محبت والدین به فرزند، دوست داشتن را یادشان دهید

ما واژه ی (( دوست داشتن )) را برای توصیف پویاترین و حیاتی ترین تجربه ی انسانی به کار میبریم.

ما واژه ی (( دوست داشتن )) را برای توصیف پویاترین و حیاتی ترین تجربه ی انسانی به کار میبریم. آنچه ما دوست داشتن می نامیم بزرگتر از هر چیزی است که میتوانیم درباره ی آن سخن بگوییم. بیشتر آدمها موافق هستند که در زندگی هیچ چیزی مهمتر از دوست داشتن و مورد محبت واقع شدن نیست.

وقتی ما فرزندانمان را دوست داریم و بدون قید و شرط پذیرایشان هستیم ، آنان شکوفا میشوند. عشق خاکی است که فرزندان ما در آن رشد می کنند نوری که مسیرشان را تعیین می کند و آبی که رشد آنان را با تغذیه ی مناسب میسر می سازد.

کودکان از لحظه ای که متولد میشوند - و حتی پیش از آن - نیاز دارند که مورد محبت قرار گیرند. توجه مثبت ما احساسات آنان را در مورد تمایل به مورد محبت واقع شدن و متعلق بودن تغذیه میکند.

بچه ها به تدریج که بزرگتر میشوند همچنان نیاز دارند از محبت ما به خودشان مطمئن باشند. آنان محبت ما را از راه مهربانی و توجه ما به ایشان درک میکنند. پذیرش کامل آنان از سوی ما سرچشمه ی محبت ما به آنان است . عشق نیاز اساسی بشر است که هرگز از آن بی نیاز نمیشوند.

و در حالی که برای کودکان ضروری است احساس کنند مورد علاقه هستند ، بزرگسالان نیز به چنین عشق و محبتی نیاز دارند. همه ی ما به ارتباط انسانی ، دوستی ، محبت و نوازش احتیاج داریم. همه ی ما میخواهیم برای آنچه هستیم مورد پذیرش واقع شویم و با کسانی که احساس تعلق به ایشان داریم ، روابط محبت آمیز داشته باشیم .

کودکان ما هنگامی که با آنان مهربانانه رفتار می کنیم و رفتار محبت آمیز را با کلمات محبت آمیز و نوازش همراه می سازیم می فهمند مورد علاقه و پذیرش ما هستند. لازم است بدانیم گفتن دوستت دارم به تنهایی کافی نیست.

من در کار با پدران و مادران ، همیشه به ضرورت همراه بودن وجوه سه گانه ی محبت تاکید دارم : پذیرش ، محبت و تحسین. بچه های ما نیازمند زندگی در محیطی هستند که مطمئن باشند با وجود کمبودهایشان همیشه مورد پذیرش و محبت قرار دارند. وقتی آنان به این شکل مورد محبت قرار می گیرند میتوانند به توانایی برای دوست داشتن دیگران دست یابند.

پذیرش بی قید و شرط ، دوست داشتن را می آموزد

ریشه ی واژه ی پذیرش (( به خود نزدیک کردن)) -قبول کردن- است. وقتی ما کسی را می پذیریم به دفعات او را (( در آغوش میگیریم)) یا (( می بوسیم)) از این راه ما به کودکانمان میگوییم آنان را میخواهیم و دوست داریم.

ما عشق خود را با لبخند ، در آغوش کشیدن ، بوسیدن و نوازش و ابراز محبت ، هر روز و هر روز در طی سالهای کودکی و رسیدن به نوجوانی به آنان نشان می دهیم.

وقتی ما فرزندانمان را بی قید و شرط می پذیریم ، هرگونه تمایلی را برای تغییر ویژگی های آنان ، آنچه هستند ، کنار می گذاریم. برای چنین کاری ممکن است مجبور باشیم بعضی از مهم ترین و قدیمی ترین رویاهای خود را نادیده بگیریم.

ما همچنین باید اجازه دهیم فرزندانمان بدانند که موفقیت ها یا سازگاری با خواسته های ما پیش نیازهای مورد محبت واقع شدن برای آنان نیست. محبت همیشه باید بی دریغ داده شود نه به عنوان پاداشی برای رفتار خوب آنان .

ما هرگز نباید با گفتن (( دیگه دوستت ندارم اگر...)) تهدید کنیم یا برای دوست داشتن آنان شرط قایل شویم. بعضی از پدر و مادرها نگران هستند که اگر آنان کودکانشان را بدون قید و شرط بپذیرند (( آنان انگیزه ای برای تلاش نخواهند داشت.)) ولی بچه ها به تلاش برای رسیدن به هدفها و دستاوردها نیاز دارند نه حقوق اولیه و اساسی خود که همان پذیرفته شدن و عشق و محبت پدر و مادر است.

الگویی عاشقانه

شیوه ی رفتار پدر و مادر با یکدیگر و اهمیتی که برای همدیگر قایل اند میتواند الگوی محکمی از پذیرش و عشق در زندگی خانوادگی برای کودکان ایجاد کند. بچه ها ناظران مشتاقی هستند که با نگاه کردن به پدر و مادر درباره ی ازدواج آنچه را باید می آموزند.

کودکان از الگویی که با رفتار متقابل هر روزه ی خود برای آنان فراهم می سازیم بیشتر اوقات پس از ازدواج پیروی خواهند کرد. در حقیقت روش رفتاری ما با همسرمان که نمونه ی رفتاری برای فرزندانمان فراهم می سازد میتواند یکی از موثرترین عوامل در موفقیت زندگی آینده ، رضایت شخصی و خوشبختی آنان باشد.

این روش بر چگونگی رفتارشان با دیگران و جلب محبت آنان تاثیر بدتر زندگی کردن به وجود خواهند آورد سرمشقی تهیه خواهد کرد.

بنابراین در حالی که هیچ دستور کار معجزه آسایی برای ازدواج موفق وجود ندارد ما باید بیشترین تلاش خود را برای به وجود آوردن یک الگوی خوب به کار بریم. رابطه ی درست و سالم نیاز به تعادل در دادن و گرفتن دارد.

در این رابطه لازم است هرکس توانایی ها و ضعف های دیگری را بپذیرد و توانایی محبت کردن ، همدلی و همدردی را بیاموزد. کودکان می بینند ما چگونه به یکدیگر اهمیت می دهیم و محبت می کنیم . آنان متوجه میشوند.

وقتی ما پدر و مادرها به یکدیگر احترام می گذاریم و از همدیگر با گرمی و محبت حمایت می کنیم - در علایق و ارزشهای هم شریک میشویم در حالی که تفاوت های فردی را نیز می پذیریم - برای فرزندانمان الگویی می سازیم که بتوانند براساس آن ازدواجی موفق و ماندگار را پایه ریزی کنند.

زیربنایی برای ساختن

کودکانی که از حمایت و محبت پدر و مادر به خود اطمینان دارند صاحب آن نیروی درونی هستند که برای تعقیب اهداف و ارزانی داشتن محبت خود به دیگران به آن نیاز دارند. کودکانی که در کانون محبت ، توجه و پذیرش قرار دارند می آموزند چگونه خود را دوست داشته باشند.

وقتی آنان با آگاهی به اینکه شایسته ی محبت هستند رشد میکنند و انتظار دارند مورد محبت واقع شوند قادر خواهند بود از محبت برخوردار شوند و روابط مهرآمیز را حفظ کنند و در زندگی آنان هیچ چیز دیگری مهمتر از انجام دادن این کار نخواهد بود.