کودک آزاری جسمی، بیماری پدوفلیا چیست؟

متاسفانه طی ماه های اخیر اخبار دردناک و فراموش نشدنی از آزار جنسی و قتل چندین کودک قلب همه را رنجاند.هنوزغم ستایش و آتنا تازه بود که تجاوز ناپدری به پسربچه دوساله همه را شکه کرد.مسیله کودک آزاری یا تجاوز به کودک یک مشکل جهانی است و از زمانهای گذشته وجود داشته.حال باید بدانیم چه طور جلوی این قبیل از اتفاقات دردناک را بگیریم.والدینی که این روزها بیشتر از قبل نگران کودکان خود هستند نیاز به آموزش و اطلاعات در این زمینه دارند اما متاسفانه در رسانه های ما بعد از پخش این اتفاقات ناگوار هیچ بررسی کارشناسی و یا برنامه آموزشی جامع و کاربردی برای والدین پخش نشد.در این مقاله شما تا حدی با بیماری پدوفیلیا و چگونگی آموزش به کودکتان برای در امان ماندن از تجاوز جنسی آشنا میشوید.

پدوفلیا چیست؟

پدوفیلیا یک انحراف جنسی و یک اختلال روانی است که در آن فرد از لحاظ جنسی جذب کودکان می شود و می توان گفت این نوع جذب شدن غیر طبیعی و غیر عادی است. پدوفیلی با خیال پردازی ها و یا فعالیت های جنسی با کودکان قبل از سن بلوغ، مشخص می شود. مبتلایان به پدوفیلی در اکثر مواقع مردان بوده و به هر دو جنس دختر و پسر جذب می شوند، اما این طور نیست که فقط به کودکان تمایل داشته باشد و باید بدانید که فرد پدوفیلی با بزرگسالان غیر همجنس خود نیز به خوبی رابطه برقرار می کند.افراد پدوفیلی معمولا خودشان را اینطور توجیه می کنند که کارشان در راستای کمک به کودکان قربانی بوده است و در همین راستا ممکن است به خود بگویند که به پروسه رشد کودک کمک کرده اند و یا کودک قربانی از عمل آنها لذت برده است. با این حال دائما به قربانیان شان تاکید می کنند که چیزی به والدین و نزدیکان خود نگویند اشکال مختلف رفتارهای مرتبط با پدوفیلیا می تواند از صرفا نگاه کردن به کودک تا دراوردن لباس و لمس وی را شامل شوند.پدوفیلیا یکی از شایع ترین انحرافات جنسی در جامعه میباشد و نباید فکر کنید که این افراد به راحتی یا از روی رفتارشان قابل شناسایی هستند.با توجه به اینکه آمار نشان میدهد که متجاوزان در اکثر موارد فامیل، خویشاوندان و کسانی بوده اند که با خانواده کودک ارتباط نسبتا نزدیکی داشته اند،باید همیشه مراقب کودکان باشید و آنها را با افراد مشخص و قابل اطمینان تنها بگذارید.باید بدانید حتی یک نوجوان 16 ساله میتواند دچار این اختلال باشد و در بعضی موارد فرد مبتلا تمایل به ارتباط حتی با اعضای خانواده دارد.این افراد کودکانی که حدودا 5 سال از خودشان کوچکتر هستند را به عنوان قربانی انتخاب میکنند.مجرم می تواند هر فردی اعم از افراد خانواده، مربی، فامیل، پرستار کودک یا پدر و مادر کودک دیگری باشد.مجرم معمولا در ابتدا سعی می کند این امر را برای کودک عادی جلوه دهد و در صورت مخالفت کودک از خشونت و زور استفاده می کند و در نهایت از کودک میخواد مسیله را بازگو نکند و اغلب این درخواست با تهدید کودک همراه است. همان طور که گفته شد ممکن است مجرم در همین نزدیکی شما و یا فردی که سال ها می شناسید باشد، اما بعلت ترس، کودک شما جرات بازگو کردن اتفاقات را نداشته باشد. علائم زیر می تواند هشدارهایی مبنی بر آزار جنسی کودک شما باشد.در صورت مشاهده این علایم حتما موضوع را پیگیری کنید.در بسیاری از موارد کودکان در دراز مدت توسط فرد خاصی مورد آزار و تجاوز قرار میگیرند بدون اینکه والدین از موضوع اطلاع پیدا کنند.

نشانه های فیزیکی قربانیان پدوفیلیا

-خونریزی، کبودی، یا تورم در ناحیه تناسلی

-لباس زیر پاره شده و خونین

-مشکل در راه رفتن یا نشستن

-عفونت های ادراری مکرر

- درد، خارش یا سوزش در ناحیه تناسلی

نشانه های رفتاری قربانیان پدوفیلیا

-تغییرات در مسائل بهداشتی، مانند عدم تمایل به حمام رفتن یا حمام کردن بیش از حد

-بروز فوبیا (ترس)

-نشانه های افسردگی یا اختلال استرس

-افکار خودکشی گرایانه، به خصوص در نوجوانان

-بروز مشکل در مدرسه، مانند غیبت و یا افت تحصیلی

-رفتار غیرعادی جنسی

-کابوس و یا شب ادراری

-احساس ترس از فرد خاص (پرستار و مربی و…)

-بازگشت به رفتارهای قبلی مانند مکیدن انگشت شست

-فرار از خانه و یا مدرسه

-آسیب به خود

-ترس از هر گونه تماس فیزیکی

تعریف کودک آزاری و آزار جنسی کودکان

آزار جنسی کودکان شامل هر گونه فعالیت جنسی بر روی کودک است و لزوما همراه با اعمال خشونت یا اعمال فیزیکی روی کودک نیست.

-عریان شدن فرد در معرض کودک

-استمنا در حضور کودک

-بازی با اندام جنسی کودک

-نوازش کودک

-برقراری ارتباط جنسی با کودک

-نشان دادن پورنوگرافی به کودک

همانطور که گفته شد شاید این اتفاق در حد لخت کردن و لمس کودک باشد اما آسیب های روحی و روانی همیشه جدی تر و مخرب تر از آسیب های جسمی هستند.این آسیب ها، عمدتا در تمام طول عمر فرد اثر مخرب روی زندگی فرد دارند.خوب است بدانید که بزه کاران جنسی بخصوص در خشونت های جنسی علیه کودکان، معمولا خود قربانی این رفتارها در کودکی بوده اند.

اهمیت آموزش درست به کودک برای حفاظت از خودش

واقعیت این است که والدین هرقدر مراقب باشند، نمی‌توانند همیشه فرزندانشان را در برابر همه خطراتی که ممکن است در محیط وجود داشته باشد، محافظت کنند. البته تا زمانی که کودک زیر 5 سال است، نیاز به مراقبت شدید دارد اما از آن به بعد، والدینی در مراقبت از فرزندانشان موفق‌ترند که کودکانشان را آگاه و بخشی از این مراقبت را به خود کودک واگذار کرده باشند. آن بخش از مراقبت که به کودک واگذار می‌شود، درواقع، شناسایی زنگ خطرهاست. همین که کودک نشانه‌ها را بشناسد، احتمال در معرض خطر قرار گرفتنش کاهش پیدا می‌کند.

البته این‌کار باید به روش درست انجام شود چون ممکن است کودک مضطرب شود و بترسد و احساس ناامنی کند. بیشتر افرادی که قصد آزار جنسی کودک را دارند، از قبل برنامه‌ریزی می‌کنند. قربانیان را به طرف خود جلب می‌کنند، آنها را تنها گیر می‌اندازند و کودکان ساده و آسیب‌پذیر را انتخاب می‌کنند که به‌راحتی بتوانند آنها را تحت‌تاثیر قرار دهند و مطمئن باشند بعد از سوءاستفاده صدایشان درنمی‌آید.

بزهکاران جنسی برای ترغیب کودک ابتدا از مشوق‌های غیرجنسی، مثل خریدن اسباب‌بازی، خوراکی یا زبان‌بازی استفاده و بعد به‌طور تدریجی گفت‌وگو درباره‌ موضوعات جنسی را در قالب شوخی و تک‌جمله‌های گذرا آغاز می‌کنند. پیشرفت از نوازش‌های غیرجنسی به نوازش‌ها و لمس کردن‌‌های جنسی کشانده می‌شود و قصد فرد آزاررسان، حساسیت‌زدایی و عادت دادن کودک به این رفتارهاست.

اینجا همان جایی است که یک کودک آگاه و آموزش‌دیده که با او در این‌باره صحبت شده، متوجه جریان می‌شود و به کمک بزرگ‌ترهایش می‌تواند خودش را نجات دهد و نقشه‌های شوم فرد آزاررسان را نقش برآب کند.

بعد از سوءاستفاده، فرد، کودک را به سکوت درباره‌ «رفتار مشترک» وامی‌دارد.او از این اتفاق به‌عنوان تجربه‌ مشترک نام می‌برد که باهم داشته‌اند تا به کودک این معنا را القا کند که هر دو به یک میزان در آن نقش داشته‌اند تا کودک حس کند اگر حرفی به والدین خود بزند، خودش هم مورد بازخواست قرار می‌گیرد.

چگونه به کودکانمان آموزش دهیم؟

مشکل بسیاری از والدین این است که نمی‌دانند باید از چه الفاظی استفاده کنند. شما می‌توانید بدون به‌کار بردن لفظ آزارجنسی این چند نکته کلیدی را برای پیشگیری به کودکان خود آموزش بدهید. برای چنین آموزشی نیاز نیست پیچیده صحبت کنید.

مطمئنا شما بهتر از هر کس دیگری می‌دانید چگونه این کار را انجام دهید. لازم نیست همه حرف‌ها را در یک جلسه و پشت سر هم بگویید. به بهانه‌های مختلف درباره امنیت و مراقبت از خود در قالب داستان، خاطره و... صحبت کنید. یادتان باشد زمانی که کودک حاضر یا مایل به چنین گفت‌وگویی نیست، اصرار نکنید و آن را به موقعیت مناسب دیگری موکول کنید. معمولا کودکان وقتی درباره شخص سومی مثلا در قالب قصه صحبت می‌کنید، راحت‌تر برخورد می‌کنند و کمتر مضطرب می‌شوند. مواردی که باید با کودک درباره‌اش صحبت کرد، از این قرارند:

1.هر چیزی که با لباس زیر (زیرپوش، شورت و زیرشلواری) پوشانده شود، عضو خصوصی است. هیچ‌کس حق ندارد به آنها دست بزند، هیچ‌کس حق ندارد آنها را ببیند، هیچ‌کس حق ندارد درباره آنها با شما حرف بزند. اگر چنین اتفاقی افتاد، کودک باید «نه» بگوید. به کودکان در مورد نحوه مراقبت از قسمت هاى مختلف بدن و اهمیت عدم دستیابى سایر افراد به قسمتهاى محرمانه بدن آموزش دهید. این آموزش ها باید مطابق سطح درک و فهم کودک و با ارائه مثالهاى روشن و واضح باشد

2.بدن کودک فقط متعلق به خودش است و اختیار بدنش هم فقط دست خودش است پس اگر کسی به کودک بگوید به ازای دادن چیزی یا نگه داشتن رازی، باید اجازه دهد او به نقاط خصوصی بدنش دست بزند، کودک باید «نه» بگوید.

3.به کودک یاد بدهید هنگام حمام، پدر و مادر و زمان درمان، پزشک یا پرستار اجازه دارند به بدن او دست بزنند، به شرط اینکه قبلا حتما از کودک اجازه بگیرند. در غیراین صورت، هیچ‌کس مجاز به چنین کاری نیست و کودک باید به هر کسی در این‌باره «نه» بگوید و اگر کسی چنین درخواستی کرد، حتما به فرد مورد اعتمادش این موضوع را اطلاع دهد.

4.نه گفتن را به کودکتان یاد بدهید. او باید بداند درمورد آنچه که نادرست می‌داند، حق دارد «نه» بگوید و نباید از «نه» گفتن احساس خجالت یا ناراحتی کند. وقتی کودک «نه» گفتن را یاد بگیرد و آن را حق خود بداند، می‌آموزد که اختیار بدن و احساساتش دست خودش است. به ‌عنوان پدر و مادر شاید برایتان سخت باشد، اما کودک باید «نه» گفتن را در خانه یاد بگیرد. اگر کودک بتواند به اعضای خانواده «نه» بگوید، یاد می‌گیرد به دیگران هم «نه» بگوید.

5.به کودک بیاموزید رازهای بد نباید راز بمانند. کودک باید متوجه باشد بین راز خوب و بد تفاوت وجود دارد. رازهای خوب را می‌توان مخفی نگه داشت، اما رازهای بد را باید به فرد مورداعتماد گفت. کودکی می‌تواند چنین کند که اعتمادبه‌نفس و احساس امنیت با والدینش داشته باشد. مهم‌ترین ابزاری که کودک‌آزار از آن بهره می‌برد، وادار کردن کودک به مخفی‌کاری است؛ «این رازی بین من و تو است.» کودک باید بداند که این یک راز خوب نیست و نباید راز باقی بماند.

6.به کودکتان یاد بدهید هنگام نیاز کمک بخواهد. او باید بداند همیشه کسی هست که بتواند به او کمک کند. برای اینکه کودک به شما اعتماد کند باید پایه‌های ایجاد اعتماد را از قبل ریخته باشید. کودکی که دائم به‌‌دلیل اشتباهات کوچک موردانتقاد تند والدینش قرار گرفته، چطور می‌تواند موضوعی به این دردناکی که ممکن است خودش را نیز در آن مقصر بداند با والدینش درمیان بگذارد؟ می‌توانید در قالب داستانی که برای شخص دیگری اتفاق افتاده، به کودک اطمینان‌خاطر بدهید که این احساسات منفی تقصیر او نیست و بیان آنها هم برایش دردسرساز نخواهد بود.

7.الگوی رفتارى کودک براى اینگونه مراقبتها باشید و با رفتارتان به عنوان یک الگو ،روش مراقبت از بخش هاى مختلف بدن از جمله اندامهاى جنسى را به کودک آموزش دهید.

8. به کودک آموزش دهید که مهاجم هر فردى مى تواند باشد.اینکه فرد مورد نظر عضو خانواده،فامیل ، دوست خانوادگى، فرد مورد اعتماد خانواده و… باشد رفتار او را موجه نمى سازد.

9. به کودک آموزش دهید که احترام به بزرگترها به معناى اطاعت بدون چون و چرا از در خواست هاى آنها نیست و براى آنکه بچه با ادبى به نظر برسد لازم نیست همه درخواستهاى دیگران را اطاعت کند.

حتما در مورد این 4 زنگ خطر با کودکانتان صحبت کنید و از آنها بخواهید این موارد را به شما اطلاع دهند.

-اگر کسی اندام خصوصی کودک را نگاه ‌کرد یا از کودک خواست به اندام خصوصی او نگاه کند. (زنگ خطر دیدار)

-اگر کسی حتی در قالب شوخی در مورد اندام خصوصی با کودک صحبت کرد. (زنگ خطر گفتاری)

- اگر کسی اندام خصوصی کودک را لمس کرد یا از کودک خواست به اندام خصوصی او دست بزند. (زنگ خطر تماسی)

-بردن کودک به محلی خلوت بدون اطلاع پدر و مادر یا سرپرستش. (زنگ خطر مکانی)

به کودک بگویید در صورت مشاهده هرکدام از این علائم واکنش نشان دهد و در‌باره آن با شما صحبت کند، حتی اگر فردی که این اعمال را انجام داده از بستگان و نزدیکان باشد.

آنچه باید خود والدین انجام دهند:

۱.داشتن نظارت کافى بر کودکان و تعاملات آنها با سایر افراد

شما به عنوان پدر یا مادر همیشه باید بدانید کودکتان با چه شخصی است و مشغول چه فعالیتی میباشد.خصوصا اگر کودکتان با یک فرد بزرگسال یا نوجوان تنهاست

۲.پیش بینى شرایطى که در آن احتمال آزارجنسى براى کودک بیشتر است

در مواردى که براساس شرایط زمانى و مکانى احتمال بروز آزارجنسى افزایش مى یابد، لازم است والدین مراقبتهاى خود را افزایش دهند. مثلاً در مواردى که افراد بزهکار در همسایگى حضور دارند و یا در ساعات خاصى از شبانه روز که حضور کودک در محیط بیرون از منزل با احتمال بیشتر آزارجنسى همراه است.

۳.شناخت عوامل خطر فردى

در صورت وجود برخى عوامل خطر در کودک، مثل عقبماندگى ذهنى، لازم است مراقبت والدین براى کاهش خطر بروز آزارجنسى افزایش یابد.

۴. شناخت عوامل خطر خانوادگى

درمان افراد مبتلا به اختلالات روانى یا افراد مبتلا به اختلالات مصرف مواد مخدر، بهبود روابط بین افراد خانواده، تعیین حد و مرز بین افراد وتأمین فضاى کافى فیزیکى براى زندگى افراد و… از جمله عواملى هستند که میتوانند به کاهش خطر آزارجنسى کمک کنند.