علل اضطراب در کودکان، چرا پریشان خاطر میشوند؟

کودکان مضطرب به خاطر وراثت تمایل دارند شخصیت عاطفی تری نسبت به حد میانگین داشته باشند.

هیچکس پاسخ کامل این سوال را نداده است اما پژوهش های متعدد عوامل آن را مشخص کرده اند که احتمال دارد هر یک به نحوی در بروز اضطراب در کودکان نقش داشته باشند. میتوان این عوامل را به شرح زیر خلاصه کرد:

الف ) از طریق نسل شناسی:

اغلب میتوان اضطراب را در برخی خویشاوندان نزدیک افرادی که کودک آنها مضطرب به نظر می آید شناسایی کرد. تا حدی عادی است که دست کم یکی از والدین کودک مضطرب نیز به نحوی مضطرب باشند. در برخی موارد احتمال دارد یکی از والدین ناخودآگاه در سطح جدی درگیر اضطراب شده باشد.

احتمالا یکی از والدین بیش از حد متوسط تمایل به نگرانی دارد. این مورد به ویژه در کودکان با اضطراب در سطح بالا دیده شده است. کودکانی هم فقط با (( ترس های خاص ، در یک موقعیت خاص)) احتمال کمتری دارد که والدین مضطرب داشته باشند.

همچنین پژوهش های دیگر نشان داده است آنچه از والدین به کودک انتقال پیدا میکند یک تمایل خاص نیس که خجالتی باشد یا از تاریکی نگرانی داشته باشد بلکه یک شخصیت کلی است که از لحاظ عاطفی بیش از اشخاص دیگر حساسیت دارد. درست مانند اندازه ، قد و رنگ مو که در افراد متغیر است.

کودکان مضطرب به خاطر وراثت تمایل دارند شخصیت عاطفی تری نسبت به حد میانگین داشته باشند. در جهت مثبت ، این طور معنی می دهد که احتمالا آنها با دقت ، با محبت ، درستکار و دوست داشتنی تر هستند.

در جهت منفی احتمال دارد آنها نسبت به نگران بودن ، به فکر فرو رفتن ، احساس کمبود کردن و هراسان بودن آمادگی بیشتری داشته باشند. همچنین در شخصیت هر کودک نکات مثبت و منفی دیگری وجود دارد که ما نمیخواهیم و نمیتوانیم آنها را تغییر دهیم.

ب) واکنش والدین:

واکنشی که نسبت به کودک در مورد اضطرابش نشان می دهید یا روشی که به وسیله آن اضطراب کودک را کنترل می کنید ، امکان دارد در توسعه ی اضطراب او نقش داشته باشد. در حالی که تمامی والدین با یکدیگر تفاوت دارند به نظر می آید که برخی از والدین به کودکان مضطربشان به طور زیاد با روش حمایتی واکنش نشان میدهند.

این روش کاملا قابل درک است. والدین به کودکانشان عشق میورزند بنابراین وقتی با کودکی ترسو ، آسیب پذیر و نگران برخورد میکنند فقط کاملا به طور طبیعی برای یاری رساندن به آنها هجوم می برند. اما در برخی موارد ممکن است این رفتار کمک کننده ، کاملا الگوی رفتاری آنها شود.

برخی از والدین دوست دارند در اضطراب کودکانشان شریک شوند و حتی زمان که ضرورت ندارد به آنها کمک کنند. این حالت به ویژه در مواردی است که والدین خودشان نیز اضطراب دارند. در هر صورت باید والدین تا حد امکان جلوی اضطراب خود را در حضور کودکان بگیرند. به ویژه در دوره ی بارداری از مسائل نگران کننده و هیجانات ناشی از کشمکشها و ناهنجاری ها جدا جلوگیری و خودداری نمایند.

اگر به کودکی سالم و مطمئن فکر میکنند باید علاوه بر جسم ، به روح او نیز توجه کنند و در ایام بارداری از ماه اول بلکه از هفته ی دوم بارداری کاملا بر اعصاب خود مسلط باشند و دور از مسائل تشنج زا بوده و مطلقا خود را دچار تنش و اضطراب نسازند که مستقیما روی جنین اثر میگذارد.