالی معمولا اعتماد به نفس و شجاعت کودک را در مقابله با تجارب جدید افزایش می دهد زیرا باعث دلگرمی او می شود.
این روانشناس در پایان تصریح کرد: والدین هرگز نباید به زور کودک را قانع کنند که چنین دوستی وجود خارجی ندارد و تخیلات او را مسخره نکنند زیرا نه تنها در کاهش این رفتار اثری ندارد بلکه موجب گوشه گیری کودک نیز می‌شود.
خیال پردازی در هر سنی، ممکن است وجود داشته باشد اما معمولا از خردسالی و سنین قبل از دبستان آغاز می شود. هنگام خیال پردازی، کودک به صورت موقتی از دنیای اطراف جدا می شود و درگیر تخیل هایی می شود که شامل آرزوها و احساسات خوب است. نمی توان گفت خیال پردازی، رفتاری بیمارگونه است بلکه برعکس کودکانی که خلاق ترند یعنی تفکر تصویری بهتری دارند، خیال پردازی بیشتری می کنند. خیال پردازی در تک فرزند ها هم بیشتر دیده می شود و طبیعی است.
وقتی شدت و دفعه های خیال پردازی زیاد می شود و کودک در محیطی نامناسب شروع به خیال پردازی می کند باید نگران شد. مثلا در کودکانی که مشکل تمرکز دارند بسیار دیده شده که معلمان گزارش می دهند کودک موقع درس چشمش به معلم است ولی حواسش جای دیگری است. یعنی کودک سر کلاس درس و در جمع دانش آموزان درگیر خیال پردازی است و عملکرد اصلی خود یعنی درس خواندن را از دست داده. این کودک دچار خیال پردازی بیمارگونه است. در کودکانی که مشکل کم توجهی دارند، این مساله زیاد دیده می شود و نیاز به مداخله درمانی دارد.
دوستی با دوستان خیالی از سنین قبل از مدرسه، شروع و معمولا تا ۱۰ ۸ سالگی ادامه می یابد ولی شدت آن، نشان می دهد این رفتار بیمارگونه است یا نه. اگر کودک متوجه است که دوست خیالی اش واقعیت ندارد، یعنی مرز بین واقعیت و خیال را تشخیص می دهد. بازی و صحبت با دوست خیالی ایرادی ندارد اما اگر کودک مرتب با دوست خیالی اش حرف می زند و متوجه نیست که اطرافیان به او نگاه می کنند یا مثلا سرکلاس درس با دوست خیالی اش صحبت می کند، این مساله بیمارگونه است. اکثر کودکان متوجه این مساله هستند که از نظر اجتماعی، صحبت با دوست خیالی مقبولیت ندارد و این کار را در میان جمع انجام نمی دهند اما کودکان بیمار، متوجه این مساله نیستند و گاهی در جمع شروع به صحبت با دوست خیالی شان می کنند. در این کودکان نیاز به بررسی تشخیصی است.
پ

محتوای حمایت شده

تبلیغات متنی

مشاوره ویدیویی

    • اخبار داغ
    • جدیدترین
    • پربیننده ترین
    • گوناگون
    • مطالب مرتبط

    برای ارسال نظر کلیک کنید

    لطفا از نوشتن با حروف لاتین (فینگلیش) خودداری نمایید.

    از ارسال دیدگاه های نامرتبط با متن خبر، تکرار نظر دیگران، توهین به سایر کاربران و ارسال متن های طولانی خودداری نمایید.

    لطفا نظرات بدون بی احترامی، افترا و توهین به مسئولان، اقلیت ها، قومیت ها و ... باشد و به طور کلی مغایرتی با اصول اخلاقی و قوانین کشور نداشته باشد.

    در غیر این صورت، «نی نی بان» مطلب مورد نظر را رد یا بنا به تشخیص خود با ممیزی منتشر خواهد کرد.