بیماری اوتیسم کودکان، همان درخودماندگی است؟

والدین تیزبین قبل از سن ۳۰ ماهگی متوجه نشانه های اوتیسم ( درخودماندگی) می شوند.

والدین تیزبین قبل از سن ۳۰ ماهگی متوجه نشانه های اوتیسم ( درخودماندگی) می شوند. احتمالا کودک علاقه ای به برداشتن و بغل کردن خود نشان نمی دهد. ممکن است یکی از آن کودکان (( خوبی)) باشد که آرام دراز می کشد و به ندرت گریه می کند و مقدار زیادی هم می خوابد.

ممکن است گاهی بدون هیچ علت واضحی جیغ بکشد. غالبا بعد از مدتی عقب افتادگی عمیقی از نظر حرف زدن مشاهده می شود به طوری که کودک اولین کلمه ی خود را در پنج یا شش سالگی به زبان می آورد ؛ اکثرا به اشتباه مشکل کودک ناشنوایی تشخیص داده میشود.

کودکان درخودمانده غالبا فاقد توانایی ارتباط با بزرگترها یا حتی سایر بچه ها هستند و اسباب بازی ها را به انسان ها ترجیح می دهند. تظاهرات دیگر آن عبارتند از اطوارهای قالبی کلیشه ای ، گریز از تماس چشمی و به ندرت نشان دادن هرگونه حالت چهره در هر موقعیتی .

کودکان مختلف جنبه های متفاوتی از اوتیسم را نشان می دهند بنابراین تشخیص دقیق این حالت دشوار است ، اما در اینجا چند نکته ی کلی درباره ی درخودماندگی ارائه می کنیم.

درخودماندگی یک ناتوانی ذهنی بسیار دشوار و مادام العمر است. به نظر نمی رسد علت آن ضربه های احساسی باشد و ممکن است همراه با سایر اختلالات از جمله عقب ماندگی ذهنی دیده شود.

شیوع این بیماری در پسرها چهاربرابر دخترهاست. والدین کودکان درخودمانده بی عاطفه نیستند آنها به اندازه ی هر کس دیگری صمیمی و با محبت هستند. از هر ۱۰۰۰۰ نفر ، تقریبا چهار یا پنج نفر دچار اوتیسم هستند و ۱۵ تا ۲۰ نفر حالات شبیه اوتیسم را دارا می باشند. در هر دو صورت چنین افرادی نیاز به پشتیبانی و درک افراد دیگر دارند.

مشکل افراد مبتلا به اوتیسم مهار ارتباط با دیگران است. کودکان مبتلا به اوتیسم رفتاری نامتناسب با سن و سال خود نشان می دهند. به عنوان نمونه در سن ده سالگی مثل یک بچه ی سه ساله کج خلقی می کنند.

اوتیسم نه تنها ارتباط کلامی بلکه تمام جنبه های ارتباط را مختل می سازد ، کودکان مبتلا به اوتیسم نمیتوانند حالات چهره ، ژستها ، یا آهنگ های مختلف صدا را که همه ی آنها برای ارتباط روزمره با سایر مردم ضروری است بشناسند یا تعبیر کنند.

به علت ناتوانی برای برقراری ارتباط ، کودکان مبتلا به اوتیسم احساس انزوا و جدا بودن از سایرین را دارند و ممکن است به مشکلات ثانویه ی دیگری از قبیل بی تفاوتی نسبت به سایر مردم ، مشکلات یادگیری ، مشکل از نظر سازگاری با نیازهای زندگی روزمره و نوعی رفتار محدود و تکراری دچار شوند.

کودکان مبتلا به اوتیسم مراحل مختلفی را پشت سر می گذارند. بین دو و پنج سالگی کنترل رفتار آنها به علت فعالیت بیش از حد بسیار مشکل است. بین سن شش و دوازده ممکن است بهبودی در مهارت های اجتماعی و رفتار دیده شود ولی در سنین نوجوانی و دهه ی سوم زندگی ممکن است مشکلات اولیه مجددا بروز کنند.

کودکان مبتلا به اوتیسم به تدریج که بزرگ می شوند آگاهی بیشتری از مردم پیدا می کنند و نسبت به آنها واکنش مثبت نشان می دهند به خصوص در مورد خانواده و دوستان.

از هر ۱۰۰ کودک مبتلا به اوتیسم ۵ تا ۱۰ نفر تبدیل به بزرگسالانی مستقل می شوند ، ۲۵ تا ۳۰ نفر به خوبی پیشرفت می کنند ولی هنوز به حمایت و نظارت احتیاج دارند و بقیه متاسفانه شدیدا ناتوان و وابسته باقی می مانند.

کمک به شما و کودکتان

تشخیص اوتیسم در کودک شما ضربه ی دردآوری خواهد بود زیرا به یک تعبیر احساس می کنید که کودک خود را از دست داده اید و واقعا هم ممکن است کودکی را که تصور می کردید دارید از دست داده باشید.

با این حال با مراقبت و آموزش مناسب میتوان به افراد مبتلا به اوتیسم کمک کرد زندگی خود را تا حد امکان با شخصیت و عدم وابستگی به سر ببرند.

اگر کودک مبتلا به اوتیسم بتواند تا سن دوازده سالگی در یک مدرسه ی معمولی ثبت نام کند. ( این امر در مورد تقریبا نیمی از کودکان مبتلا به اوتیسم تحقق می یابد) احساس انزوای والدین تخفیف می یابد و زندگی امید بخش تر می شود.

(( گرفتن درمانی )) یکی از روش هایی است که در مورد کودکان مبتلا به اوتیسم به کار می رود. پرس و جو در مورد گروه هایی که آموزش و تمرین این کار را انجام می دهند ارزش دارد. در گرفتن درمانی پدر یا مادر به قدری کودک خود را علی رغم گریه کردن ، جیغ کشیدن ، لگد زدن و مبارزه ی او به زور نگه می دارد تا کودک آرام شود.

این کار ممکن است یک ساعت طول بکشد و پدر یا مادر را از نفس بیندازد ولی در عوض در پایان این مدت مرحله ای از تماس عاطفی ، با محبت و آرام و ملایم بین کودک و پدر یا مادر آغاز میشود که در آن کودک می آموزد نسبت به او پاسخ دهد و ارتباط برقرار کند و آشکارا به تبادل عشق و محبت می پردازد.