هیپوتیروئیدی در دوران بارداری، نرخ شیوع

نرخ شیوع کم کاری بالینی تیروئید در دوران بارداری، ۰.۳ الی ۰.۵ درصد و کم کاری تحت بالینی، ۲ تا ۳ درصد گزارش شده است. شایع ترین علت هیپوتیروئیدی در بارداری تیروئیدیت هاشیموتو می باشد که مشخصه ی آن تخریب بافت گلاندولار تیروئید و توسط اتو آنتی بادی می باشد.
آنتی بادی ضد تیروئید در 5 تا 15 درصد زنان سالم در سنین باروری وجود دارد ولی شیوع آن در خانم های حامله با TSH بالا به 50 درصد می رسد.
علل دیگر کم کاری تیروئید ، کمبود ید ، دریافت ید رادیواکتیو و یا تیروئیدکتومی و یا علل مرکزی (هیپوتالامو- هیپوفیزی) می باشد.

افزایش وزن، یبوست ، عدم تحمل سرما، کرامپ های عضلانی، احساس ضعف و بی حالی، خواب آلودگی، پوست خشک، ادم و ریزش مو از علائم کم کاری تیروئید می باشد.
هیپوتیروئیدی می تواند به طور کلینیکال یا ساب کلینیکال بروز کند. در نوع کلینیکال، افزایش TSH و کاهش تیروکسین آزاد (FT۴ ) و در موارد ساب کلینیکال، افزایش سطح TSH با سطح نرمال تیروکسین آزاد مشاهده می شود.

تشخیص، با اندازه گیری TSH و T4 توتال صورت می گیرد. TSH سرم بالا تر از 2.5 mIU/L احتمال کم کاری تیروئید در بارداری را مطرح می کند و T4 توتال کمتر ازg/dL µ 7.5 هیپوتیروکسینمی تلقی می شود. با اندازه گیری سطح anti TPO و anti TG منشا اتوایمیون بودن کم کاری تیروئید را ثابت می کنند.

از عوارض کم کاری تیروئید مادر بر حاملگی می توان کم وزنی و نارس بودن جنین، ناهنجاری های مادر زادی، مرگ داخل رحمی، کم خونی، خون ریزی بعد از زایمان، پره اکلامپسی و جدا شدن زود رس جفت را نام برد. اما آن چه که از اهمیت فوق العاده ای برخوردار است؛ اثر هورمون تیروئید بر رشد و نمو مغز نوزاد است. زیرا تولید هورمون تیروئید در نوزاد، تا اوایل سه ماهه دوم حاملگی صورت نمی گیرد و کاملا نوزاد به هورمون های تیروئید مادر وابسته می باشد.
مطالعات بالینی متعددی نشان داده که خطر بروز اختلال در اندکس رشد عصبی - روانی و بهره ی هوشی (IQ) و توانایی های یادگیری در مدرسه نزد کودکانی که از مادران دچارکم کاری تیروئید متولد شده اند، بالاست. نکته مهم درمان این مادران قبل از هفته 12 الی 20 بارداری می باشد.

درمان انتخابی، تجویز تیروکسین می باشد. خانم های حامله مبتلا به کم کاری تیروئید، نیاز به دوز جایگزین تیروکسین بیشتری نسبت به خانم های غیر حامله داشته و آنهایی که قبل از حاملگی از تیروکسین استفاده می نموده اند؛ نیازشان در طول بارداری ۳۰ تا ۵۰ درصد افزایش پیدا می کند.
شروع درمان با 1-2 می باشد که حدود 100 تا 150 میکرو گرم در روز لوتیروکسین می باشد.
در خانم های بارداری که قبل از حاملگی از لوتیروکسین استفاده می کردند، افزایش نیاز به لوتیروکسین ممکن است در هفته ۴ تا ۶ بارداری عارض شود. ایده آل آن است که دوز تیروکسین به طوری تنظیم گردد که میزان TSH سرم در محدوده کمتر از ۲.۵ mIU / L حفظ شود. سپس عملکرد تیروئید را هر ۶ الی ۸ هفته کنترل می کنیم. اغلب بیماران بعد از زایمان نیاز به کاهش دوز لوتیروکسین خواهند داشت که باید در طی ۴ هفته بعد از زایمان صورت پذیرد.
علت افزایش نیاز به تیروکسین در بارداری را افزایش تولید استروژن می دانند. همچنین در کم کاری تیروئید در دوران منوپوز ، بعد از درمان با استروژن نیاز این زنان به تیروکسین افزایش می یابد.
در افرادی که دارای TSH طبیعی وanti TPO مثبت در سه ماهه ی اول حاملگی هستند ، درمان با لوتیروکسین می تواند از افزایش TSH و نیز عوارض حاملگی جلوگیری نماید، لذا غربالگری برای افرادی که در معرض خطر هستند مورد توجه خاص قرار گرفته است.