گریه کردن نوزاد، خونسرد باشید

در دوران اول تولد مادر و نوزاد به هم نزدیک هستند و به طرز معجزه آسایی از حال همدیگر باخبرند. در این دوران به نفع فرزند شماست که مادر، راحت و خوشحال باشد زیرا کودک همان حس را دریافت می کند ولی اگر مادر نگران و مضطرب باشد، همان احساس و علایم نگرانی و اضطراب در فرزندش نیز به وجود می آید که بی شک در سرنوشت نوزاد و شکل گیری شخصیت او نقش مخربی خواهد داشت. مادر همواره نگران است که مبادا فرزندم در خطر باشد یا من مادر کاملی نباشم، شاید گریه ی او به این معناست که من مادر خوبی نیستم و با توجه به اینکه مرتب گریه می کند، به احتمال فراوان در انجام کارها کوتاهی کرده ام و بدین ترتیب او مورد آزار قرار گرفته و ... به هر ترتیب این قبیل احساس های مخرب به وسیله ی سیمی نامرئی به کودک منتقل شده و باعث ایجاد استرس و در نتیجه بی تابی و گریه ی بیشتر وی می گردند. از طرف دیگر به دنبال این قبیل بی تابی های کودک، بر احساس گناه و اضطراب مادر نیز افزوده می شود. پس هرگز اجازه ندهید که اضطراب در شما شکل بگیرد؛ به خود شک نکنید، مطمئن باشید که اکثر مادران نیز در ابتدا همین احساس نگرانی را داشته اند ولی موفق شده اند بر آن چیره شوند.

متاسفانه گاهی اطرافیان نیز به این حس منفی دامن می زنند. چرا که توقع دارند کودک هیچ گاه گریه نکند و مادر را ناتوان در آرام کردن کودک می دانند.

به خاطر بسپارید؛ نوزاد شما بیش از چهار کار اصلی ندارد: خوردن، خوابیدن، گریستن و دفع کردن. بنابراین گریه ی بچه همیشه علامت درد و بیماری نیست و مادران باتجربه می دانند که گریه ی او معناهای مختلفی دارد: درد، درخواست، جلب توجه (بیش تر شبیه نق نق است)، اعتراض و لجبازی. پس سعی کنید انواع گریه ی فرزندتان را بشناسید زیرا فقط گریه ی درد و درخواست، نیاز به توجه شما دارد. البته توجه بدون اضطراب! و در مورد گریه های دیگر، توجهی نسبی یا بی اعتنایی کافی است. اگر چه بی اعتنایی - و حتی کم توجهی - به گریه ی نوزاد برخلاف غریزه ی قدرتمند مادری بوده و برای او امر دشواری است ولی باید بدانید، مادرانی که به موقع توجه نشان می دهند و به جا بی اعتنایی می کنند - چه در مقابل گریه و چه در برابر سایر رفتارهای ناخواسته ی کودکان - مادرانی هستند که هم به خود و هم به فرزندشان احترام می گذارند. من مادرانی را که بدون اضطراب با رفتار ناخواسته ی بچه ها رو به رو می شوند و نقش های مادری، همسری و اجتماعی خود را به درستی ایفا می کنند؛ مادر کافی می نامم. بی شک تربیت کودک نیز به معنی عشق ورزیدن و توجه کردن به او بدون سختی شکنجه شدن است.