چگونه با کودکان خود دوست باشیم؟

هروقت پیش کودک خود هستید سعی کنید نسبت باد رفیق مهربانی باشید. در تمام مدتی که او را تغذیه می کنید، حمام میدهید، لباسش را می پوشانید، کهنه هایش را عوض می کنید ، بغلش می نمائید و یا در کنار او می نشینید، طفل علاقه و محبت خود و شما را بیکدیگر در می یابد. وقتی طفل را بغل کرده نوازش می کنید و یا با او بزبان کودکانه حرف میزنید، هنگامیکه باو می فهمانید که بنظر شما او عزیز ترین و زیباترین طفل در تمام دنیاست، بدین وسیله روح و روانش را رشد و پرورش میدهید، عبنا همانطوریکه شبر، استخوانهایش را نمو می دهد. بهمین دلیل است که ما بزرگسالان، حتی آنها که گوشه گیر و با صاحب شان و مقامی هستند، هنگام ملاقات و سلام و احوالپرسی با اطفال سرمان را بطرف آنها جنبانده و با زبان کودکانه با آنها حرف میزنیم. یکی از معایب بی تجربه بودن پدر و مادر آنست که کار را خیلی جدی تلقی می کنند و فراموش می کنند که از آن لذت ببرند لذا محبت و صمیمیت والدین و طفل نسبت بیکدیگر آنطور که باید باشد نخواهد بود.
منظور من آن نیست که در تمام مدتیکه کودک بیدار است با او با ملایمت و مهربانی صحبت کنید ، یا دائما با او در رفته قلقلکش دهید. خیر! زیرا این عمل اورا خسته میکند و بالمال باعث عصبانیت و لوس شدنش می شود، میتوان نه دهم اوقاتی را که با اوصرف می کنید کاملا آرام و ساکت در کنارش بسر برید، ولی آن رفاقت دلنشین و مطبوع و آن همنشینی دلپذیر و ملایم است که برای شما وار هردو اثرات نیکوئی داشته و سودمند باشد. همچنین آن آرامش خاطریکه در موقع بغل کردنش در خود حس می کنید، آن نگاه آرام و دلجویانه ایکه براو می افکنید و آن طنین لطیف و ملایم صدای شماست که او و شمارا رفیق شفیق ومحبوب یکدیگر می سازد.

رفاقت بدون لوس کردن
اگرچه بسیار بجا و شایسته است که طفل هنگام بازی و تفریح در حول و حوش و اطراف مادرش (و برادر و خواهرش) باشد بطوریکه بتواند مادرش را ببیند و صدای مادرش را بشنود و گاهی با او بازی نماید و زمانی برای او سروصدائی بکند ولی بهیچوجه لزومی ندارد که تمام مدت روی زانو با بغل مادرش قرار بگیرد و دائما مادرش را وادار کند که او را مشغول سازد. طغل بخوبی می تواند از مصاحبت مادرش لذت ببرد و از آن بهره مند گردد و در عین حال یاد بگیرد چطور خود را مشغول ساخته با خود بازی نماید زیرا اگر مادر تازه کاری طفل خود را بیشتر اوقات بغل کرده دائما با او بازی نماید، طفل ممکن است آن چنان باینکار عادت کند که هر روز بیش از پیش تقاضای محبت و توجه زیادتری از مادش بنماید.

بازی و مراقبت
کودکان از مقدار و مدت خواب خود، مخصوصا عصرهای بتدریج می کاهند، در اوقات بیداری، اطفال میل دارند بکاری مشغول شوند با هم بازی و رفیقی داشته باشند . در دو یا چهار ماهگی از نگاه کردن برنگهای روشن و اشیاء متحرک لذت می برند. در خارج از اطاق، از دیدن برگ و سایه درختان خیلی خوشحال می شوند. در داخل اطاق ، دستهای خود و عکسهای دیوار را با کنجکاوی بررسی میکنند، می توان بعضی از تصاویر پلاستیکی برنگی روشن را با ریسمانی در بین میله و نرده های تختخوابش آویزان کرد و آنها را در محلی قرار داد که دستهای طفل بان برسد (ولی نه بالای بینی اش). میتوان تصاویر مختلف مقوائی که کاغذهای رنگی روی آن چسبانده شده باشد، درست کرد و با سرعت ملایمی آنها را حرکت داد (یا ممکن است آنها را بسقف اطاق یا به لوستر چراغ برق آویزان کرد). همچنین میتوان بعضی از وسایل مناسب منزل، مانند قاشق و با فنجان پلاستیکی را بتختخوابش آویزان کرد. .
یک نکته را بخاطر بسپرید که طفل بتدریج همه چیز را بدهان خود می گذارد . در اواسط سال اول،. بازی کردن و گذاشتن اشیاء و اسباب بازی بدهان، از بزرگترین لذات طفل است: به دهان گذاشتن تمام اسباب بازیهای پلاستیکی، جغجغه ، حیوانات و عروسکهای پارچه ای، اثاثیه خانه و آشپزخانه، قابل اطمینان بوده خطری ندارد، ولی اشیاء و اثاثیه ایکه با رنگهای حامل سرب نقاشی و رنگ آمیزی شده باشد ، با اسباب بازیهائیکه در نتیجه جویدن بقطعات کوچک و تیزی در آید ، با دانه ها و مهره های کوچک بلوری و یا هر جسم کوچکی که طفل ممکن است آنها را ببلعد و خفه شود، خطرناک بوده امکان ایجاد عوارض و عواقب وخیمی را دارد. مثلا سوت فلزی را که در حیوانات لاستیکی وجود دارد حتما خارج سازید.
بعداز ظهرها وقتی طفل از گهواره یا تختخواب خود حوصله اش سر میرود، او رادر پارک یا قفس بازی در نزدیک محلی که نشسته اید یا کار می کنید قرار دهید. اگر قصد دارید از این پارکهای بازی برای کودکان تهیه کنید، باید طفل را از سه تا چهار ماهگی قبل از اینکه نشستن و چهار دست و پا راه رفتن را بیاموزد و قبل از اینکه بازادی در اطاق خو بگیرد، بپارک عادت دهید در غیر این صورت طفل از همان ابتدا پارک را بمنزل زندان تلقی خواهد نمود. هنگامیکه طفل نشستن و چهار دست و پا راه رفتن را آموخت، بدنبال اشیائی میرود که چند قدم دور تر قرار دارد و از بازی با چیزهای بزرگتر مانند ملاقه، ماهی تابه، آبکش وغیره لذت فراوان میبرد، وقتی از پارک باقنس بازی نیز خسته شد، میتوان او را روی صندلی چرخان و متحرک و یا صندلی مخصوص اطفال نشاند.

پارک یا قفس بازی
داشتن پارک اجباری نیست. بعضی از اطباء و روانشناسان مخالف آن هستند، زیرا طفل را از چهار دست و پا راه رفتن و در نتیجه از تفتیش و بررسی اشیاء و اثاثیه مختلف منزل باز میدارد همچنین از کسب استقلال طفل جلوگیری مینماید. من فلسفه این مخالفت و عیب فرضی را کاملا متوجه هستم ولی باور نمیکنم که دلیلی برله یا علیه آن وجود داشته باشد. من معمولا تهیه پارک را از نقطه نظر عملی، بعنوان یک کمک مهم ، خصوصا برای مادران مشغول و گرفتار ، توصیه و پیشنهاد میکنم. پارک را در اطاق یا آشپزخانه ، یعنی جائی که مادر مشغول انجام کارهای خانه است، قرار دهید تا طفل هم از مصاحبت مادرش منتفع گردد و هم از رفت و آمد و خبرها و جریاناتی که در منزل رخ میدهد مطلع شود. بعلاوه بعدها طفل از گذاشتن و برداشتن اسباب۔ بازیهایش در پارک تفریح میکند و از آن لذت می برد. رفته رفته که طفل بزرگتر شد و توانست بایستد، نرده های پارک دستگیره خوبی است که طفل دستش را بانها بگیرد و از افتادن خود جلوگیری نماید . در مواقعی که هوا خوب است، میتوان پارک را در ایران با بالکن

گذاشت که طفلهم درجای امن و مطمئنی نشسته باشد و هم دنیای خارج را تماشا کند.

صندلی متحرک
استفاده از صندلی منحرک بعداز آنکه طفل توانست راست بنشیند و قبل از اینکه راه افتاده باشد، خیلی مفید است. در بعضی از این صندلی ها، قسمت جلو چوب نیم دایره شکلی که در قاعده صندلی کار گذاشته شده است بقدر کفایت روی زمین تکیه ندارد لذا طفل ممکن است با یک حرکت تند، صندلی را بطرف جلو واژگون نماید. برای جلوگیری از این خطر، چوب نبمدائره ای را می توان دراز تر کرد با با بستن بندی بعقب صندلی دامنه نوسان صندلی را بطرف جلو محدودتر نمود.
بچه را دائما روی صندلی نگذارید زیرا طفل در هر حال احتیاج به راه رفتن با چهار دست و پا داشته باید بتدریج ایستادن را نیز یاد بگیرد .