علائم و نشانه های کودک آزاری، عوامل و درمان آن

کودک آزاری می تواند به آسیب جسمی، عاطفی، یا جنسی منجر شود. در حالی که کودک آزاری اغلب به شکل یک اقدام رفتاری است، نمونه هایی نیز وجود دارند که بدون هیچ اقدامی کودک آزاری محسوب میشوند، نظیر غفلت و بی توجهی که موجب آسیب میشوند. در خانواده هایی که از سوء مصرف مواد مخدر و الکل و مسائل خشم رنج میبرند، در مقایسه با سایر خانواده ها، بیشتر کودک آزاری دیده میشود. کودک آزاری می تواند منجر به آسیب های کوتاه مدت و دراز مدت و یا حتی مرگ شود. بعضی از کودکان ممکن است بی اطلاع باشند که قربانی کودک آزاری هستند.

تعریف کودک آزاری

کودک آزاری شایع است و می تواند در هر گروه فرهنگی، قومی یا گروه هایی با درآمد یکسان رخ دهد. کودک آزاری می تواند فیزیکی، احساسی، کلامی یا جنسی باشد. همچنین می تواند ناشی از غفلت باشد. کودک آزاری می تواند باعث آسیب جدی به کودک و احتمالا مرگ او شود.

بدرفتاری فیزیکی شامل آسیب های عمدی به کودک به عنوان مثال با سوختن، کتک زدن، یا شکستن استخوان است. کودک آزاری کلامی شامل آسیب رساندن به کودک، به عنوان مثال با محکوم کردن آنها یا تهدید به اقدامات جسمی یا جنسی است. ترومای احساسی می تواند ناشی از انواع مختلف کودک آزاری باشد.

مطالعات نشان می دهند که یک دختر از هر چهار دختر و یک پسر از هشت پسر قبل از سن ۱۸ سالگی مورد سوء استفاده جنسی قرار می گیرند و هر سال حدود یک کودک از هر ۲۰ کودک مورد آزار و اذیت جسمی قرار می گیرد. کودک آزاری جنسی، آزار و اذیت عمدی خردسال برای فعالیت جنسی است که کودک نمیتواند آن را درک کند یا به آن رضایت دهد. این بدان معنی است که کودک مجبور به انجام فعالیت جنسی و یا صحبت در مورد رابطه جنسی با شخص دیگری می شود. این رفتار شامل اعمالی مانند لمس نامناسب سینه یا اندام تناسلی کودک، نشان دادن اندام تناسلی به کودک، نوازش، تماس جنسی دهانی، مقاربت جنسی و مقعدی، و همچنین عریان گرائی، اطفاء شهوت با نگاه و قرار گرفتن در معرض فیلم های مستهجن.

غفلت از کودک زمانی اتفاق می افتد که فرد ضرورت های زندگی کودک را عمدا یا با بی توجهی به سلامت و رفاه کودک، تامین نمیکند. این غفلت می تواند شامل بی توجهی فیزیکی، مانند عدم تامین غذا، لباس، سرپناه یا سایر موارد ضروری باشد. غفلت احساسی شامل بی توجهی به عشق، آسایش یا محبت است. غفلت پزشکی زمانی اتفاق می افتد که به مراقبت های پزشکی توجهی نمیشود.

علائم کودک آزاری

تشخیص اینکه چه زمانی کودک مورد آزار قرار گرفته است، همیشه آسان نیست. کودکانی که مورد آزار و اذیت قرار میگیرند اغلب می ترسند شکایت کنند زیرا آنها از اینکه سرزنش شوند و یا هیچ کسی آنها را باور نکند هراس دارند. علاوه بر این، فردی که آنها را مورد آزار و اذیت قرار داده است ممکن است کسی باشد که آنها او را خیلی دوست دارند و می خواهد از آن محافظت کنند. والدین اغلب قادر به تشخیص علائم کودک آزاری نیستند، زیرا ممکن است آنها نخواهند با این واقعیت مواجه شوند.

اگر مشکوک شده اید که کودک شما از لحاظ جنسی مورد آزار و اذیت قرار گرفته است، کودک باید در اسرع وقت توسط پزشک مورد بررسی قرار گیرد. شاید هر چقدر بر این مسئله تأکید کنیم کم باشد که کودک مورد آزار نیاز به دسترسی فوری به حمایت و درمان ویژه دارد. معاینه پزشک به دلایلی نباید به تعویق بیفتد. بسیاری از علائم آسیب در رابطه با سوء استفاده جنسی موقت هستند. در حالت ایده آل، معاینه باید ظرف ۷۲ ساعت پس از رویداد یا فهمیدن موضوع انجام شود. همیشه معاینه کامل فیزیکی باید انجام شود تا پزشک بتواند هر گونه نشانه ای از کودک آزاری جسمی یا جنسی را بررسی کند. این دو نوع کودک آزاری ممکن است همگام باشند. هرچقدر طول بکشد و کودک آزاری ادامه یابد، احتمال این که کودک بهبودی کامل یابد کمتر است.

مراقب تغییرات غیر قابل توضیح در بدن یا رفتار کودک خود باشید. فقط در صورتی که دلیلی برای مورد آزار قرار گرفتن کودک خود دارید، معاینه رسمی انجام دهید. در غیر این صورت، کودک ممکن است بیشتر بترسد. به هر یک از تغییرات زیر توجه داشته باشید:

نشانه های آزار و اذیت فیزیکی: هر گونه آسیب (کبودی، سوزش، شکستگی، آسیب شکمی یا سر و گردن) که قابل توضیح نیست.

نشانه های سوء استفاده جنسی: رفتارهای ترسان (کابوس، افسردگی، ترس های غیر معمول، تلاش برای فرار)؛ درد شکمی، خیس کردن خود، عفونت مجاری ادراری، درد تناسلی یا خونریزی، بیماری های منتقله از راه جنسی، رفتار جنسی شدید که برای سن کودک نامناسب است.

نشانه های سوء استفاده عاطفی: تغییر ناگهانی در اعتماد به نفس؛ سردرد یا معده درد بدون علت پزشکی؛ ترس های غیر طبیعی، افزایش کابوس و یا تلاش برای فرار.

نشانه های بی توجهی عاطفی: عدم وزن گیری مناسب (به ویژه در نوزادان)، رفتار بی نهایت خونگرم و مهربان، اشتهای بسیار زیاد و دزیدن خوراکی ها

عوامل خطر

ترکیبی از عوامل فردی، رابطه ای، اجتماع و جامعه، در ریسک خشونت و سوء رفتار با کودک نقش دارند. اگر چه کودکان مسئول آسیب های ناشی از آنها نیستند، مشخصه های فردی خاصی یافت شده اند که خطر ابتلا به بدرفتاری را افزایش می دهند. عوامل خطر عوامل کمک کننده هستند - علل مستقیم نیستند.

نمونه هایی از عوامل خطر:

- معلولیت یا عقب ماندگی ذهنی در کودکان که ممکن است مسئولیت مراقب را افزایش دهند.

- انزوای اجتماعی خانواده ها

- عدم درک والدین از نیازهای کودک و رشد کودک

- سابقه سوء استفاده خانگی والدین

- فقر و سایر معایب اجتماعی و اقتصادی مانند بیکاری

- اختلاف، گسستگی و خشونت در خانواده از جمله خشونت یکی از والدین

- عدم انسجام خانوادگی

- سوء مصرف مواد مخدر در خانواده

- جدا شدن والدین و مجرد بودن والدین جوان

- روابط ضعیف والدین و کودک و تعاملات منفی

- افکار و احساسات والدین در حمایت از بد رفتاری ها

- استرس و اضطراب والدین، از جمله افسردگی و یا سایر بیماری های روانی

- خشونت در جامعه

درمان

اگر مشکوک شده اید که کودک شما مورد آزار و اذیت قرار گرفته است، به پزشک متخصص اطفال مراجعه کنید یا با مرکز مبارزه با کودک آزاری (میتوانید با شماره ۱۲۳ تماس حاصل فرمایید) تماس بگیرید. پزشکان از لحاظ قانونی ملزم به گزارش تمام موارد مشکوک کودک آزاری یا بی توجهی، به مسئولین هستند. آنها همچنین می توانند توصیه کنند به روانشناس مراجعه کنید و اطلاعات لازم را در اختیار محققان قرار می دهند. پزشکان میتوانند برای محافظت قانونی از کودک و یا کمک به تعقیب قانونی شخص مجرم که در کودک آزاری جنسی نقش داشته است، در دادگاه شهادت دهند.

کودک آزاری از هر نوعی که باشد، باید بلافاصله اقداماتی را برای گزارش کودک آزاری و دریافت کمک انجام دهید. تاخیر در گزارش، شانس فرزند شما را برای بهبودی کامل کاهش می دهد.

اگر فرزند شما مورد آزار قرار گرفته باشد، از خدمات روانپزشک بهره مند خواهد شد. به شما و سایر اعضای خانواده ممکن است توصیه شود به دنبال مشاوره باشید تا بتوانید حمایت و راحتی فرزندتان را فراهم کنید. اگر فردی در خانواده شما مسئول کودک آزاری باشد، ممکن است روانپزشک نیز بتواند این فرد را با موفقیت درمان کند.

اگر فرزندتان مورد آزار قرار گرفته باشد، ممکن است شما تنها کسی باشید که بتوانید به او کمک کنید. گزارش سوء ظن خود از کودک آزاری را به تعویق نیندازید. انکار مشکل تنها وضعیت را بدتر می کند و اجازه می دهد که سوء استفاده ادامه یابد و احتمال بهبودی کامل کودک را کاهش می دهد. در هر مورد کودک آزاری، امنیت کودک مورد آزار قرار گرفته اهمیت ویژه دارد. او نیاز دارد تا در محیطی امن و بدون احتمال برای ادامه آزار و اذیت، قرار گیرد.

در اغلب موارد، کودکانی که مورد آزار و اذیت و یا بی توجهی قرار گرفته اند بیشتر از آسیب عاطفی نسبت به آسیب فیزیکی رنج میبرند. کودکی که مورد آزار و اذیت قرار گرفته یا به شدت نسبت به او بدرفتاری شده است، ممکن است افسرده شود یا رفتار خودکشی، انزوا یا خشونت را تجربه کنند. این کودکان در سنین بالاتر ممکن است مواد مخدر یا الکل مصرف کنند، سعی در فرار کنند یا دیگران را مورد آزار و اذیت قرار دهند. کودکان کوچکتر رابطه نزدیک تری با فردی که از آنها سوء استفاده میکنند دارند، و آسیب عاطفی جدی تر خواهد بود. هنگام بزرگسالی، آنها ممکن است دچار مشکلات زناشویی و جنسی، افسردگی یا رفتار خودکشی شوند. با مداخله و درمان به موقع و زود هنگام، ممکن است از این پیامدها جلوگیری شود.