درمان بیش فعالی کودکان، قرص آمفتامین

کودکان مبتلا به نوع اول بیش فعالی در توجه و دقت و تمام کردن کارها مشکل دارند و کودکان حواس پرت و آشفتهای هستند. محققان دریافتهاند که این کودکان در انجام کارهای تحصیلی نیز مشکل دارند.
در نوع بیتوجهی کودک بیشترین مشکل را در نگهداری توجه و تمرکز دارد. به نظر میرسد که او هیچ توجهی به صحبتهای طرف مقابل نمیکند، در اتمام کارهایش حتی آن کارهایی که خودش دوست دارد، مشکل دارد، به جزئیات بیتوجه است، هنگام بازی یا انجام تکالیف تمرکز کافی ندارد، وسایل خود را مدام گم میکند یا در خانه و مدرسه جا میگذارد. دختران بیشتر از پسران به این نوع اختلال دچار میشوند.
در نوع پرتحرکی/ تکانشگری، کودک بسیار پرتحرک بوده وعمدتاً دست به کارهای خطرناک از جمله بازی با وسایل برقی، بالا رفتن از دیوار یا کمدها و ... میزند، پرحرف است، رفتارهای پرخاشگرانه از خود نشان میدهد، دائماً میخواهد جلب توجه کند، سرجای خود مدام وول میخورد، حرکتهای بی جا از خود نشان میدهد، با دستهایش زیاد بازی می کند. برای انجام هر کاری عجله دارد و همیشه در حال دویدن است. این نوع اختلال بیشتر در پسران دیده میشود.

روش های درمان
آنچه بیشترین تاثیر را بر روند و تاثیر درمان میگذارد، تشخیص به موقع و زودهنگام اختلال و ارجاع سریع کودک به پزشک متخصص است که امکان کاهش آسیب را فراهم میسازد.
روان درمانی:
این درمان توسط یک تیم روان پزشک و روان شناس انجام می گیرد و در آن دو مسئله مورد توجه قرار می گیرد، یکی واکنش ها و رفتارهای فرد و دیگری تفکرات و نگرش هایی که علائم را تشدید می کند به بیمار یاد داده می شود که چگونه در شرایط مشکل زا واکنش ها رو رفتارهای خود را کنترل نماید با این شیوه درمان (رفتاردرمانی) واکنش هایی مثل خشم، افسردگی، و آسیب به خود تحت کنترل درآمده و کودک قادر خواهد بود ارتباط بهترین بین فکر و جسمش برقرار سازد. از سوی دیگر به بیمار نشان داده می شود که چگونه یک مدل فکری و یک نگرش، علائم بیماری را تشدید می کند و براثر آن بیمار بدون علت عصبانی یا مضطرب می شود و این حس منفی منجر به واکنش منفی می شود و در مجموع سعی می شود با این شیوه درمان، مهارت های ذهنی فرد در کنترل رفتار و برقراری روابط اجتماعی افزایش یابد.
درمان دارویی:
داروهایی که در این بیماری استفاده می شوند آمفتامین و ریتالین مشهورترین داروهای این گروه هستند. آمفتامین را برای کودکان بالای سه سال و ریتالین را برای کودکان بالای شش سال تجویز می کنند. عوارض داروها جزئی بوده و بستگی به دوز مورد استفاده دارند. شایع ترین عوارض این داروها کاهش اشتها، بی خوابی، اضطراب، تحریک پذیری، شکم درد و سردرد است اکثر این عوارض پس از چند هفته از شروع درمان از بین می روند.
در پایان لازم به ذکر است درمان کودک بیمار به تنهایی کافی نیست و لازم است خانواده او نیز آموزش های لازم را فراگیرند. یکی از راه های حمایت از خانواده، تشکیل گروه های حمایت گراست که از خانواده هایی که فرزندان بیش فعال کم توجه دارند، تشکیل شده است در این گروه خانواده ها در تاریخ مشخصی گرد هم می آیند و نسبت به مشکلات و دستاوردهایشان صحبت می کنند و از حمایت عاطفی و مشورت یکدیگر بهره مند می شوند بسیار مهم است که اولیا مدرسه و معلم کودک نی در جریان بیماری قرارگیرد. این مسئله به پذیرش کودک در محیط مدرسه کمک شایانی می کند.