بازی کودکان در آپارتمان، قفسه یا خونه؟

اگر بچه های خانواده های آپارتمان نشین و مجتمع های مسکونی در واحدها سر و صدای بازی راه بیندازند بعضاً مورد اعتراض و یا تذکر دوستانه همسایه قرار می گیرند. کودکان باید انرژی شان را تخلیه کنند. اصولاً تخلیه انرژی بچگی کودکان و نوجوانان لازم است. از طرف دیگر باید تعداد پارک ها در هر منطقه و جاهای تفریحی نسبت به جمعیت شهری بیشتر شوند.
بازی های گروهی به ویژه ورزشی به عنوان یکی از پنج نهاد مهم جوامع در جهان و با اهمیت در زندگی بشر، است و در بازی های جمعی و از جمله ورزش، اهداف رقابت برانگیزی و بدعت آوری و… نیز مطرح و دنبال می شوند، به طور کلی ورزش، لازمه زندگی بشر است. لذا توسعه و ساخت امکانات بازی های گروهی، ورزش، نخست متوجه تشکیلات مهندسی شهرسازی و شهرداری ها می شود و از سوی دیگر آموزش و پرورش از دوران پیش دبستانی تا دوره های بالا و دانشگاه ها و همچنین تربیت بدنی فرهنگ سازی، آموزش و پرورش کودکان تا سنین نوجوانی و… را عهده دار می شوند.
آموزش و پرورش نه تنها در زمان فعالیت مدارس بلکه در زمان های تعطیلات مانند تابستان هم برای بچه ها در امر ورزش برنامه ریزی می کند. همچنین سازمان تربیت بدنی نیز مسئولیت برنامه ریزی برای اوقات فراغت کودکان و نوجوانان است. بنابراین نقش مربی مدبر و مجرب در ورزش با اهمیت و تأثیرگذار است.

اما این که چگونه می توان نبود امکانات بازی در آپارتمان های کوچک که اکثر بدون حیاط و یا فضای با حداقل قابل استفاده، هستند را تأمین کرد؟
اگر علاقه و نوع بازی و تفریح و نیاز بچه ها مشخص شود، تربیت بدنی، آموزش و پرورش و شهرداری ها می توانند یک برنامه ریزی منسجم داشته باشند و در هر محله، شهر و هر استان کشور به صورت کوتاه مدت، بلندمدت و استراتژیک روی برنامه شان فکر و اندیشه شود. نتیجه عمل و استمرار چنین شرایطی، داشتن جامعه ای نیرومند، هوشیار، اندیشمند و با روحیه شاد است.
یکی از عوامل مؤثر در بروز اضطراب، افسردگی و خشم ناشی از این پدیده ها آن است که ما نمی توانیم اوقات فراغت را به بازی ها و سرگرمی های مفید و سازنده اختصاص دهیم. خلأ این گونه امکانات سبب خیالپردازی، انزوا و عدم جامعه پذیری می شود که در آینده لطمات زیادی به جامعه خواهد زد. یکی از عواملی که کارآیی و توانایی انسان ها را بالا می برد، همانا ورزش و بازی است. بازی کردن، آدم را آماده می کند که در حوزه های اجتماعی به وظایف کاری اش و برای آینده خوب عمل کند.
حلقه های مفقوده در برخورداری از یک زندگی نسبی به عنوان حق هر انسان را باید در چرخه توسعه در ابعاد مختلف، جست و جو کرد. به نظر می رسد می توان این خلأ را در پس موضوع عدم رعایت شاخص های مهندسی ساختاری، اقتصادی، فرهنگی، آموزشی و تربیتی یافت. در چنین حال و هوایی احساس آسوده زیستن در جامعه بین سنت های معقول که تاثیری دلپذیر و سازگاری نیز با فرهنگ اجتماعی و باورهای دینی دارد از یک سو، و هجوم فراگیر پدیده های مدرن در بناهای مسکونی و ابزارهای کامپیوتری و بازی های کودکان و نوجوان ها از دیگر سو به کش و قوس های ناخواسته و بعضا تحمیلی کشیده شده است.
البته نمی توان بدعت های مخل سلامت و پرورش روان و خلاقیت کند و افراط زیان بار در بهره وری از همین داده های متجدد به عنوان اینترنت، کامپیوتر و دیگر وسایل ارتباطی را نادیده گرفت. زیرا حقوق انسانی، ضرورت آرامش و طعم خوش زیستن و تفریح و… در سایه ها قرار گرفته اند. در واکاوی این واقعیات و پدیده ها درمی یابیم آنچه که مدنظر معماران، برنامه ریزان، مجریان و مدیریت های مسئول کمتر قرار داشته و دارد شاخص های تامین و تدارک مناسب اماکن مسکونی با در نظر گرفتن تمام شرایط معطوف به امنیت و آسایش خاطر و رفاه، سلامت و روح افزایی، است.
کارشناسان و متخصصان امور اجتماعی نهاد خانواده را مبدا پرورشی و تربیتی و اخلاقی می خوانند. لیکن در تئوری ها و فعلیت های شهرسازی های مدرن از قابلیت های متنوع و متعدد این سبک و سیاق تبلیغ می کنند که تاکید بر زیباشناسی، آسایش انسانی و ساختارهای سنتی و فضاهای بازی و… دارند. اما واقعیت را باید از زبان توده های مختلف مردم جویا شد.