درمان سر به هوایی در کودکان، چیکار باید بکنید؟

همه ی کودکان گاهی سر به هوا می شوند و بسیاری از آنها نیز بر بر حسب عادت بازیگوش هستند.

همه ی کودکان گاهی سر به هوا می شوند و بسیاری از آنها نیز بر بر حسب عادت بازیگوش هستند. بی تردید ما عملا آمادگی مواجهه با بازیگوشی فرزندانمان را نداریم و هرگز موافق آن نیستیم.

به طور خلاصه هرگاه این رفتار را مشاهده کنیم سریعا عصبانی میشویم و به همین دلیل نمی توانیم نسبت به آن واکنش درستی داشته باشیم. در این موارد ما به طور کلی عصبانیتمان را با سرزنش های بیهوده ، تهدید و گاهی نیز تنبیه بدنی بروز می دهیم ولی هیچ یک از این واکنش ها برای رویاروی با چنین رفتارهایی توصیه نمیشود.

منشا بازیگوشی کودکان این است که آنها یا دوست ندارند کار مورد نظر را انجام دهند یا ما را دوست ندارند .

اما کودکان بیشتر در مواجهه با چه کارهایی بازیگوشی می کنند؟ شستن ، خوردن ، به رختخواب رفتن ، آماده شدن برای رفتن به جایی و.... ؛ این تمام چیزی است که ما به یاد می آوریم.

آیا اکنون ما به آنها تذکر می دهیم ، چون بازیگوشی می کنند؟ یا آنها بازیگوشی می کنند چون ما به آنها تذکر می دهیم؟ ما به عنوان پدر و مادر احساس می کنیم که اگر به کودکانمان چیزی را گوشزد نکنیم ، آنها یا دیرتر از حد انتظار ، کارهای روزمره ی خود را انجام می دهند، یا هرگز آنها را انجام نمی دهند.

با وجود این ، دست کم تا حدودی برای خودمان ثابت شده است که گوشزد کردن مداوم نمیتواند خیلی موثر باشد. پس باید راه های دیگری را امتحان کرد.

درمان این مشکل نیازمند راه حل های موثرتری است. هر دو دلیل گفته شده حاکی از این است که کودک چیزهایی را دوست ندارد ، نخست ، کارهای روزمره و دیگری ، ما که آ«ها را به انجام دادن این کارها وادار می کنیم.

به رغم نبود انگیزه یا میل ، کودک به اهمیت یا انجام دادن آن کار نگاه می کند. به عبارت دیگر او میان نخواستن و انجام ندادن قرار می گیرد . هرجا هر فردی ، کوچک یا بزرگ ، در چنین وضعیتی قرار گیرد ، در آن زمان آن کار را انجام نمی دهد یا نیمه کاره رهایش می کند.

پس ما نیز کم و بیش با این مسئله رو به رو می شویم . این دقیقا همان چیزی است که کودکان با آن مواجهند .

آنها کمی دیرتر از دیگران آماده ی شام خوردن می شوند ، دست هایشان را به خوبی نمی شویند ، در آخرین لحظات به سرویس مدرسه می رسند ، وسایلشان را جا می گذارند، لباس خود را می پوشند اما نامرتب و شلخته هستند و.... هر پدر و مادری میتواند به موارد دیگری نیز اشاره کند.

این موارد نشان می دهد که کودک نمیتواند میان بی علاقگی به یک کار و اجبار به انجام دادن آن ارتباط موثری برقرار کند. بازیگوشی کودکان نمودی از مقاومت آنهاست. بهترین درمان ممکن این است که آن مقاومت را از سر راهمان برداریم و فرزندمان را به سمت کارهایی که نمی خواهد انجام دهد ، هدایت کنیم.

انجام دادن این کار مخصوصا زمانی که کودک برحسب عادت در بسیاری از کارها بازیگوش است ، بسیار مشکل تر می شود. یعنی کودک برابر خواسته های والدینش چنان مقاومت می کند که خشم و عصبانیت آنها را در پی دارد و سپس ، همین عصبانیت به دلیلی برای سرپیچی تبدیل میشود.

در ادامه ، شخصیت او پس از مدتی به دلیل اندک لذت کینه توزانه ای که نصیبش می شود به شخصیتی ناسازگار و سرکش تغییر می کند.

اگر بازیگوشی به این شکل کلی که شرح داده شد ، رسیده باشد ، بهتر است با خود آن کاری نداشته باشیم. در نظر گرفتن یک برنامه ی جامع که شامل ارتباط های اجتماعی باشد ، برای هدایت احساسات خالص و ناب فرزندمان بسیار مهم است.

ما فرزندانمان را به گونه ای تربیت یا ترغیب می کنیم که یاد بگیرند همیشه کنار آنها نخواهیم بود. آنها می دانند چه می خواهیم . چیزی که آنها یاد می گیرند این است که رضایت ما را به دست آورند و البته برنامه های اجتماعی ما نیز در رابطه با همین امر طراحی می شود.

درمان بازیگوشی های جزئی نیز از الگوهای مشابه تبعیت می کند. ایده آل این است که برای کسب نتایج مطلوب به فرزندمان انگیزه بدهیم. هیچ حرف و حدیثی درباره ی شستن دست ها ، لباس پوشیدن و به موقع رسیدن به سرویس مدرسه وجود ندارد.

اما این کارها که اساسا روزمره تلقی میشوند عادتا نیز پذیرفته شده اند. با این حال وقتی کودکان با بازیگوشی در این کارها تمرد می کنند ، در واقع ناخشنودی و نارضایتی خود را بروز می دهند. وقتی در این شرایط او را سرزنش می کنیم و تحت فشار می گذاریم تنها نارضایتی اش را تشدید می کنیم.

بهترین فرصت زمانی به دست می آید که بازیگوشی او آنچنان حاد نشده باشد. در این شرایط باید به گونه ای رفتار کنیم که او عشقمان را درک کند نه اینکه مدام با رفتارهای اصلاحی و عیبجویانه ی ما رو به رو شود.

منبع: کودک آنلاین