تربیت اخلاقی کودکان، کار بد بده!

ارزش گذاری اعمال در تربیت بسیار اهمیت دارد. ما باید بتوانیم میزان ارزش اعمال خوب و میزان ضد ارزش بودن کارهای بد را به خوبی به فرزندانمان منتقل کنیم.

اگر رفتار های اخلاقی و دینی بزرگسالان را به کودک بیاموزید، چون این طرز رفتار به طور طبیعی و بر اساس قابلیت های ذهنی و عاطفی از طرف کودک پذیرفته نمی شود کودک از اخلاق و دین چیزی جز ریا و دروغ گویی یاد نمی گیرد. به مکالمه زیر توجه کنید:

بزرگسال: نباید این کار را بکنی

کودک: چرا نباید بکنم

بزرگسال: برای اینکه کار بدی است

کودک: کار بد کدام است؟

بزرگسال: آن کاری که تورا از انجام آن منع می کنند

کودک: مگر چه ضرری دارد

بزرگسال: ضررش این است که تو را برای نافرمانی تنبیه می کنند

کودک: سعی می کنم خبردار نشوند

بزرگسال: مراقب تو خواهند بود

کودک: در خفا آن کار را انجام می دهم

بزرگسال: تو را تنبیه می کنند

کودک: دروغ خواهم گفت

بزرگسال: نباید دروغ بگویی

کودک: چرا نباید دروغ گفت؟

بزرگسال: برای این که کار بدی است…

این دور و تسلسلی که نمی توان از آن اجتناب کرد. اگر از این دور خارج شوید کودک حرف شما را نمیفهمد. آیا این گونه روش های تحمیلی تربیت به نفع رشد اخلاقی کودک است؟

ارزش گذاری اعمال در تربیت بسیار اهمیت دارد. ما باید بتوانیم میزان ارزش اعمال خوب و میزان ضد ارزش بودن کارهای بد را به خوبی به فرزندانمان منتقل کنیم. فرزند ما باید بداند که استفاده از کلمه رکیک چقدر زشت است. او وقتی از کلمه زشت استفاده می کند، باید در درون خود بداند که چه اندازه کار بدی انجام داده است. وقتی هم که به مادرش کمک می کند، باید درک کند که این کار چه اندازه کار خوبی است. بدون درک زشتی و زیبایی کارها نمی توان بچه ها را به سوی کارهای خوب دعوت کرد و از کارهای زشت دور نمود.

در میان گزاره های تربیتی، این گزاره های تصویری است که به خوبی می تواند میزان زشتی و زیبایی و اهمیت کارها را به بچه ها منتقل کند. متأسفانه برخی از پدران و مادران فکر می کنند با بیان جمله های دستوری می توانند میزان زشتی و زیبایی کارها را به فرزند منتقل کنند؛ از همین رو در این زمینه از گزاره های دستوری استفاده زیادی می کنند.

منبع: فرزند پرتال