مشکلات رفتاری در کودکان، بچم مضطربه یا خجالتی؟

کودکانی که به عنوان “خجالتی” توصیف می شوند، ممکن است با صحبت کردن در مدرسه مشکل داشته باشند.

کودکانی که به عنوان "خجالتی" توصیف می شوند، ممکن است با صحبت کردن در مدرسه مشکل داشته باشند، با بزرگسالانی که برایشان آشنا نیستند حرف نزنند و حتی با همسالانشان به سختی ارتباط برقرار نموده و دوست شوند. به نظر می رسد که این رفتارها از مشخصه

های خجالتی بودن به مفهوم عامش است. اما چگونه می توان فهمید که مشکل یک کودک چیزی بیش از خجالتی بودن است؟ اگر ناتوانی آنها در برقراری ارتباط با دیگران بسیار شدید باشد، اگر عملکرد آنها در زندگی روزمره شان خلل ایجاد کند چه باید کرد؟

اضطراب اجتماعی، یک اختلال روانپزشکی به رسمیت شناخته شده است که می تواند خیلی شبیه به خجالت کشیدن باشد و وقتی که یک کودک در مرحله ای قرار دارد که فراتر از خجالتی است و نیاز به کمک یک ارائه دهنده سلامت حرفه ای روانی دارد، تشخیصش می تواند دشوار باشد. راهنمای تشخیصی و آماری انجمن روانپزشکی آمریکا (APA)که توسط متخصصین بهداشت روان مورد استفاده قرار می گیرد، بیان می کند که برای تشخیص نشانه های اختلال اضطراب اجتماعی، این نشانه ها در کودک باید برای شش ماه یا بیشتر رصد و مشاهده شوند.

۱۰ نشانه که کودک ممکن است فراتر از حس خجالت، اضطراب داشته و طی آن علاوه بر وجود علائم ساده، عملکرد طبیعی کودک نیز مختل می شود، به شرح زیرند:

۱) ترس از قرار گرفتن در معرض خجالت زدگی

یک فرد مبتلا به اضطراب اجتماعی، تجربه یک ترس واقعی در مواجهه با یک وضعیت اجتماعی را دارد. آنها ممکن است ترس داشته باشند که دیگران به آنها نگاه انتقادی داشته باشند و این به نوعی باعث شود تا آنها خود در برابر دیگران خجالت بکشند. بودن در یک محیط اجتماعی می تواند به آنها این احساس را القا کند که در معرض دیده شدن و قضاوت هستند.

۲) تاثیرات مخرب ترس

ترس از موقعیت های اجتماعی می تواند یک شخص مضطرب را در تنگنا قرار دهد، ممکن است این علائم به شکل فیزیکی بروز کنند مانند تپش قلب، دهان خشک، تعریق کف دست ها، لرزش و صدای شل. بدن وقتی به اضطراب می افتد، ذهن را نیز تحت الشعاع قرار می دهد.

۳) اضطراب یا حملات هراس

احساس ترس از یک وضعیت اجتماعی می تواند تا حدی که موجب حمله اضطراب یا حمله ناگهانی شود، افزایش یابد. این نوع حملات می تواند ترسناک باشد. آنها می توانند علائم جسمی حادی مثل تپش شدید قلب، درد قفسه سینه، تنگی نفس و تهوع را شامل شوند. بسیاری از افراد مبتلا به حمله هراس احساس می کنند علائمی مانند حمله قلبی دارند.

۴) آگاهی از منطقی نبودن ترس

کودک مبتلا به اضطراب ممکن است کاملاً آگاه باشد که احساس ترس در مورد رفتن به جمع مانند یک جشن تولد غیر منطقی است اما با این وجود او قادر به کنترل آن نیست.

۵) اجتناب از موقعیت هایی که باعث ترس می شوند

کودکان با اضطراب اجتماعی افراطی، اغلب از قرار گرفتن در شرایطی که باعث ترس آنها می شوند، اجتناب می کنند. مدرسه اغلب محیطی است که باعث ایجاد ترس در کودک مضطرب می شود، زیرا که خواسته هایی از کودک برای انجام دادن و تعامل با دیگران در سطحی که ممکن است احساس کنند توانش را ندارند، مطرح می کنند.

۶) اختلال در زندگی عادی

برای کودکان رفتن به مدرسه بخشی از زندگی روزمره است. اگر اضطراب شدید کودک مانع از حضور در مدرسه شود، کودک نمی تواند به تحصیل مناسب دست پیدا کرده و یا با همسالان خود همکاری کند که هر دو از جنبه های مهم زندگی به اصطلاح «عادی» است.

۷) کنار کشیدن از فعالیت های اجتماعی

به غیر از مشکل با مدرسه، اجتناب از سایر فعالیت های اجتماعی معمولی دوران کودکی مانند مهمانی، بازی و فعالیت های فوق العاده مانند رفتن به باشگاه ها و ورزش، می تواند کودک مضطراب را با حس ناتوانی اش در برقراری ارتباط با دیگران، رها کند.

۸) وجود علائم برای شش ماه یا بیشتر

به منظور تشخیص اضطراب اجتماعی، علائم باید در حال حاضر موجود بوده و در طی شش ماه یا بیشتر در عملکرد فرزند رصد شده باشند. این چارچوب زمانی، نشان می دهد که اضطراب فرزند یک تئوری سخت گیرانه نبوده و اجتناب از شرایط خاص ناراحت کننده برای او موردی فراگیرتر و ماندگارتر از خجالت موقتی است.

۹) هیچ علت دیگر پزشکی برای ترس و پرهیزهای کودک وجود نداشته باشد

یک پزشک باید تاثیر داروهایی که ممکن است کودک مصرف کند یا هر گونه شرایط مشابه دیگر بر رفتار کودک را انکار کند.

۱۰) حس شما به شما بگوید این چیزی بیش از خجالت ساده است

حس شهودی کسانی که به کودک مبتلا به اضطراب نزدیک هستند و او را به خوبی می شناسند، ممکن است خیلی قبل از اینکه علائم اضطراب در کودک شدید و ناتوان کننده شوند، به آنها بگوید که کودک تحت تأثیر شرایط شدیدتر و فراگیرتری از خجالت قرار گرفته است. به حستان اعتماد کنید. اگر به نظر می رسد فرزندتان برای رسیدن به موفقیت تمایلی به درگیر شدن با دنیا و مسائلش ندارد، با پزشک متخصص اطفال مشورت کنید.