تربیت غلط کودکان، کمال گرا بارش نیاورید

تا حد امکان از واژه های دارای «ترین» در تربیت فرزندتان استفاده نکنید زیرا این آغاز آموزش کمال پرستی به کودک است که به راحتی می توان گفت عامل بسیاری از اضطراب و نابودی زندگی بزرگسالان است. به ما از کودکی به صورت مستقیم می آموزند که باید بهترین باشیم. باید نمره بیست بگیریم تا مورد قبول و محترم باشیم و از اونجایی که همه نمی توانند بهترین باشند در این مسابقه نکبت بار اکثر افراد برای همیشه عزت نفس خود را از دست می دهند و تا آخر عمر بدون اعتماد به نفس دست و پا می زنند.

کمال گرایی یک موضوع ژنتیکی است که محیط و تجارب شخصی هر فردی به عنوان دو عامل کلیدی در افزایش یا کاهش آن تأثیر به سزایی دارند. با این حال والدین به عنوان اولین الگوی کودکان و شکل دهنده افکار آن ها نقش مهمی در کمالگرایی کودکان دارند، آن ها دوست دارند که فرزندانشان همیشه موفق باشند، استعدادهایشان شکوفا شود و از همه مهم تر زندگی شاد باشند.

به همین خاطر افسردگی و اضطراب کودکان که از عوارض کمالگرایی هستند به شدت والدین را نگران می کند. به توصیه دانشمندان با شناخت نشانه­ های ابتدایی کمالگرایی بیمارگونه در کودکان می توان از تبعات این موضوع در آینده جلوگیری کرد. در متن زیر پنج نشانه از مهم ترین نشانه­ های کمالگرایی افراطی در کودکان آورده شده که تشخیص آن ها در کودکان به عنوان اولین قدم ،راهی موثر برای درمان این عارضه است.

1. انعطاف ناپذیری

فرض کنید فرزند پنج ساله شما به قیچی کردن کاغذها علاقه وافری دارد و شما به عنوان والد هیچ گاه در مقابل این خواسته او مقاومت نکرده­ اید، این عدم مقاومت شما در واقع برای جلوگیری وقع یک فاجعه بوده است. به عبارت دیگر شما به خوبی واقف هستید که فرزندتان هیچ گونه تغییر در عادات زندگیش را بر نمی­ تابد و بنابراین هر تغییری به بحرانی بزرگ در زندگی خانوادگی شما تبدیل می شود. کودکانی که در برابر هر نوع تغییری در زندگی از خودشان مقاومت نشان می دهند و نمی توانند پذیرای آن ها باشند به احتمال زیاد جزء کودکان کمالگرا افراطی دسته بندی می­ شوند.

۲. انزوا

بارها دیده شده است که برخی دانش ­آموزان باهوش ترس از اعلام نمره دارند، این هراس گاهی آنچنان زیاد است که حتی از مانع از رفتن آن ها به مدرسه می شود. این کودکان حتی با فکر کردن به رفتارهای سایر همکلاسی­ هایشان و القابی که ممکن است که به آن ها نسبت داده شود دچار اضطراب می شوند و در نتیجه انزوا را به درجمع بودن ترجیح می دهند. از طرف دیگر کودکانی هستند که دائماً نسبت به توانایی های خودشان اطمینان ندارند و دائماً خودشان را با سایرین مقایسه می کنند، این کودکان اکثر مواقع تمایلی به وقت گذراندن با دیگرانی که گمان می کنند از خوشان بهتر هستند ندارند.

3. استانداردهای بالا و انتقاد از خود

زمانی که تلاش های کودکان با شکست مواجهه شود آن ها تصور می کنند که موجوادت ناقصی هستند. این کودکان به شدت نگران انتقادها و طرد شدن از سمت گروه ­های هم سالشان هستند، به همین دلیل تلاش می کنند شکست و ناکامی خود را به نحوی جبران کنند. اغلب این کودکان در بزرگسالی و هنگام ورود به دانشگاه استانداردهایی غیرواقعی و گاه دست نیافتنی برای خوشان متصور می شوند، آن ها برای پاسخ گویی به خواسته­ های دیگران و ناامید نکردن آن ها در سخت ­ترین کلاس ­ها نام نویسی می کنند. این روند حتی در محیط­ های کاری نیز ادامه دارد، افرادی که به نحو بیمارگونه کمالگرا هستند در محیط­ های کاری از خود توقع دارند که به بالاترین موقعیت شغلی دست یابند و همین مسئله احساس تنهایی و انزوای آن ها را افزایش می دهد.

۴. تفکر صفر و صد

گاهی اوقات والدین از تنبلی و بی ­توجهی کودکان باهوش خود دچار سردرگمی می ­شوند، فرزندان آن ها تا مدتی پیش در مدرسه کامل ترین نمره را می گرفتند، بسیار مسئولیت پذیر و قابل عتماد بوده اند اما امروز به کلی تغییر کرده اند. در واقع کودکانی با تغییراتی ناگهانی در طولانی مدت نمی توانند تعادل را میان کارهای روزانه شان برقرار کنند و این موضوع باعث می شود که آن ها احساس سرشکستگی و در نهایت افسردگی داشته باشند.

5. تعویق

اغلب کودکان با علم به این که انجام تکالیف روزانه در بسیاری مواقع خسته کننده و گاهی بدون اهمیت است باز هم علاقه ­مند هستند که تکالیفشان را به بهترین شکل انجام دهند؛ اما این انجام تکالیف با تأخیر همراه است و در اکثر موارد تا آخرین لحظه انجام نمی­ شود. در نتیجه چنین رفتاری روزِ بعدِ آن ها با یک خستگی مفرط، احساس ناتوانی و تصوری سیاه از آینده آغاز می شود، در این موقعیت سرزنش ­های والدین و معلمان باعث می­ شود کودکان خود را ضعیف و بی­ عرضه تلقی کنند و نسبت به توانایی­ هایی شک داشته باشند و تلاش کنند تا بعد از آن به هر صورت رضایت والدین و معلمان خود را جلب کنند.